Sinds de Trumps, de Erdogan’s, de Poetin’s, de Assads en nu ook de Bolsonaro’s van deze wereld het voor het zeggen hebben, krijg ik steeds meer last van een oorverdovend verlangen naar vroeger, na de medialuwte, naar de tijd van niet-weten, naar onbekendheid en naar een gedoseerd stukje wereldnieuws, samengevat in een minuut of tien per week, bij voorkeur via de radio, zodat je niet teveel last hebt van visuele prikkels met betrekking tot de directe omgeving van de woordvoerende sprekers. Met andere woorden, ik heb steeds vaker heimwee, een melancholische en nostalgische hunkering naar de tijd tussen 1956 en 1999, toen half Nederland op zondagmiddag om 13.00 uur aan de buis zat gekluisterd, de Philips-radiobuis wel te verstaan. Met de woorden De toestand in de wereld, door mr. G.B.J. Hiltermann, kregen we via de AVRO op Hilversum 1 een geselecteerd, gefilterd en afgewogen overzicht aangeboden van het wereldnieuws, zoals dat in de ogen van deze befaamde journalist relevant was, tikkeltje centrum-rechts, maar allah…eeuh alla!
De herinnering wordt steeds sterker als je beseft dan je in die sixties en seventies vaak net met een forse kater je nest uitkwam, om niet zelden meteen te moeten schuiven voor de groentesoep en de zondagse bloemkool-met-een-papje, waarbij na de bijbeltekst van paps het woord was aan Hiltermann, die ons op stichtelijke toon vertelde dat het maar net goed was gegaan in de Varkensbaai, dat Rusland toch Tsjecho-Slowakije was binnengevallen, dat de Amerikanen op de maan waren geland en dat Watergate volkomen terecht het politieke einde van Nixon betekende.
Hiltermann sprak op een gedragen wijze zijn standpunten uit, als waren het feiten, en die opvattingen werden doorgaans niet direct daarna weer als fake news afgedaan, maar drongen door tot in de diepste vezels van het vaak nog maar half ontwaakte en door late bierdampen ietwat benevelde bewustzijn. Samen met drie pagina’s wereldnieuws uit de Graafschapbode en een paar flarden van het Journaal moesten wij het wekelijks doen die halve eeuw geleden en terwijl wij al regelmatig dachten ‘what the fuck’ of ‘Johnson moordenaar‘, waren wij in onze opinie goed op de hoogte van wat er zich afspeelde in de nog maar beperkt ontloken gekte van het politieke wereldtoneel. De sjah van Perzië was nog even een held, de koude oorlog in volle gang, van Israël hadden wij doorgaans nog een zich positief ontwikkelend beeld en immigratie was alleen maar een fout-geschreven emigratie.
Na de uitzending en de pudding met vellen trokken wij doorgaans naar het voetbalveld, om tijdens de eerste, tweede en vooral derde helften te genieten van een onbezorgde zondag, niet gehinderd en geplaagd door lastige discussies over de VS, Turkije, Saoedi-Arabië of failliete ziekenhuizen.
Gustavo Bernardo José Hiltermann – in Argentinië geboren – besloot zijn laatste commentaar in 1999 met ‘De tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken, en dat zijn mijn laatste woorden over de toestand in de wereld, het ga u allen wel, om vervolgens in 2000 zijn laatste adem uit te blazen, heerlijk onwetend van alle absurditeit die pas in de nieuwe eeuw volledig zou ontbranden.
Generatiegenoten, maar ook anderen, een mijmerend herfstweekend toegewenst.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment