Finaal mijmertje

Het ultieme mijmermoment bereik je tijdens een revalidatieproces, als je horizontaal verwonderd het zwerk afspeurt en je er via de app Flightradar24 over verbaast dat vluchten als Malaga-Moskou en München-Chicago pal over Lochem lopen, waardoor de bolling van de aardbol, de hogere luchtstromen en de windsnelheid bij IJsland de routes meer bepalen dan je feitelijk verwacht op basis van een tweedimensionale landkaart. Kortom, dit is de beste tijd voor wat finale bespiegelingen, een fractie meditatie, een flard reflectie en een vooruitblik naar 2020.

Binnen een dergelijk denkproces, waarbij de hersencellen krampachtig pogingen doen om de achterliggende periode te promoveren naar een brok positivisme kom je ook tot conclusies, zoals de vaststelling dat er binnen onze landsgrenzen, ondanks alle commotie, ondanks protesten, demonstraties, manifestaties en betogingen steeds weer sprake is van een fantastisch georganiseerde samenleving, met ruimte voor onderwijs, werkgelegenheid en zorg, ook als daarbij sprake is van probleempjes rond bezetting, beloning en huisvesting. Hoewel je tijdens de verwerking van het dagelijks nieuws snel de neiging hebt door te slaan naar negativiteit moet er op die laatste dag van het jaar toch wat ruimte worden gemaakt voor wat hosanna-geluiden en daarvoor vat ik mijn recente opname in een centraal gelegen kliniek even in één zin samen, beetje anekdotisch.

Een snelle doorverwijzing via mijn neuroloog leidde tot een spoedafspraak met de neurochirurg, die na bestudering van de MRI concludeerde dat een snelle ingreep nodig was, waarvoor binnen een week een plekje werd ingeruimd, die graag doch met enige tegenzin werd aanvaard en waardoor ik me twee weken geleden meldde bij de balie, waarna Alie, Anja, Annette en Astrid mij achtereenvolgens opvingen, begeleidden en voorbereidden op de naderende en van een volledige narcose voorziene ingreep, waarbij in de behandelingsvoorbereidingskamer een soort van kringgesprek plaatsvond met deskundige en vriendelijke operatieassistenten en een systeembeheerder, de anesthesist mij daarna binnen twee seconden wist plat te krijgen en ik na 1,5 uur wakker werd van wat kathederiaal gefriemel in de buurt van het onderlijf, gevolgd door een deskundig stukje nazorg, een tweetal maaltijden en tal van adviezen, waardoor ik binnen 24 uur alweer naar huis kon met  behulp van mijn mantelzorgster, als gevolg waarvan ik nu, na 12 dagen postoperatief gepunnik alweer redelijk zelfstandig functioneer, verwachtingsvol de dagelijkse dingen probeer op te pakken, waarin ik ondanks die verdomde bewegingsbeperkingen en voorgeschreven maximale loop- en zittijden de dagen toch heel aardig weet in te vullen, ondanks een chronisch en genetisch bepaald gebrek aan geduld, waarbij het vooruitzicht van een mooi nieuw jaar bijdraagt aan het herstellend vermogen en het tijdverdrijf via de eerder beschreven blikken naar de hemel-met-condensstrepen snel tot het verleden gaat behoren.

Die enigszins geforceerde, positieve evaluerende momenten krijgen vandaag kortstondig een knauw als de postboderes een verlate kerstkaart van het CJIB te Leeuwarden door de bus kiepert, waarbij onze toch al broze verstandhouding verder in het nauw komt via een verzoek tot een forse financiële bijdrage omdat ik ergens op een zondagmiddag op een verlaten landweggetje twaalf kilometer te hard heb gereden, waardoor de zojuist bereikte euforie een chagrijnig krasje oploopt, dat ik pal voor het nieuwe jaar nog weer probeer te elimineren via het voornemen om me in 2020 aan de regels gaan te houden.

Nog een paar uurtjes terugkijken en dan donderen we zo maar het nieuwe decennium binnen.

Een prachtig jaar toegewenst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice