Al een paar weken probeer ik hardnekkig en onverschrokken lichtpuntjes te ontdekken binnen de actuele revolutie van de mensheid, want zo mogen we de huidige gekte best noemen. Dat lukt soms, dat lukt soms voor geen meter, maar zonder pogingen raak je als meedenkende burger van dit land, van dit continent, van deze planeet, al snel verzeild in een neerwaartse spiraal, ingegeven door het wereldtoneel van machthebbers, die onverdroten vandaag a verkondigen, morgen d en h en volgende week toch weer uitkomen op k, v en z. De onderbuikgevoelens zijn de laatst tijd helaas overheersend fout en ik moet oppassen dat ik me niet laat meeslepen naar een situatie van somberheid en negativisme, een soort onbehagen van calvinistisch gedachtengoed, overgoten met een scheutje melancholie en een sprenkeltje gemalen herfstbladeren.
De liederlijke wanvertoning die ons vanuit Washington vrijwel dagelijks wordt voorgeschoteld, tart elk gevoel 
voor rechtvaardigheid en menselijkheid en in mijn zoektocht naar waarden kwam ik onder meer uit bij het programma Een buitengewoon gesprek, de versie met Bikker, Timmermans en Jetten. Voor degenen die dit item nog mogen terugkijken, Een Buitengewoon gesprek is een programma met een dertigtal minder bedeelden (autisten) als het gaat om de balans tussen de snuggertjes, de moraal, gevoel voor de wereld en andere sentimenten, met vooral een overdosis eerlijkheid en fatsoen. De mensen in deze uitzending leggen – strak geregisseerd – van alles bloot wat we ons nog maar vaag herinneren, weten daarmee te verbinden en vormen dus eigenlijk de echtheid en werkelijkheid op basis van respect en openheid, zonder huichelarij, lafhartige aanvallen en laaghartige lompheid, met vooral een bovengemiddeld gevoel voor de werkelijkheid, waarbij de overdosis emotie ook nu weer resulteerde in een ontroerend staaltje TV, inderdaad via een strakke regie, maar desalniettemin resulterend in een spontaan en hartverwarmend lichtpunt.
Juist dat hartverwarmende aspect ontbreekt nog steeds in de oeverloze, nutteloze, absurde standaard TV-debatten. Het draait dezer dagen vrijwel uitsluitend om de aandacht van de kiezer. Zo lijkt het althans als je een beetje door de digitale en fysieke media scrolt. De kreten van partijleiders versus de meningen van de opiniemakers staan centraal bij alles wat zich voltrekt, slechts afgewisseld door de ontwikkelingen van de vredes-top annex vrede-stop rond Gaza, waar het ego van de wereldleiders schril afsteekt bij de concrete resultaten van de besprekingen tot dusver. Trump en de clan aan machthebbers geilden slechts voor de groepsfoto en keerden daarna onverrichterzake terug om na nog wat borstklopperij te melden dat er vrede is in het Midden Oosten. Tja…
Een andere lichtpunt was Sonja Barend, die twee weken geleden nog even aanschoof bij Tim de Wit om daar in wat korte, ferme bewoordingen uiting te geven aan haar gevoelens richt Samson en Grapperhaus, na een kwartier ego-gedrag en betweterij over Europese en andere onhaalbare idealen. Sonja keek het aan zoals alleen zij dat kan, oordeelde en concludeerde dat de afstand tussen burger en politiek ook in die uitzending weer iets was gegroeid. Het bekritiseerde duo was zich van geen kwaad bewust, keek verrast om zich heen en deed er het zwijgen toe. ’t Was een kostelijk gezicht, dat vernietigende oordeel over het onvermogen om het hart van de kiezer te raken. Sonja stelde verder onvertogen vast geen energie meer te putten uit de dagelijkse overload aan betweterigheid, waarbij – in haar opinie – alleen Rob Jetten af en toe uitstijgt boven de grauwsluier van monotone monologen.
Verder ontkomen we maar niet aan de dagelijks hoeveelheid non-informatie die vanuit het Witte Huis over ons wordt uitgestort, met als dieptepunt woensdag 15 oktober 2025 toen Trump niet minder dan vier keer de hoofdpagina van Teletekst wist te ontsieren, met uitsluitend berichten die een dag later weer waren ontzenuwd. Lubach vormde gisteravond met een antwoord op die wispelturigheid een ander lichtpuntje, toen hij op zijn eigen wijze Trumps standpunten over Zelensky en Poetin nog even voorbij liet denderen, waarna de hoop toch vooral gevestigd is op een Amerikaanse burger die nu binnenkort echt de trekker over gaat halen als de imbeciel vanuit de deuropening van z’n Air Force One nog eens wat wartaal bezigt.
Een andere lichtpuntje vond ik in de tekst van het Humanistisch Verbond in het boekje ‘spoedcursus democratie’, ogenschijnlijk een overbodig maar nu toch weer essentieel geworden tekst, waarin nog eens pijnlijk en schrijnend wordt weergegeven hoe lang we erover hebben gedaan om de democratische waarden op veel plekken te implementeren, om vervolgens met lede ogen aan te zien in welk tempo ze worden afgebroken. Het noopt ons om de barricaden weer te beklimmen, het masker van passiviteit af te werpen en op te komen voor de bevochten elementen, zoals de scheiding der machten en het gelijkheidsbeginsel.
Het wordt een spannende week in ons land, waar de risico’s van extreme zaken als in de VS weliswaar minder
groot zijn, maar waar ook in onze directe omgeving tal van lieden fascistische ideeën koesteren via het absurde autonomen-beginsel of andersoortige kronkels, waardoor de speurtocht naar meer lichtpuntjes overeind blijft, zoals ook Mariëlle Tweebeeke dat vorige week succesvol bewerkstelligde, toen zij tijdens Nieuwsuur Caroline van der Plas volledig onderuit wist te halen, door even simpel als doeltreffend de feiten en de leugens van elkaar te scheiden. Dat was Genieten.
Succes de komende week. Daarna kunnen we het op deze plek weer eens over iets anders hebben.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment