Vervelende vergelijking misschien, maar de nederlaag van de Duitsers in Normandië, die ik kortgeleden nog eens ter plekke mocht controleren, werd gisteren gevolgd door de uitschakeling van Duitsland op het WK Voetbal en hoewel dat soort gebeurtenissen normaliter een geweldige kick geven qua leedvermaak, levert de 0-2 tegen Zuid-Korea ook wat mixed feelings op. ‘Hoe kan dat nou verdomme? ’vroeg ik me gisteravond af. Niets mooiers dan verliezende oosterburen en toch dat gevoel van ’tikkeltje te vroeg’. Moet ik nog eens laten bezinken, net als de argumenten om jongetje Neymar juridisch aan te klagen wegens onuitstaanbaar irritant gedrag in het veld. Hij presteerde het om gisteren na een tikje van een Servische verdediger acht keer kermend langs de zijlijn door te rollen, daarmee de gele kaart voor de tegenstander zeker stellend. Triest macho-tiepje!
Verder ben ik vooral aan het bijkomen van een vakantie in prachtig Frankrijk. Geweldig land, geweldig volk, geweldige natuur en uiteraard ook sublieme anekdotes, als je goed oplet. Vooral het observeren van terraspubliek, op deze plek al vaker gememoreerd, levert fantastische tafereeltjes op, zoals het volgende. Plaats van handeling: Dijon, stad van de mosterd, stad van ‘Jean sans peur’, in de vijftiende eeuw hertog van dit gebiedsdeel, waardoor mijn historisch perspectief weer moest worden bijgesteld omdat ik ‘Jan Zonder Vrees’, net als bijvoorbeeld Karel de Stoute en Philips de Goede voor halve landgenoten in mijn herinnering had staan, terwijl ze stuk voor stuk geboren blijken te zijn naast het dorpje van Asterix en Obelix, centraal Gallië dus, stukje onder ‘Lutetia’, maar dit terzijde. Goed, op zo’n terras viel op enig moment de blik op het oudere echtpaar, hij met de volkomen verkeerde korte broek om z’n dikke directiekont en zwarte sokken in de sandalen, waarbij hij jaren geleden even niet goed heeft opgelet door zijn actuele tafeldame destijds alleen van achteren te beoordelen op het lange blonde haar en de mooie benen. Daarna bleek pas dat zij bij het uitdelen van de grote neuzen niet bepaald achteraan had gestaan, waarbij zij nog eens kans had gezien om op dit flink drukke plein haar enorme kokkerd te accentueren door een fluorescerende vierkante bril in de kleur licht oranje, waardoor zijn afkeer tijdens het kortstondige en oh zo zwijgzame etentje verwerd tot een giga-kwelling met een vanzelfsprekende sfeerverpesting voor de resterende vier dagen in dat achteraf gezien toch al te kleine hotel met de te trage en voor enige afleiding zorgende wifi. Ook leuk zijn landgenoten die niet weten dat ze plaats nemen naast landgenoten, bovenmatig verkrampte pogingen doen om de ober en de serveerster in wat school-Frans te woord te staan, allerlei onzin uitkramen over de kwaliteit van het voorgezette en goed bedoelde stukje vlees en plotseling merken dat de buren ‘meeluisteren’, waardoor ‘le facture’ niet snel genoeg kan worden nageserveerd, alvorens de aftocht wordt geblazen. Wij genieten daar volop van, althans ik, omdat ik net iets bijdehanter ben dan mijn vriendin als het gaat om het kiezen van de juiste strategische positie op het terras, die vooral straatgericht moet zijn met volop controlemechanismen bij het aanschouwen van de directe omgeving, inclusief ontsnappingsmogelijkheden bij ongewenste situaties. Verder is Dijon een prachtige stad, niet alleen als doorreisovernachting maar ook door bovenverteld verhaal over de historie in een tijd dat hertogen en hertoginnen Europa nog op de been hielden door elkaar met grote regelmaat te bevruchten om daarmee een dynastie van zo’n 200 jaar in stand te houden.
Tja, gisteren begon het gewone leven weer met aandacht voor het volgende hoofdstuk uit het jongensboek ‘de lotgevallen van Mark’, met als nieuwe episode het merkwaardige, repeterende geheugenverlies rond het item dividendbelasting. Met de laffe huidige oppositie komt Rutte ook hier weer mee weg en begint hij langzamerhand door te groeien naar de status van standbeeld.
Ons land ontving verder internationaal schouderklopjes omdat wij met ons sterk tanende immigratiehart openstaan voor de opvang van niet minder dan …… 20 (twintig!) migranten van het ronddobberende hulpschip Lifetime. Met name vanuit Malta en Luxemburg werd dit gebaar groots uitgemeten en kunnen we daarna onze aandacht weer richten op de woningproblematiek van Groningen. In een nieuw rapport, opgesteld door een tot dusver oorverdovend stil orgaan met de naam ‘Staatstoezicht op de Mijnen’ , wordt gesteld dat het voornemen van het stilleggen van het verstevigen van de Groningse woningen – flinke mondvol – ronduit schandalig is en dat Wiebes’ sneaky plannetje om na het dichtdraaien van de gaskraan over te gaan tot het dichtdraaien van de subsidiekraan een overheidsblunder van jewelste is. Het is te hopen dat Groningen nog éénmaal wordt getroffen door een forse en in zuidwestelijke richting lopende beving, zo heftig dat ie het Binnenhof op z’n grondvesten doet schudden.
Ik bespeur een licht heimwee naar het zuiden.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment