Grenzeloos gedrag

Sinds de start van het vooral door muntjes geïnspireerde verdienmodel van #metoo is de wereld volkomen doorgeslagen in het bepalen van wat wel en niet kan rond de intermenselijke verhoudingen. De piketpaaltjes van de grenzen worden vrijwel dagelijks bijgesteld en we lijken te belanden in een nieuwe seksuele revolutie, met dien verstande dat de eerste variant, jaren zestig en zeventig, veel leuker was dan de huidige. Zo bevat de recente berichtgeving over onze actuele seksuele activiteit een melding over verminderde belangstelling bij de groep jongeren met als oorzaak de mobiele telefoon, die teveel tijd zou vergen om nog ruimte te laten voor een gezonde dosis minnespel!

Oh ja? Ja!

Rond 1970 waren we blij als het gras in het voorjaar weer eens twee kontjes hoog was, maar vandaag de dag wordt zo’n avontuurtje in het buitengebied al gauw gekoppeld aan verminderd bereik en daar zijn jongeren dus drukker mee dan met het koesteren van de normale hormonenproductie. Times they are – bedenkelijk – a changin’ , lijkt het weer. Daar staat tegenover dat 75-jarigen juist meer seksuele activiteit beleven, een op z’n minst net zo merkwaardige ontwikkeling. De wereld raakt in snel tempo van de leg door de angst om de medemens te benaderen, want voor je ‘t weet heb je een proces aan je broek wegens grensoverschrijdend gedrag. Dan hebben we nog het fenomeen stealthing, een andere, nieuwe subversie van het #metoo-businessmodel. Daarbij verwijdert volgens de recente verhalen iemand tijdens de daad het condoom, zonder dat daar een vergadering over is gevoerd met de wederpartij, die daar na het orgasme nog een financieel hoogtepunt van wenst te maken. Dolkomisch, absurd en krankzinnig tegelijkertijd.

Grenzen aftasten hoort al sinds het paradijs bij het spel, dat vooraf gaat aan het overschrijden. Je weet immers vaak niet waar die limiet ligt tot iemand je daarop attendeert. Iedereen heeft zo zijn en haar zoete of wrange herinneringen aan die keer dat ‘t wel of niet lukte om ‘paradise by the dashboardlight’ te genereren, met of zonder moeite. Het is altijd een spelletje geweest om te kijken of er nog ruimte is voor een stapje verder, maar sinds #meetoo is die ontwikkeling volkomen platgeslagen, ook al zijn er duizenden gevallen bekend van schurkachtig gedrag van lieden die zich vanuit een machtspositie menen alles te kunnen veroorloven, ook niet zelden ingegeven door een verleiding van gene zijde. Ik probeer het hier allemaal wat neutraal en plastisch weer te geven, want voor je ‘t weet krijg je door alleen een paar regels tekst al een proces aan je broek.

Het verhaal van Tom Egbers past perfect in de recente serie schandaaltjes van de  Volkskrantonderzoeksjournalistiek en in dit geval heb ik daar totaal geen moeite mee. Knul Egbers is een vrij narcistisch mannetje, dat zich ondanks een chronisch en ergerlijk gebrek aan sportkennis en verbale vermogens toch een positie heeft verworven binnen NOS Sport en daarbij was ie zo met zichzelf in z’n nopjes dat hij zich gerechtigd voelde eens om eens wat van de kruk te gaan met een stagiaire. Egbers voelt zich nu zwaar in z’n kruis getast, zoekt naar escapes en verontschuldigingen, maar begrijpt ook wel dat een weg terug niet voorhanden is. Het is zwaar overtrokken leedvermaak en er is op termijn geen houden meer aan als er nog wagonladingen bekende landgenoten van een voetstuk donderen. Ons land is, samen met de rest van de wereld, op een geweldige manier aan het verpreutsen, niet alleen omdat het begrip grensoverschrijdend gedrag wordt gekoppeld aan fortuin via claims en schadevergoedingen. Waarschijnlijk komen we er nooit meer vanaf. Echte klootzakken als Ali B, Rietbergen, Weinstein en Trump mogen op de brandstapel, maar Volkskrant, pas op voor teveel vingerheffend en moraliserend onderzoek. Het absorptievermogen van de lezer kent immers ook een grens.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice