Herfstbespiegeling – ‘here we go’

Misschien is dit recente citaat van Trump op X wel de meest veelzeggende quote sinds Nero op 9 juni van het jaar 68 iets meende te moeten melden over het grote verlies voor de mensheid, net voordat hij de hand aan zichzelf sloeg.

Met here we go vat Trump alle voorgaande maanden van zijn ambtsperiode samen, omdat we niet meer dan 8 letters nodig hebben om te begrijpen wat er zich in zijn ondoorgrondelijke hersengebied afspeelt aan spinsels, impulsen en steeds radicaler uitingen.

Here we go was een reactie op de volgende Russische aanval, nu gericht op Polen en de wereld mag verder gissen als het gaat om de betekenis van die drie woordjes. Gaan we terugslaan, gaan we sancties vergroten, wachten we gewoon of gaan we ons verder beraden over bijvoorbeeld het terugdraaien van alle milieumaatregelen die de zes vorige presidenten van de VS in gang hebben gezet?

Here we go impliceert perfect hoe het er in de wereld voorstaat, vooral omdat niemand onder het restant wereldleiders een vraag durft te stellen over de betekenisloze strofe die ons nu al weer een paar weken bezighoudt. Het geblèr is nu al verworden tot een zieltogende ontwikkeling van een despoot die slechts uit is op macht, roem, rijkdom voor hemzelf en z’n beperkte kring blinde volgelingen.

Here we go kan ook beteken dat de VS zich echt terugtrekt uit de NAVO, zodat we eindelijk op eigen benen kunnen gaan staan, geen kleinigheid als je let op de verdeeldheid binnen ons armlastige continent, waarbij alleen Frankrijk al wekelijks een miljard euro moet neertellen aan rente over de schulden, een onoplosbare situatie die in percentages recentelijk slechts door Griekenland is overtroffen.

Het Here we go-citaat begint te verworden tot een droom met een historisch perspectief. Met here we go hebben we een andere dimensie bereikt van hetgeen de malloten op deze planeet van plan zijn aan gekte te ontwikkelen. Het uithollen van de democratie is een proces dat nu in handen is van een vijftal belangrijke actuele wereldleiders, in een eeuw tijd slechts geëvenaard door Hitler, Mussolini, Franco, Hoessein, Khadaffi, en nog wat idioten in Centraal Afrika. Ik denk dat we met Here we go een nieuwe periode inluiden van leiders die op basis van loze kreten de aandacht trekken, maar waarbij we nooit en te nimmer hoeven te rekenen op iets van toegevoegde waarde rond het bewaren van de wereldvrede, humanitaire processen in het algemeen of een eerlijke verdeling van de aardse rijkdommen.

Here we go dacht afgelopen week ook onze minister van Financiën Eelco Heinen, toen hij zijn toelichting gaf op de miljoenennota, de begroting van een failliet kabinet, dat eigenlijk al bankroet was op dag dat het begon. De meeste inhoud en het meeste gevoel voor menselijke waarden zaten vervolgens verborgen in het betoog van Laurens Dassen en Rob Jetten, die alle belangrijke aspecten van de mens en de mensheid de revue lieten passeren met daarin met een gezonde dosis gevoel en humaniteit ten opzichte van onze toekomst, hoewel ook Mirjam Bikker andermaal aantoonde erg veel oprechtheid in haar christelijke donder te hebben. Het afschuwelijke feit dat wij vervolgens in dit land niet in staat zijn om een groep hulpbehoevende kinders uit Gaza naar ons land te halen voor wat primaire hulp in onze goed geoutilleerde ziekenhuizen is ronduit blamerend te noemen. Het zijn besluiten en ontwikkelingen die ooit de geschiedenisboekjes gaan halen in het hoofdstuk schandalen in het tweede decennium van de 21ste eeuw.

Paar minuten pauze voor een bakkie? Dan gaan we weer verder.

Nog even terug naar here we go. Ik probeer nog wel eens in allerlei verbanden het gesprek aan te gaan over de wereld van nu, de politiek en de staat van onderhoud van de mensheid. Ik bespeur daarbij ook vaak een soort van onverschilligheid bij veel mensen, murw als we zijn gemaakt door hetgeen zich voltrekt, inclusief de standaard Pilatus-houding van Schoof, die tijdens de recente debatten nog slechts opveerde als er wat symbolisch werd gerefereerd aan zijn voorliefde voor hardlopen. Het gedrag en de gezichtsuitdrukkingen van vak K stonden ook vorige week tijdens de Algemene Beschouwingen weer model voor een ongeëvenaard slapstick-gehalte. De lach en de traan, kenmerken en humor in het algemeen, vormden andermaal week de rode draad in Den Haag en het begint erop te lijken dat we als burger niet meer serieus worden genomen, niet door de politiek, en ook niet door allerlei commerciële partijen, met als uitschieter een actueel reclamespotje, waarin op bijna mystieke, therapeutische en spirituele wijze een paar zinnen worden uitgesproken, die eindigen met de ontgoochelende woorden ABN AMRO MeesPierson, een anti-climax zonder weerga die je als argeloze luisteraar volkomen gedesillusioneerd achterover doet ploffen, omdat de reclamemakers toch elke keer weer een overtreffende trap weten te bereiken bij het nastreven van woekerwinsten, in dit geval met behulp van wat geveinsde zoetgevooisde klanken om potentiële klanten mild te stemmen.

Here we go, lieve mensen, op naar 29 oktober, als we eind van de dag weer worden geconfronteerd met krachtige, krankzinnige kiezersretoriek via een kaleidoscoop aan koortsachtig krakelende koplopers, krampachtig kleurloze kreten kraaiend over de kabinetskansen van de vooral karikaturale kandidaten.

Op deze eerste dagen van de herfst, en net na nog een paar prachtige zomerdagen, kijk ik dan ook melancholiek vooruit naar hetgeen ons staat te wachten en ook nog even terug naar die talloze bekende en minder bekende wereldburgers die de laatste tijd voor het hiernamaals hebben gekozen. Ik stond vandaag nog een keer buiten mijn enige, eigen, echte onovertroffen Frieslander-patatjes te bakken, toen ik als door een bliksem werd getroffen door een ingeving, niet geheel toevallig pal nadat ik uurtje had gekeken naar het interview van Jeroen Pauw met Gerard Cox, waarin duidelijk werd dat de man op dat moment al niet echt deel meer uitmaakte van de wereld van nu en er toch bijna zes jaar over heeft gedaan om dat afscheid echt vorm te geven.

Het najaar is dus begonnen. Vanaf deze week gaan we de duisternis tegemoet, gaat er elke dag een minuut of vijf van ons daglicht af en zetten we ons schrap in de aanloop naar de winter. Da’s best een sombere benadering van de komende periode, want is het uiteraard de bedoeling om wat inspiratie te halen uit wat er komen gaat. Herfstbladeren, mistflarden en bokbier nopen tot poëzie en het maken van pompoensoep. De eerste trui is uit de stalling gehaald en verder lijkt eind september ook het startsein te zijn van het hooligan-seizoen, waarbij honderden paranoïde schizofrenen afgelopen weekend onze rechtsstaat probeerden te ondermijnen in Den Haag via zelden vertoond fascistisch gedrag binnen onze landsgrenzen. Blasé kijken we met ons allen naar de beelden, schudden meewarig het hoofd bij het aanschouwen van het geweld en gaan door met achterover leunen, bang als we zijn voor de gevolgen als we te hard ‘foei’ zouden gaan roepen.

Here we go….nog éénmaal dan vandaag, voor eerlijkheid, rechtvaardigheid en fatsoen voor iedereen, met daarbij de oprechte wens dat er straks een paar lieden opstaan, die erin gaan slagen om humanitaire waarden in onze omgeving weer tot norm te verheffen.

Zo, en nu – na dit veel te lange en sterk wisselende herfstbetoog – ga ik het bos in, op zoek naar kastanjes, paddestoelen, herfstplaatjes en andere broodnodige relativerende items.

Fijne herfst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice