Ik stam nog uit het tijdperk waarin het k-woord in sociale kring met veel omzichtigheid werd gebezigd. Als je als kind dat woord in zijn gehele omvang per ongeluk ergens door een woonkamer liet denderen, werd er hevig verwijtend gekeken door ooms, tantes en andere lieden die zich voor een verjaardag hadden gemeld en gedurende die aanwezigheid uitgebreid stil stonden bij hetgeen men in de volle breedte van de familiekring mankeerde. Dat was toen nogal wat. De betreffende mensenschare was in mijn optiek al vroeg bejaard, terwijl ik nu weet dat velen die eerbiedwaardige leeftijd niet eens gehaald hebben.
K… dus, kanker, een strontvervelend woord voor een even strontvervelende en vooral ongewenste celdeling, tot stand gekomen omdat Onze Lieve Heer ook bij dat onderdeel van de schepping weer even niet heeft opgelet. We hebben de meeste soorten wel aardig onder controle langzamerhand, maar ik bleek toch te kampen met de variant ‘huid’, een irritante plek op m’n hoofd, waarbij een biopt enige tijd geleden uitwees dat ie weg moest. Snijden dus…
Nu ben ik wel wat gewend door de vele ingrepen die het tanende lijf al heeft ondergaan, maar ik beleef nog liever een eenvoudige heup- of knieoperatie dan zo’n besnijdenis van de kanis.
‘Zo, we gaan eerst verdoven met een paar spuitjes’.
Ze oogt monter, ferm, kloek en doortastend, deze dame van de Bergman-kliniek, waarvan ik uiteraard de 
referenties vooraf uitgebreid had doorgenomen. Er volgt nog een verhaaltje over hechtingen en de tijdsduur van herstel en vanaf de verdoving probeer ik afstand te nemen van hetgeen zich daarboven manifesteert, waarbij ik volkomen mislukte pogingen doe om ontspannen op het nog witte onderlaken te liggen. Na twintig minuten is het operatieve feestje al voorbij. ‘Het is klaar’, zegt ze, en ik hoor nog iets van een even mooie als deskundige assistente over de vervolgafspraak met hechtingen en de uitkomsten vanuit de afdeling pathologie, die op dit moment razend druk schijnt te zijn omdat de gevalletjes huidkanker simpelweg explosief toenemen.
Op weg naar huis neem ik nog even mijn totaal aan ingreepjes door en zit ik al op negentien, nog ruim minder dan de zestig van prins Bernard, las ik ooit, maar toch.
Een week geduld oefenen kan nu geen kwaad, vooral omdat die deugd geen deel uitmaakt van mijn standaard-karaktereigenschappen. Geduld is immers een vrij saai en passief tijdverdrijf, past ontzettend niet bij mijn manier van doen, en staat haaks op hetgeen m’n brein aan impulsen genereert.
Nu, vijf dagen na dit ingreepje, ben ik aanbeland in de relativeer-periode, zoals dat altijd gaat na zo’n gebeurtenis, hoe klein ook. Fysiek ongemak maakt de wereld wat kleiner, overzichtelijker zelfs, omdat pijntjes nu eenmaal de betrekkelijkheid van het wereldtoneel versterken. Zelfs het recentelijk aanschouwen van de afzichtelijke militaire Chinese parade, waaraan 10.000 jongetjes van exact 1,78 meter en 10.000 meisjes van precies 1,68 meter massaal en gelijktijdig duizend decibellen aan hysterisch geluid produceerden, dat het midden hield tussen een oerkreet en een overtreffende trap van een orgasme, met als tekst waarschijnlijk iets van ‘leve onze leider’, kreeg geen vat op m’n gemoedstoestand. De voorbijtrekkende circustentoonstelling van wapentuig was weliswaar ook angstaanjagend, maar desondanks van Chinese en dus geruststellende makelij.
Verder vormen deze dagen een mooie gelegenheid om de aanloop naar 29 oktober te verkennen. ’t Is een periode waarin een immense hoeveelheid wijze en onwijze lieden een mening ventileert over de opties om straks, na genoemde datum, een nieuwe coalitie te implementeren. Een aantal van die prominenten, met name voormalig dasja-bewoner Halbe Zijlstra, blijkt bij die discussies een fnuikende invloed te hebben op mijn toch nog verse hoofdwond, vergelijkbaar overigens met het effect van allerlei Ronald Koeman-citaten, die ook na zoveelste wanprestatie van Oranje de aanzwellende kritiek wist weg te wuiven.
Gedwongen rust….’t is niet wat. Nog vijf dagen inpandig uitblazen, dan gaan we weer buiten spelen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment