Fijn fietsen

Sari van Veenendaal zorgde er bijna in haar eentje voor dat Nederland tot het laatste moment in een wereldtitel mocht geloven. Laten we eerlijk zijn, de vechtlust was bewonderenswaardig, de mentaliteit was top, de achterste linie van Oranje onverwacht sterk, maar aanvallend waren de veelbezongen voetbalvrouwen vooral een plaag voor het oog en Sarina Wiegman heeft het waarschijnlijk niet aangedurfd om Lieke Martens definitief op de bank te zetten, want als je als Europees topspeelster in staat bent om 0 – lees: nul –  bruikbare voorzetten te lanceren tijdens de zeven wedstrijden van het toernooi, dan is er iets mis, en niet alleen met die teen. Vrouw van de Sande heeft morgen haar eerste afspraak met de psycholoog, maar verder is er in potentie materiaal genoeg om op voort te borduren. ’t Is klaar nu en snel over naar de mooiste sport van dit moment, het fietsen, de Tour, met twee weergaloze etappes van de Jumbo-ploeg, onze Jumbo-ploeg en dat is genieten met een G. Al een paar maandenlang loop ik rond met plannen om mijn eigen wielercarrière verder vorm te geven, om nog een klein vleugje Frederico Bahamontes toe te voegen aan mijn tot dusver beperkte erelijst als fietser en als klimmer. Trainingen op de Holterberg dacht ik te laten volgen door een stukje Zuid-Limburg, misschien toch nog een keer de Stelvio op als ik weer in de buurt ben en in gedachten zat ik al te broeden op een genadeloze comeback, na de fysieke probleempjes van een aantal jaren. Het materiaal is in orde, de moraal perfect en optimaal, het weer werkt mee en de tijd is ruimschoots voorradig voor een ongelimiteerde portie trainingsarbeid. De beentjes zijn in vorm en klaar voor het grote afzien, de verzuring en na de persoonlijke verkenning van de Dolomieten had ik mijn vizier volledig gericht op de rest van de zomer 2019….tot plotseling die kutrups, dat eikenprocessiegeval, ons land in het algemeen en de lasthebbers in het bijzonder in rouw wist te dompelen. Weg was de motivatie om nog met onbedekte lichaamsdelen het ros te bestijgen, geminimaliseerd door de angst voor brandhaartjes, de angst voor giga-jeuk, voor bulten, voor krabblaren en voor slapeloze nachten. Volgens deskundigen duurt het nog minimaal twee weken voor we eraf zijn, voor die haartjes zijn weggewaaid, verschrompeld, verteerd en geen kwaad meer kunnen aanrichten. Vanaf eind juli kunnen we dus weer volop aan de slag en tot die tijd gaan we alleen gehuld in winteroutfit nog een stukje op de pedalen. Het ergste is nog dat er geen zicht is op een oplossing, dat er kans bestaat dat het mormel ook volgend jaar massaal ons humeur gaat verpesten. De actuele volksvijand is inmiddels vlinder geworden, zwart/grijs van kleur en aan het broeden op verdere immigratieplannen in het voorjaar van 2020. We hebben dus nog even tijd om aandacht te besteden aan de natuurlijke vijand van het misbaksel, waaronder de koolmees, die via een bijscholingstraject gezelschap zou moeten krijgen van de duif, de roek, de mus en de ekster, met ondersteuning van de kettingzaag, de kalashnikov en de vlammenwerper.

Fijne Tour gewenst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice