Da’s weer heel iets anders, een blog schrijven vanuit ’t ziekenhuis, tijdens de zorgzame verpleging door zusters Sophie, Bianca, Petra, Laura, Evelien, Anja, Ans, Marja, en nog een stuk of acht anderen en in afwachting van nog zo’n lange nacht in Zutphen.
Nieuw onderdeeltje geplaatst, kan dertig jaar mee maar moet nu even een paar weken z’n plekje vinden. Ben ik blij? Zeker, ik kijk uit naar morgen, net voor de kerst thuis en dan word ik vervolgens weer in de watten gelegd door mijn mantelzorgster die zich al wekenlang uitslooft om ’t me naar de zin te maken, ondanks al mijn gemopper.
Ik had deze week nog net even tijd om te genieten van andersmans kerststress, gewoon even naar de super geweest, alleen maar om te kijken, te aanschouwen, te beleven, op een afstandje, echt een aanrader.
Vanaf de centrale koffieplek kijken naar vrouwen met heel lange lijstjes, lijstjes die vaak niet zijn opgesteld op basis het van logische looppad van de supermarkt en die dus na 2 uur een halve marathon achter de kiezen hebben met een blik in de ogen van: ‘waarom moet dat verdomde kerstdiner zo nodig bij ons gepland worden?‘ De boodschappenkarren zijn overladen en kraken in de lagers, tassen, manden en dozen puilen uit en kassabedragen van 250 euro per vracht zijn geen zeldzaamheid en dan moet je alles thuis nog minstens een keer of vijf in de handen hebben voordat er iets op tafel staat. Prachtige beelden en ik weet ook wel dat dat puur leedvermaak is. Mag ik even? De allermooiste winkelexemplaren zijn de dames van een jaar of vijfenveertig, waarvan net de meeste hoogglans aan het verdwijnen is, die qua kleding echter de schijn ophouden van tien jaar geleden, volop in de kleine kinderen zitten en mede daardoor, vervaarlijk ogend, met de boodschappenexcelsheet door de lucht zwaaien en pogingen doen het nog ontbrekende artikel te bemachtigen, waarna na nog een vergeefs rondje op een radeloze manier met het thuisfront wordt gebeld over alternatieven, want je had naar de vergeten groenten gezocht, die normaal toch echt bij de gewone groenten liggen en of een kerstmenu van vijf gangen in dit geval ook wel acceptabel is…..
Het tafereel aan de kassa maakt ook onderdeel uit van het grote genieten. Honderd volle karren, vier open kassa’s, dus dringen bij de ingeschatte kortste rij die altijd achteraf weer de langste blijkt te zijn. Enorm oponthoud omdat – net als bij gewone files – de langzaamste klant vooraan staat, het uitpakken van de kar, en weer inpakken, alles in de tassen, in de auto, thuis verdelen over koelkasten, vriezers en voorraadkasten.
Desondanks wens ik iedereen een prachtige, gezellige, smakelijke, vredige en liefdevolle kerst en heel smakelijk eten. De groeten uit kamer 119.
De dagen lengen weer………see you
Leave a Comment