Ik zat kortgeleden in de hal van het Zutphens ziekenhuis te kijken naar een scala aan hulpbehoevende mensen die daar, vaak met begeleiding, de draaideur binnenstrompelden, op weg naar een controle, een opname of andersoortige onvrijwillige visite. Wandelstokken, rollators of schoonzonen werden afgewisseld door taxichauffeurs of een hulpverlenende buurvrouw, en terwijl ik me nog eens hardop afvroeg waarom een simpele gevulde koek in het restaurant 3,50 euro moet kosten las ik op m’n tablet het bericht over Gaza, waarbij het Trump heeft behaagd een vredesplan te publiceren dat hij als een nieuw hoogtepunt van de menselijke beschaving in de geschiedenisboekjes denkt te deponeren, met als enige doel het binnenslepen van de felbegeerde Nobelprijs. Veel gekker kan het niet worden, denk ik dan, maar dat denk ik al enkele jaren eigenlijk.
Terwijl de fysieke aftakeling van de mens in het algemeen in het ziekenhuis dus aan mijn gezichtsveld voorbij trekt word ik door de berichtgeving op teletekst nog eens gedwongen tot een denkmomentje over de mentale teloorgang van de mensheid, die ik vandaag wil toespitsen op de kloven in de wereld. Daar zijn boeken over te schrijven, maar ik probeer daar in een woord of duizend iets van te vinden, dus reageer vooral als je denkt dat ik ‘t fout zie of als je anders denkt over de toekomst van de beschaving in het algemeen. Nu de wereld virtueel en fysiek op instorten lijkt te staan is het ultieme moment gearriveerd om even na te denken over de manier waarop we straks op de smeulende puinhopen weer wat orde kunnen scheppen. Dat klinkt uiteraard best radicaal, fatalistisch ook, maar als we de ogen een paar keer per week op het wereldtoneel richten, ziet de toekomst er immers niet vrolijk uit.
Afgelopen zondag liep ik tussen 250.000 rode-lijn-demonstranten in Amsterdam en dan is zo’n groep gelijkgezinden niet al te lastig in een paar categorieën op te delen, zoals daar zijn de Palestijnen, de slachtoffers van de genocide, waarvan helaas een paar vertegenwoordigers op het podium wat te lang en te hard stonden te krijsen, maar desondanks terecht wezen op de wandaden van crimineel ‘Neetanyahu’. Er liepen – groep 2 – veel ouderen, die na 2 uur stilstaan weer afhaakten, maar toch diep meeleven betuigden met het lot van de Gazanen. Er was ook een vrij zichtbare tussengroep, pakweg een derde, die zich enerzijds kapot ergert aan hetgeen zich daarginds voltrekt, die wil dat het stopt en die wil overgaan tot het boycotten van alles wat Israëlische trekjes heeft. De grote overeenkomst bij ons allen zat uiteraard in een walgelijke afkeer van het clubje dat nu nog even in Den Haag de lakens uitdeelt en zich geen zak aantrekt van hetgeen ons overkomt. Je ziet en bespeurt kortom, de verschillen, de kloofjes in de beleving, in de ergernissen en juist die kloofjes zijn de laatste tijd landelijk en mondiaal verworden tot kloven, tot verschillen in beleving van wat we ooit als een gemeenschappelijke samenleving beschouwden.
Kloven waren er altijd, in opleiding, in milieu, in afkomst, in werk, in beloning. Kloven waren wel eens irritant of lastig, maar sinds mensenheugenis was er altijd een elite, een arbeidersklasse, met iets daar tussenin, inclusief een soort gedogen van die situatie. De nieuwe kloven van de laatste jaren zijn echter uit de klauwen gegroeid en daar draagt de hele samenleving aan bij. Wat te denken van reclamespotjes die een datingbureau voor hoger opgeleiden verspreidt, om vooral te voorkomen dat stratenmaker Klaas verkering krijgt met notarisdochter Victoria. Wie verzint deze flauwekul, deze moraalloze promotie van klassenverschillen met als bedrijfsslogan ‘wie voor een dubbeltje geboren is mag nooit een kwartje worden’. De klassenverschillen waren er dus altijd en daar konden we ons vroeger blijkbaar makkelijker in schikken, vooral omdat die nog niet werden gekenmerkt door haat of blinde razernij.
Twee rolstoelers komen bij de draaideur met elkaar in botsing, omdat beide berijders de blik wat teveel op de vloer hadden gericht. ‘t Loopt met een sisser af, terwijl de kleine potwortel van vier trots een mooie ballon naar zieke oma gaat brengen.
Bij dit soort beschouwingen kom je uiteindelijk toch weer terecht bij de populistische voortrekkers die met behulp van leugens en laster alles in het werk stellen om de waarheid geweld aan te doen, die zelfs met behulp van fascistische schaalmodellen op X aangeven dat het tijd is om met bakstenen naar de politie te gooien. ‘Onze normen en waarden gaan naar de klote’ was een citaat van een gebivakte imbeciel tijdens het weerzinwekkende wangedrag op het Malieveld en waarschijnlijk komt er na de vraag: ‘wat zijn dan voor jou die normen en waarden?’ slechts rook en schuim uit ’s mans hoofd, omdat inhoudsloos blèren juist de normen en waarden van deze malloot vormen.
Bij het zoeken naar oplossingen komen we dus geen millimeter verder als we ons met z’n allen beperken tot gebazel over de verschillen. We hebben immers te maken met social media, toch met voorsprong de grootste oorzaak van de maatschappelijke schijnverschillen in opvatting, uitvergroot en uitgebuit door het wandelende algoritme himself, het orakel uit Venlo, dat vooral door zijn al jaren durende isolement feiten en wensbeelden door elkaar husselt en bewust aanzet tot haat en verdeeldheid. Tommy Wieringa fileerde hem kortgeleden tot op het bot in zijn column in de VK , maar het punt is dat een deel van ons electoraat geen kranten leest, maar zich uitsluitend bedient van de informatie op SBS, Facebook en andere gemanipuleerde kanalen, met alle gevolgen van dien.
Vlak naast me gaan een dochter met haar weinig mobiele moeder zitten. Mams wordt geparkeerd en zij zit een half uur lang op de telefoon te loeren, te bellen, te facetimen en misschien wel te werken. Misschien is het wel een influencer, denk ik tussendoor, omdat de wereld blijkbaar nogal is vergeven van dat soort volkomen overbodige, nutteloze lieden, die de dagen vullen met bekkentrekken voor de camera en in de meeste gevallen volslagen nutteloze producten aanprijzen bij de vaak immense groepen volgers.
Kloven dus, en dan vooral spook-kloven, met ‘kloven-tussen-de-geloven’ als meest bedreigende variant. Ik doe nu wekelijks mee aan een kleinschalige, rode optocht in m’n eigen woonplaats en vorige week citeerde een moslim een paar teksten uit de Koran die neerkwamen op de noodzaak van verdraagzaamheid en respect, een volkomen andere interpretatie van het islamitisch gedachtengoed dan de versie die door vele extremisten wordt verkondigd, waaruit andermaal blijkt dat louter de duiding van veel gedachtengoed leidt tot de vorming van gapende schijnkloven.
Een heer van middelbare leeftijd doet een poging het wereldrecord rolstoelen-met-schoonmoeders aan te scherpen, maar wordt gehinderd door wat trager voetvolk, dat hem zichtbaar irriteert, waardoor het tafereel bij de draaideur op de lachspieren werkt.
De werkelijkheid en de waarheid zijn dus zaken die aandacht verdienen via dialoog en wederzijds begrip en de betekenis van deze woorden, staan, aan het eind van dit betoog, straks centraal in de aanloop naar het stemhokje, althans voor mij en hopelijk ook voor jullie.
Ik werp nog een medelijdende blik op een oudere dame, die zich zonder hulpmiddelen een weg baant door de ruimte van het hospitaal en ik vraag of ik haar kan helpen. Ze wimpelt het verzoek vriendelijk af en strompelt behoedzaam, maar dapper en doelgericht verder, waarna ik mij eigen taak als chauffeur ga afronden.
Tot zover wat licht chaotische gedachtenspinsels op een gewone dinsdag in oktober 2025.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment