Een angstdroom

Er gaat geen nacht voorbij zonder diepgaande dromen, zonder allerlei gebeurtenissen die zich doorgaans spannend en via een wirwar van gebeurtenissen afspelen.

Ik moet echt eens starten met het noteren van die gebeurtenissen, direct in de ochtend na het opstaan, want na een half uur zijn de nachtelijke avonturen doorgaans alweer verworden tot vage hallucinaties, zonder details en al helemaal zonder reden, oorzaak, aanleiding of boodschap. Vrijwel nooit gaan die dromen over de werkelijkheid, nooit hebben ze betrekking op de dag van vandaag, die van gisteren of de verwachtingen voor mogen, maar binnen de categorie ‘buitensporige avonturen’ kan ik er een aardig boek mee vullen.

Afgelopen nacht ging het, volkomen ongewenst, over misbaksel Trump en onderhuids ben ik vast en zeker bezig met het ogenschijnlijk waarschijnlijke karakter van de rampzalige gebeurtenissen die zich vanaf november a.s. gaan voltrekken. November 2023 was al een catastrofe, waarvan we nu nog heel lang nationaal de wrange vruchten plukken. November 2024 wordt wellicht nog veel treuriger, als Trump, de met voorsprong allergrootste idioot van de 320 miljoen maffe Amerikanen, wordt herkozen. Afgelopen nacht zat hij plotseling bij mij op de achterbank, reed ik hem rond door Monument Valley en had ik een discussie met hem over de problemen in de wereld, die hij uiteraard niet begreep, waardoor ik de gang van zaken rond Kiev nog even mocht uitleggen, net als die in Taiwan, China, Gaza en een handvol Afrikaanse landen, waarvan hij het bestaan niet kende en zich een paar keer verontschuldigde voor zoveel onwetendheid.

Ik had, heel arrogant, de indruk dat hij na een rit van een paar uur door de uitlopers van de Rocky Mountains, in de buurt van Santa Fe, een klein beetje begon te begrijpen van hetgeen zich mondiaal afspeelt. Ik werd zelfs een beetje opgelucht wakker na dit nachtelijk avontuur omdat ik er een kort moment van overtuigd was dat ik de mensheid een gunst had bewezen en net na dat vermeende schouderklopje kwam het volle bewustzijn weer terug, het besef van wakker zijn, het besef van ‘jammer’. Op de valreep kwam hij nog met iets van ‘Yes Roel, you’re right, but you know, I’m playing a game and I only pretend to be an idiot. I do admire your Mark Rutte because of his frank point of view and maybe he gets me back in a Nato-attitude.’

Het was niet letterlijk deze tekst, denk ik, maar hier ging ‘t over, terwijl we nog door een paar natte sneeuwbuien in New Mexico reden in een grote zwarte Chevrolet. Aan het eind van de rit informeerde hij nog even naar de opvolger van Rutte. ‘Maybe next year’, heb ik ‘m ingefluisterd, ‘after the new elections in September. But first we have to solve a problem with Johan Derksen.’ ‘Who?’ ‘Never mind, he’s only a dubious racist on Dutch TV’. 

Zo’n droom komt nog een paar keer langs tijdens de dagelijkse bezigheden, omdat je je best moet doen om allerlei details terug te halen. Tussen 2016 en 2020 heb ik al pakweg dertig blogs direct of indirect besteed aan dat geval uit Miami en nu, een half jaar voordat de kans bestaat dat hij terugkom, is het alweer zover. Het heeft veel weg van een angstcomplex, dat ook resulteert in een pertinente, bijna dwangmatige behoefte om hem ooit uit de weg te ruimen. De echte ingevingen daarvoor komen vast de komende maanden nog wel voorbij in een prachtig en praktisch uitvoerbaar visioen.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice