Gruttegut

In het optrekje van mijn favoriete buurtgrutter, een Plus-vestiging in de Oranjebuurt, dender ik doorgaans redelijk snel de gangen door, omdat je uiteraard wel weet waar de dagelijks benodigde keukenprut zich bevindt, in welke schappen de aanbiedingen zich ophouden op basis van de vooraf geraadpleegde weekfolders, waardoor een kriskrasverkeer van groente naar melk en van diepvries naar brood nog maar zelden voorkomt. Op die manier kun je je karretje in een paar minuten volpleuren met de gewenste vitaminen, lekkernijen en de met dit weer noodzakelijk geworden dorstlessers, in de vorm van een bieraanbieding, de laatste tijd steeds vaker met een 0.0 promillage, maar dit terzijde.

Gisteren had ik om tropische redenen weer zeer tijdig een halve kar vol, en ik zoefde schielijk naar de reguliere kassa, omdat de enige zelfscan-variant doorgaans te druk is met vooral langdurig en onhandig scannende meute, waardoor het beoogde snel-effect van deze afrekenmethode al heel lang een mysterie is. Daarna is vervolgens de selectie van de meest doorstromende kassa een inschattende uitdaging, op basis van het aantal klanten, het vulgehalte van de karretjes en de snelheid van de caissières, waarvan ik de meesten intussen wel denk te kennen, maar waarbij zich dan toch weer een flinke miskleun kan manifesteren.

Gisterochtend was het raak, of liever mis. Net als in een file staat de langzaamste vooraan. Een klant of vier voor me had een heer zich voorgenomen het met dit weer rustig aan te doen met het plaatsen van de boodschappen op de lopende band, waarbij de nog vrij onbekende kassamuts hetzelfde trage tempo tot norm had verheven. De klant in kwestie, waarschijnlijk Hendrik, vooral door z’n strak gestreken korte broek en gestreepte overhemd, kreeg het voor elkaar om al zijn 18 boodschappen één voor één in slow motion op de band te zetten. Kassadame 3 was intussen een gesprek begonnen met de ruggelings achter haar geposteerde collega 2 over het proces van bruin worden tijdens een overbodige zonvakantie in Spanje en de rij zwol aan met mensen die elkaar veelbetekenend aankeken, daarbij de wenkbrauwen en mondhoeken gebruikend om de elke seconde oplopende irritatie tot uitdrukking te brengen.

Jawel, de boodschappen van Hendrik hadden het eind van de band bereikt en Hendrik begon met een ergerlijk langzaam inpakproces, door via een soort van hijskraanmethodiek z’n kruidenierswaren in de daardoor uitgestalde twee tassen in z’n karretje te draperen. Ik verdacht Hendrik ervan dat hij exact wist dat er wat ongeduldige klanten toekeken, anders is niet te verklaren waarom hij drie minuten deed over dat inpakken, waarbij hij, zag ik nog gauw, in staat bleek de kwetsbare artikelen als twee halfjes wit onderin te leggen en af te dekken met een zak aardappelen. Ze zaten erin, alle 18, ik heb ze meegeteld, en toen moest er alleen nog worden afgerekend, een volgende processtap die Hendrik wenste te voltooien via een bankbiljet van 50 euro, dat gescand moest worden, waarna zijn wisselgeld van 11 euro en 62 cent werd uitgeteld, hij dit nog even natelde en de portemonnee in rangschikte, dit alles na de onvermijdelijke vragen over zegels en iets met sparen voor de pannen. Hendrik liep vervolgens, ik meen een tikkeltje glimlachend, de winkel uit, waardoor ik vermoed dat hij dit treitergedrag in scene heeft gezet en ik nog stiekem doch zonder resultaat heb rondgekeken naar een verborgen camera, omdat dit incidentje eigenlijk onwerkelijk was.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice