Fiets-filosofie

De twaalf kledingstukken passen en voelen allemaal als vanouds, als ik me nog eens in m’n ouwe wielerkloffie hijs. Het weer is perfect, de windrichting bepaalt het parcours en dus ging ik nog eens ouderwets in het race-zadel. Sultana en telefoon in de achterzak, bidon met ranja in de houder en gaan met die banaan, die ik net daarvoor nog had geconsumeerd om met het juiste energielevel te kunnen starten. De klik van de pedalen voelt direct vertrouwd en ondanks de oudere stramme handjes schiet ik al vrij snel in de bekende modus, door helm en bril lekker incognito en met de blik op zeer oneindig.

Ik ken geen andere activiteit waarbij je beter kunt denken en filosoferen dan solo fietsen en als je met prettige weersomstandigheden over ’s Heren wegen peddelt, in dit geval het buitengebied tussen Lochem, Zutphen en Ruurlo, is alleen concentratie vereist bij rotondes, die idealiter uitsluitend rechtsaf worden aangehouden, behalve die ene keer, toen mijn inschatting van de krappe mogelijkheden niet werd gedeeld door een buschauffeur van Arriva, die dat zo nadrukkelijk en oorverdovend op z’n claxon liet merken dat ik van schrik bijna van mijn stalen ros donderde, een kort, spannend moment, waardoor het denkproces even en abrupt werd onderbroken. Daarna ging het het filosoferen gestaag door via een beschouwing van Oranje, waarvan het de verwachtring is dat wij 0p 2 juli moeiteloos Roemenië aan de kant gaan zetten, terwijl we tot op heden vrijwel geen bal over meer dan vijf meter binnen de eigen linies kunnen houden, simpelweg omdat we zonder Frenkie de Jong geen middenvelders hebben die het verschil kunnen maken, achterin het credo breed en terug tot norm hebben verheven en voorin alleen Cody Gapko nog wel eens doelgericht acteert. ’t Wordt tijd voor nieuw besef, dat helaas door arrogantie en hoogmoed al jarenlang wordt weggewuifd. Intussen ben ik al weer bijna in Ruurlo, als plotseling blijkt dat de voorspelde windrichting iets anders uitpakt en de moraal een kleine upgrade moet ondergaan. Bij de beklimming van wat verwaarloosbaar vals plat gaan de gedachten plotseling naar de berichten over naderende planetoïden, grote brokstukken uit de ruimte die de aarde bedreigen en waartegen we niets kunnen ondernemen, zo beweren deskundigen. De stukjes rots, in dit geval slechts 150 meter in doorsnee, komen meestal uit de omgeving van Mars en Jupiter, kunnen vaak pas kort voor de aardse passage worden waargenomen en mocht zo’n ding op Nederland ploffen, dan is 50% van ons land naar de bliksem. Tja, en toen?

Intussen begint de wielerbroek bij gebrek aan gewenning wat te schuren rond de edele delen, waardoor ik op een neutraal stukje van het parcours het zaakje even moet corrigeren. ‘Gewoon vaker doen’, neem ik mezelf hardop voor, ‘dan went het’, terwijl het metertje met wat rugwind nu toch even 35 km/u aangeeft. Het is genieten van de omgeving en ik laat de gedachten over de komende Amerikaanse verkiezingen nog even de vrije loop. Biden trekt zich terug, denk ik, bid ik vooral, en Trump wordt op de valreep veroordeeld en mag niet meedoen straks. Hoop doet leven en als ik het 50 kilometer-bordje van mijn woonplaats passeer, voel ik een zweem van trots. Dit eerste rondje van het seizoen krijgt snel een vervolg, neem ik me voor, en tijdens de laatste meters tot aan de thuisbasis resteert nog net wat denktijd voor kabinet Schoof, waarvan de weddenschappen over de houdbaarheidsdatum zich uitstrekken tot maximaal 1 januari 2025.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice