Ode aan George Kooymans

Een paar dagen geleden werd bekend dat George Kooymans, virtuoos muzikaal leider en oprichter van The Golden Earring ernstig ziek is en niet meer zal optreden. De band is met onmiddellijke ingang opgeheven en dat is een klap voor muziekminnend Nederland en uiteraard een schok voor hem en zijn naaste omgeving. Barry Hay, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk zijn hun podiummaatje kwijt, de Earring is niet meer en daar ben ik sinds jongstleden vrijdag behoorlijk kapot van.

Vanaf 1965 ben ik hartstochtelijk fan. Met Please go en That day scoorden ze de eerste hits met nog de ‘s’ in de naam. De sound was wat soft, beatleachtig in die beginjaren, maar dat leverde desondanks heerlijke nummers op als In my house, Smoking cigarettes en Don’t run too far, gouden toppertjes, toen nog met Frans Krassenburg als zanger en Jaap Eggermont als drummer. George was niet alleen – samen met Rinus – oprichter van de band, maar daarnaast componist en sologitarist en in die rol heeft hij zich magistraal ontwikkeld. Daarnaast was hij een ongelooflijk goeie zanger, op papier niet als lead, maar voor honderd procent bepalend voor de sound, waarbij hij zelfs nu nog een bereik heeft van een octaafje of drie.

Mijn eerste concertbezoek was op Hemelvaartsdag 1966 in de Markthal in Doetinchem en die staat nog vers in het geheugen, ook omdat veel van die concerten gekoppeld waren aan bepaalde amoureuze contacten, die elke oude herinnering zo onwrikbaar verankeren, zoals die met Hetty bij Harbers in Silvolde (1967), met Ans in Winterswijk (1969)en met Ria in Aalten (1972). In 1967 kwam Barry Hay, verdween al snel de ‘s’ uit de naam en werd de sound wat rauwer, zeker vanaf 1970, met nummers als Back Home en Holy holy life. Mijn diepst gekoesterde LP is On the double uit 1969, die eeuwigheidswaarde heeft, al lange tijd een collectors item is en die ook Just a little bit of peace in my heart bevat. Een andere evergreen is Another 45 miles to go, dat 50 jaar deel heeft uitgemaakt van de setlist. George bracht met zijn hoge stem en steeds betere gitaarspel nieuwe dimensies aan in de vele honderden concerten en hoewel de jaren na 1973 – Radar Love – muzikaal gezien wat dipjes opleverden, was de band begin jaren tachtig weer helemaal terug aan de top met When the lady Smiles, Twilight Zone en nog een handvol fenomenale CD’s.

De steeds weer imponerende band dankte z’n populariteit vooral aan de onvergetelijke live optredens in elke schouwburg en concertzaal, en op elk festival van ons land, met onverminderd enthousiasme en gebaseerd op vakmanschap en hechte vriendschap. Elke performance was een genot, ook dankzij de showelementen van Cesar en in feite kwam hun gecombineerde kwaliteit op de bühne veel beter tot uitdrukking dan op de plaat of de CD.

Vanaf de jaren negentig kwamen er de semi-akoestische concerten bij via jarenlang uitverkochte theaters, een gouden formule, zo bleek, ook commercieel.

Het is ongelooflijk triest dat dit superkwartet nu moet stoppen. Kooymans is binnen de groep als mens en als muzikant onvervangbaar en van zijn kwaliteiten waren enkele jaren geleden ook Boudewijn de Goot en Henny Vrienten onder de  indruk toen ze gedrieën een alternatief tourneetje maakten. De Earring is gestopt en aan dat feit moeten we met z’n allen nog heel lang wennen. Muzikaal Nederland is door z’n ziekte een beetje dood, na bijna zestig jaar. Hulde, grote hulde en ik wens George vanaf deze plek veel sterkte toe de komende tijd.

Misschien is het een geweldig idee voor coverbands als Half Grown om zo snel mogelijk na corona een optreden te verzorgen met een revival van al die ouwe nummers, want die staan ook bij deze band al sinds de sixties op de playlist.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice