2025 was een heftig jaar in mijn optiek en ik weet nog goed dat ik een jaar geleden dezelfde gedachten had over 2024. Het lijkt erop dat de gebeurtenissen elk jaar aan intensiteit toenemen, maar dat kan ook een kwestie van leeftijd zijn, of van AI, of van de media, of toch door toedoen van Yesilgöz. Het verlangen naar een wereld zonder multimedia, zonder internet en dus zonder externe prikkels is groeiende en een jaar zonder turbulentie aan allerlei fronten zou een zegening zijn, maar is tegelijkertijd een fata morgana.
Gisteren was ik zomaar een eind aan het lopen, lekker doelloos in het bos, door een paar wijken, wat pleinen, vooral om de stappenteller te plezieren en daarmee mijn eigen, wat overtrokken statistisch ingestelde gemoed. Tijdens dit voettochtje kwam ik een handvol mensen tegen, jong en oud, de meesten licht gebogen en met de blik op het schermpje gericht. Dat proces is al enige tijd gaande, maar die aanblik kreeg nu plots iets confronterends, iets lugubers ook. Onze contacten verlopen niet meer analoog, vooral niet spontaan, maar geprogrammeerd en digitaal gestuurd. Intermenselijk sociaal contact, zoals we dat kenden voordat het mobieltje z’n intrede deed, lijkt verleden tijd en ik kreeg spontaan, midden in het bos, wat weemoedige hallucinaties over de tafereeltjes die we vroeger beleefden, toen we nog ongekunsteld met elkaar omgingen, nog even onwetend over de gevolgen van wat we aanvankelijk nog hadden ingeschat als wat onvermijdelijke, voortschrijdende techniek. Een passerende jonge dame, die ik een spontaan, maar bescheiden ‘hoi’ toewierp deinsde bijna verongelijkt terug alsof ze zojuist een forse aanranding had beleefd. Dat dus…
Hallucinatie blijkt het woord van het jaar te zijn geworden, een in eerste instantie wat merkwaardige, maar bij nadere beschouwing ook wel weer begrijpelijke en logische keuze, gezien de talloze merkwaardige verschijnselen die het jaar 2025 van begin tot het eind hebben gekenmerkt. Een hallucinatie is volgens AI een zintuiglijke waarneming (zien, horen, voelen, ruiken, proeven) van iets dat er in werkelijkheid niet is, puur vanuit de hersenen, zonder externe prikkels, soms veroorzaakt door stress, slaapgebrek, medicatie, dementie of neurologische ziekten. De beleving is voor de persoon die het ervaart vaak levensecht, ook al weet hij of zij rationeel dat het niet echt is. Zoals met veel dagelijks passerende gebeurtenissen is een vergelijking met Trump ook hier weer gauw gemaakt, omdat deze infantiele analfabeet geen moment onbenut laat om denigrerend te doen naar regeringsleiders waarvan het gedachtengoed niet helemaal strookt met de absurde hersenspinsels van een man die nog maar door 30% van z’n stemgerechtigde onderdanen in de VS wordt vertrouwd. Voor de goede orde, Trump is spijtig genoeg zelf geen hallucinatie want de hufter zit voortdurend vol externe en vaak psychotische prikkels, waarvan is gebleken dat ze nooit langer dan een minuut of tien beklijven, met als meest waarschijnlijk oorzaak zijn dagelijkse voorraad medicatie, gericht op het onderdrukken van diverse neurologische aandoeningen, en met de kleur oranje als belangrijkste bijwerking.
Ook de recente toespraak van Rutte over de aanstaande WO-III had weinig met de werkelijkheid te maken, maar bestond hoofdzakelijk uit oorlogsretoriek, een copy-paste-versie van hetgeen in de vroege ochtend vanuit Washington naar z’n inbox wordt gestuurd en die hij vervolgens voor een slordige 30 mille netto per maand richting bondgenoten blèrt, een bevestiging van hetgeen we al wisten.
Hallucinatie dus, dingen zien die er niet zijn en omgekeerd. Sinds onze recente verkiezingen zie ik plots overal hallucinerende lieden zitten, die ik ervan verdenk wat geestverruimende middeltjes door de Brinta te hebben geroerd. Als een Femke Wiersma aankondigt de mestregels voor boeren te willen versoepelen ten koste van de kwaliteit van het oppervlaktewater krijg ik spontaan last van een wee onderbuikgevoel en als ik de omhooggevallen voormalig schaatser en brillemans Ben van der Burg allerlei flauwekul hoor uitkramen over het wel en wee van de nieuwe coalitie-in-wording, heb ik veel moeite met het onderdrukken van het gevoel dat ik hem het liefst even keihard op z’n bek zou willen timmeren, een opwelling die ik overigens ook steevast heb met de nog steeds naar de voorgrond getrokken Henk Kamp. Deze uit Tukkerland afkomstige VVD’er hebben we in zijn loopbaan nimmer kunnen betrappen op een greintje gevoel voor de situatie, zoals hij krampachtige pogingen deed zijn eigen blunders tijdens de Toeslagenaffaire en bij de gaswinning in Groningen te verbloemen, maar zit hij desondanks nog steeds aan de praattafels om als emotieloze trekpop andermaal zo halsstarrig vast te stellen dat de VVD volkomen in haar recht staat bij het uitsluiten van Groenlinks-PvdA dat ik hem verdenk van hallucinair gedrag, gestuurd door een volslagen gebrek aan empatisch vermogen.
Ok lieve mensen, voor 2025 zijn we uitgemopperd. Wat resteert is jullie allen een soort van mooie kerst toe te wensen, een paar dagen zonder externe invloeden, zonder betweters vooral, om daarna in alle rust naar de jaarwisseling toe te leven. 2026 wordt vast beter, mooier en vreedzamer, al moet ik bekennen dat ik dat een jaar geleden ook dacht aan de vooravond van 2025.
Op het moment van publiceren luister ik – kan geen toeval zijn – naar Give peace a chance van John Lennon.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment