Ode aan Freek

Hij werd aanbeden en verguisd, bejubeld en neergesabeld. Zijn dagen waren geteld, soms ook vanuit z’n eigen perceptie, maar laten we als cabaretminnend publiek hopen dat hij nog een paar jaar op deze manier op de planken blijft staan.

Freek de Jonge was gisteren in een vol Amphion te Doetinchem ouderwets op dreef met een aflevering van De Suppoost. De wijze waarop hij z’n imitaties neerzet, moeiteloos schakelt tussen een geweldig Achterhoeks accent naar een anekdote over twee homo-mannen met een kinderwens is ongeëvenaard goed en vooral zijn combinatie van snelheid, gevatheid, absurditeit en clownesk vermogen toont aan dat hij nog steeds tot de groten behoort, ondanks wat kritieken, ondanks z’n eigen twijfels, die worden gevoed door z’n streven naar perfectionisme. Freek is een nar pur sang en verkleedpartijtjes maken al sinds mensenheugenis deel uit van z’n performance. Dat doet hij achteloos tussen de bedrijven door, soms vergezeld van een kwinkslag, soms met die perfect getimede stemverheffing. Freek is op z’n best als ie gewoon op de bühne staat, maar zijn drive om ook op andere momenten wat belerend de vinger te heffen heeft wel eens iets irritants, al is ook die kant van zijn verhaal volkomen begrijpelijk als egotrippers als Peter R de Vries of soortgelijke narcisten aan gene zijde van de tafel zitten te oreren. Twee uur lang met grote tekstvastheid je ding doen, ondanks de tanende prostaat en ondanks de incidenteel opborrelende, marginale recensies. dat getuigt van amper aflatende klasse. Chapeau!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice