Las vandaag: ‘Nationaal Democratische Front voor Bodoland strijdt in India voor zelfstandigheid’. Het gaat om de oorspronkelijke bewoners van deelstaat Assam in India, zeg maar een beetje hetzelfde als de Friezen hier en wat doe je dan als je een beetje bij wilt horen anno 2016: juist, je pleegt aanslagen, vermoordt onschuldige burgers en zie daar: je haalt Teletekt pagina 101 in Nederland. Nou is die deelstaat Assam een beetje groter dan onze noordelijke provincie en wordt dat deel van India ook wel ‘het Wilde Oosten’ genoemd, maar als we allemaal zelfstandig willen worden op deze aardkloot, dan krijgen we wel een probleem. Datzelfde succesje, Teletekst dus, kon Desi Bouterse weer op z’n conto bijschrijven, nadat ie in staat is gebleken om z’n eigen proces nog eens te verdagen, nu tot eind 2016. Als het allemaal niet zo triest was, zou je het bijna humor kunnen noemen, want naast de lach rolt er een dikke traan door dit verhaal. Over pagina 101 gesproken: Montenegro en Servië spelen ook weer oorlogje. Reden: vermeend landje pik!.
Gelukkig is er ook nog klein ‘leed’. Twee dagen in de week zit ik een uur lang allerlei apparaten in beweging te brengen in een omgeving die doorgaans wordt aangeduid als sportschool, dan wel fitness-ruimte. De betreffende ruimte maakt onderdeel uit van een praktijk voor fysiotherapie en wordt dus doorgaans bevolkt door ‘de oudere jongeren’, die allemaal wel iets mankeren en dus aan het werk moeten met hun botjes, spiertjes, peesjes en andere onderdelen, die na een jaar of zestig tekenen van verval beginnen te vertonen. Ik moet bekennen dat ik dat met nogal gemengde gevoelens doe en de drempel om erheen te gaan is elke keer weer hoog. De confrontatie met gebrek en gebrekkigen – zo voelt dat een klein beetje – kan ik nog maar lastig aan en ik moet me vooral focussen op mezelf, m’n eigen ding en m’n eigen oefeningen, af en toe gedwee luisterend naar Niek, mijn eigen allerhartelijkste en deskundige fysio. Vooral niet teveel om me heen kijken en al helermaal niet luisteren naar de verhalen van nog veel oudere deelnemers, want dan raak ik acuut in een dip. Bezig zijn met specifieke spiergroepen en na drie kwartier snel weer naar huis onder het motto ‘het was waarschijnlijk wel weer nuttig’. Gelukkig hebben we daarnaast nog de racefiets, waar ik weliswaar gemakkelijker op- dan afstap, maar dat mag de pret niet drukken.
Tot zover even een paar persoonlijke bespiegelingen en verder kijken we uiteraard uit naar Rio. ’t Is daar één grote puinhoop in Brazilië, maar ik ben ervan overtuigd dat de regie daar de komende weken geen beelden van toont. Geen achterstandswijken, geen vervuilde rivieren en meren, geen armoede, geen zika-muggen, maar alleen maar positivisme. We willen graag voor de gek worden gehouden en dus laten we dit gedwee over ons heen komen. Als de sport zelf dan maar boeit met zoveel mogelijk records en Nederlandse successen, dan zitten we gniffelend en genietend voor de buis en vergeten we weer een paar weken de puinhoop in de wereld. De onderdelen van dit weekend brengen ons, voorspel ik, het eerste goud, wellicht zaterdag als Kruijswijk alle Giro-frustratie van zich af fietst of gewoon zondag als Marianne Vos, beste Nederlandse wielrenster ooit, weer laat zien dat ze helemaal terug aan de top is! En we tikken uiteraard als eerste aan tijdens één van de zwemnummers, vooral de estafette. Het wordt een mooi weekend. Kunnen we – meteorologisch gezien – een keer naar buiten, zitten we binnen voor de buis.
Geniet ervan.
See you.
Leave a Comment