Optimisme

Je bent een burger van Missouri, een arme boerenlul uit ’t dorp Willow Springs, waar alleen een filiaal van Firestone nog wat schrale werkgelegenheid biedt, je drinkt normaliter 8 liter cola en eet 12 hamburgers per week, je luistert 12 uur per dag naar foute hiphop-muziek, je haat je naaste en iets donkergetinte buren uit Panama en je vindt Amerika First dè oplossing voor je troosteloze en droevige toekomst, die nog pakweg 40 jaar voortsukkelt. Dan ben je Trump-stemmer. Stel je woont in Florida aan de White Water Bay, ook als boerenlul, maar dan cum laude omhooggevallen door wat dubieuze vastgoedtransacties in de sociale woningbouw-sector te Baltimore en alleen maar uit op het behoud van je golfstatus, het koesteren van je Dodge Ram 1500 Laramie 5.7V Hemi type 2019, waarbij de toekomst wordt bedreigd door migranten uit Mexico, waarvan er weliswaar drie deel uitmaken van het personeelsbestand in je paardenmanege en die dus mogen blijven. Deze twee volkssoorten, aangevuld met een handvol tussensoortige hufters vertegenwoordigen de achterban van een wereldleider die eergisteren nog openlijk en keihard aan China de handelsoorlog verklaarde en vandaag datzelfde land en z’n leider Xi als ‘fantastic’ bestempelde. Dan is er toch sprake van volkomen ontoerekeningsvatbaarheid, niet alleen van de leider, maar ook van z’n aanhang?

We keren even terug naar onze eigen nationale problemen, zoals die van het stofje Pfos, perfluoroctaaansulfonzuur, dat plotseling een bedreiging vormt voor de complete bouwwereld in ons gebied omdat het schadelijk ongerief wordt aangetroffen in zand, een voorwaardelijk bestanddeel binnen onze hele maatschappij. De kranten stonden er bol van en er zijn veel overeenkomsten met het probleem van plastic, eveneens een bijproduct van onze welvaartsstaat, massaal vervaardigd en verspreid en nu het grootste gevaar voor onze gezondheid. Veel narigheid is het, ellende en de grote vraag luidt: hoe kunnen we voorkomen dat we collectief in een dip terecht komen en de moed verliezen? Waar halen we dat stukje energie vandaag om te kunnen weerstaan wat we dagelijks over ons krijgen uitgestort en ons doen en laten niet volledig laten beïnvloeden door het nieuws van de media. Een eerste optie voor een tikkeltje luchtiger leven is doorzappen naar de pulpzenders op radio en TV, waar de programmering is gebaseerd op lol, plat vermaak, quizzen met BN’ers en een volkomen ontkenning van hetgeen ons allemaal overkomt. Een veel gezonder alternatief echter is, naast opzegging van het dagblad, de sport, zowel in actieve als passieve zin. Het is toch fantastisch dat een Fox Sport in haar uitzendingen kans ziet een half uur te besteden aan de hoekschoppenanalyse van de Graafschap-Volendam (3-0) of dat we een met superlatieven doordrenkt verslag voorbij zien komen van de Europese hockeyfinale van de vrouwen tegen Duitsland, een sport die in welgeteld een land of tien serieus wordt beoefend. Dat relativeert enorm, net als muziek, en de essentie van deze column is, dan ook: optimisme kun je leren, in navolging van Lévi Weemoedt, de geweldige rijmelaar, die gek genoeg met z’n pessimisme-variant veel succes heeft geoogst.

We zoeken meer positiviteit. De Brexit, hoe diep triest ook voor de Britse mafketels aan gene zijde, gaat ons ongelooflijk veel voordeel opleveren, dus wonen en werken in dit land is een groot voorrecht en wel van een niveau, zoals dat verder nergens in Europa zal worden geëffectueerd. De Kalverstraat is tenslotte dichter bij huis en veel belangrijker dan de straat van Hormuz en daarnaast levert de beklimming van de Markelose berg per race-vélocipède adrenalinegewijs een ontzettend relativerende kijk op de narigheid in Brazilië, op z’n minst voor enkele uurtjes. Er is meer. Bij Zomergasten konden we afgelopen zondag via prachtmens, tevens longarts Wanda de Kanter horen dat longkanker tot het verleden gaat behoren en de positieve elementen van dat verhaal wegen ruimschoots op tegen de ellende van Hongkong of de hergroepering van IS in Irak. Het gaat dus vooral om wegen, meten, vergelijken en compenseren omdat die activiteit wezenlijk bijdraagt aan het algeheel gevoel van rust en welbehagen. Laten we dat vooral proberen vast te houden, ieder op z’n eigen wijze en liefst begeleid door een stukje rock’n roll, zoals deze hele ouwe van Chuck Berry: Johnny be goode uit 1958.

See you and enjoy life.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice