Herinneringen

Tijdens de hittegolf van de laatste week gingen de gedachten nog wel eens terug naar vroeger, naar de jeugd, toen het ook altijd mooi en warm zomerweer was, althans in de zoete herinneringen aan het zwembad in de beek, net buiten mijn dorp. Deze week bleek uit een statistiek in de Volkskant dat in de periode 1950 tot 1975 – mijn eerste 25 jaar, mijn ruim bejubelde jeugdperiode –  nimmer een hittegolf is voorgekomen volgens de vandaag de dag gehanteerde normen. Nooit hebben we toen een periode gekend van drie of meer aaneengesloten hete dagen en met de bagage van die desillusie vroeg ik me vervolgens af of ook het knusse zwembad, met de gluurkleedhokjes, de zonnewei en de mooie meiden misschien niet de schittering hadden zoals de herinnering die doorgaans in de loop der jaren gepolijst in ons brein heeft genesteld. Het zwemwater, dat weten wij, was toen vaak smerig, de badmeester een domme boerenlul, maar verder wil ik toch de momenten koesteren die wij daar doorbrachten, op die plek nabij het Hiddinkbos en naast de ijsbaan, waarvan straks gaat blijken dat er vast niet elke winter werd geschaatst, dat er misschien maar een enkele keer sneeuw lag in plaats van die jaarlijkse nostalgische meter. Herinneringen zijn er om gekoesterd te worden en een herijking daarvan levert vaak desillusies op. De eerste verkering ontstond ook op dat zwembad en in mijn herinnering was Willy best een leuke meid, maar dat weet ik plotseling niet meer zo zeker.

De hitte laat dus deze week z’n sporen na. Terwijl heel Nederland zucht onder tropische omstandigheden voegt het CBS daar vandaag nog een schepje zweet aan toe door een verklaring over de krimp van het afgelopen kwartaal, die ‘catastrofaal’ zou zijn en die vooral wordt veroorzaakt door het feit ‘dat we als consument minder geld hebben uitgegeven’. Goh…., hoe zou dat nu komen? Op enig positivisme, gebaseerd op de werkelijkheid en afgezet naar een totaalbeeld van oorzaak, gevolg en met een vleugje toekomstperspectief hebben we die koele cijferneukers nooit kunnen betrappen. Het louter weergeven van kille, negatieve getallen over de afgelopen tijdspanne, zonder vooruitzicht, zonder hoop, dat is killing voor de broze samenleving, waarbij iedereen al maandenlang muurvast in een stresssituatie zit verankerd.

Het viruschagrijn wordt wekelijks op ons netvlies gebrand door Japie van Dissel en zijn OMT. Een paar extra besmettingen en we zijn toe aan een wake-up call. Nog eens een brandhaardje in Brabant of Gommers raakt in paniek, een lichte toename in Rotterdam en Osterhaus zit bij OP1, nog wat patiënten in Twente of de volgende lockdown-voorspelling staat op Teletekst. We zijn, heren Dissel en Rutte, toe aan ander nieuws, aan vooruitzichten, aan een stukje toekomst, aan vaccins, aan medicijnen, aan de planning daarvan, ook als die moet worden opgeschoven. Het zou best fijn zijn als we nu, bijna september, eens wat positiever zouden worden geïnfomeerd over die ontwikkelingen. Een toename was immers voorspelbaar, omdat veel idioten zo nodig weer in dat vliegtuig moeten stappen. Een stijging van het aantal ‘smetjes’ was alleen maar logisch omdat de toeristische sector van een paar landen anders naar de mallemoer was geweest, maar nu, tegen het eind van de zomer, pakken we weer de draad op van begin juni, toen alles voorspoedig ging, althans in mijn herinnering, maar met dat vreemde fenomeen moeten we voorzichtig omspringen, zo hebben eerdere statistieken aangetoond. Die statistieken geven aan, beste lezers, dat van de 17.139.479 Nederlanders tot dusver 61.204 mensen besmet zijn (geweest) en dat is slechts 0,357% van ons bevolkingstotaal en kijk, dan valt het mee. Met dat houvast kunnen we het weekend in.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice