Geweldig feest in Rotterdam! Na een superseizoen met uiteraard wat dipjes af en toe barsste de Maasstad gisteren uit z’n voegen bij en na het behalen van het terechte kampioenschap. Klinkt obligaat maar model voor die onverzettelijkheid stond uiteraard Dirkie Kuijt met z’n drie goals. Dat moest gewoon zo zijn en daarvoor had Dirk ook heel nadrukkelijk Onze Lieve Heer gebeden zondagochtend. Als brave Katwijker met bijbehorend groot gezin gaat die wens dan in vervulling en speelt Feijenoord volgend jaar Champions League. Fantastisch, super, maar nu even terug naar de realiteit. Kuijt moet namelijk stoppen. Waarschijnlijk slaan nu een paar Rotterdamse bestuurders door in emotie en beweren ze dat het contract van Dirk moet worden verlengd ‘want als zo’n jongen nog door wil, dan kun je ‘m moeilijk weigeren’. Ik zeg: toch doen! Meer bereiken dan dit is niet realistisch. Kuijt is 37, prachtige staat van dienst en hij kan mooi nog als mentor of mentale coach aan de slag, maar op het veld kan ie volgend jaar alleen maar verliezen. Kuijt is een voorbeeld voor velen, maar in de top van Europa wordt meer gevraagd.
Afgelopen weekend moest ik weer eens mee naar Intratuin, een keten die ik even hartgrondig haat als ander massaal bezochte winkelbedrijven als Aldi’s, Action’s en meer van dat grut. Het toeval of liever gezegd het ongeluk wil dat een filiaal van deze tuinboer zich in mijn woonplaats bevindt en mijn vriendin wil graag met haar groene vingers af en toe wat rondscharrelen in de catacomben van deze grootgrutter in vaste planten, eenjarigen, vijverplanten, subtropische allerlei en niet minder dan veertig soorten tuinaarde, waarschijnlijk allemaal van dezelfde samenstelling maar met een verschillend omhulsel, dat de prijs bepaalt. Een ritje naar deze vestiging nà 10.00 uur resulteert al in een zoektocht naar een parkeerplaats, helemaal als de nationale tuintruttenbrigade de folder heeft gelezen over het vroege-vogel-voordeel, waarbij de afrikaantjes in niet minder dan 23 tinten verkeerd oranje nog eens spectaculair afgeprijsd in de winkelwagentjes belanden, karretjes die doorgaans worden voortgeduwd door treurig ogende manspersonen, daarbij geleid door vooral behoedzaam lopend vrouwvolk dat, links en rechts spiedend, geen enkel voordeeltje binnen dit goed voorbereide uitje voorbij wil laten gaan. Gewapend met pet en zonnebril volg ik deze kuddes liefst volledig incognito, met name op de dagen dat ik me conditioneel voldoende in staat acht de tocht door al die gangen te volbrengen. Daarbij hebben wij inmiddels een paar doorgangetjes gevonden die ons wat sneller naar de kassa voeren, waarbij ik dan een stiekem ‘lekker puh’ soms met moeite kan onderdrukken. Uiteraard spiek ik af en toe even in de passerende en vooral gepasseerde laadstations op wielen want wat er soms door de Truzen als leuk bestempeld in ’s mans kar belandt grenst aan het ongelooflijke. De exploitanten van de Intratuin hebben zich, gezien de bij de kassa af te rekenen onzin, blijkbaar goed ingeleefd in de gemiddelde belangstelling van een groot deel van onze landgenoten, waarvan de echte ‘vroege vogels’ zich ook nog eens voor een paar euro kunnen wentelen in het meest trieste ontbijt sinds de Amerikanen dat fenomeen qua betekenis naar de Filistijnen hebben geholpen. De aanblik van een aantal klunzige stumperds met een gezellig zachtgekookt eitje aan plastic tafeltjes met houtstructuur doet de schaars aanwezige kritische kijker spontaan in een lachstuip belanden en nadat ik ons wagentje met een vervelende middelpuntvliedende kracht uiteindelijk toch door de vele bochten heb gemanoeuvreerd staan wij bij de kassa, waar uiteraard via een vast pandoer de verkeerde keuzes worden gemaakt en de klant voor ons zijn pasje vergeten is, de pincode kwijt is, de kassarol op is of net die zaterdag onze kassier na een te korte inwerktijd is gestart met zijn carrière bij Intratuin en daardoor geen enkele weet heeft van het kassa-proces in het algemeen. Uiteindelijk leert een blik op de bon dat het vroege-vogel-voordeel ons toch weer een vette € 2,88 heeft opgeleverd en dat gegeven doet ons besluiten tot de aanschaf van een kleffig ijsje van een euro of drie, waarna wij welgemoed huiswaarts keren om met de inhoud van de volle achterbak onze achtertuin weer wat op te hogen.
Nog even terug naar de grote-mensenwereld. Trump weet ’t waarschijnlijk nog niet maar met het ontslag van die FBI-topper, James Comey, heeft ie uiteraard een begin gemaakt met het graven van z’n eigen graf, want een instituut als het FBI laat absoluut niet met zich sollen en Hoover heeft zich inmiddels wel een paar keer in z’n graf omgedraaid na het zien en horen van deze ontwikkeling. De optelsom van vergissingen, miskleunen en misrekeningen gaat het gewenste resultaat – impeachment – opleveren, dit jaar nog…..luidt mijn voorspelling voor deze week. The first hundred days gingen nog net, de tweede honderd worden een stuk moeilijker.
Geniet van het mooie weer.
See you
Leave a Comment