Robert Allen Zimmerman, geboren in mei 1941, ontving deze week de Nobelprijs voor literatuur. Jawel, dan moet je als Bob Dylan eerst 75 worden, voordat er een grote literaire erkenning volgt van tekstuele bijdragen die je hebt geleverd. Ik zit er eerlijk gezegd wel een beetje dubbel in qua gevoel, qua rechtvaardiging, qua onderbouwing en uiteraard zit ie daar zelf ook een beetje mee te worstelen. Reacties van zijn kant zijn nihil, dus vraagt ie zich af wat ie ermee moet. Sowieso, een muzikant, een componist – briljant weliswaar – maar deze prijs? Hoe dan ook, ik heb als eerbetoon vandaag toch even ‘Blowing in the wind‘ op m’n gitaar gespeeld via D-G-A4-A-C en B-mineur en daarbij hartstochtelijk meegezongen.
Sporten in Qatar blijkt ook deze week weer vergelijkbaar met mijnwerken in een sauna: niet te doen. Bijna veertig graden in dat achterlijke stukje woestijn maar ja, de sjeiks hebben grof geld betaald en dan verhuist het hele circus naar het Midden Oosten. Dat geldt t.z.t ook voor het voetbal natuuurlijk, al duurt dat nog even. Publiek zie je niet want het interesseert dat volk geen hol, maar er is geld, geld en nog eens geld en daarmee wordt een stukje erkenning gekocht. Er zijn maar een paar eerlijke sportjongens die daar een mening pur sang over geven en één daarvan is onze Tom Dumoulin, de gevoelsmens, die z’n hart deze week weer liet spreken. ‘Geen sfeer, geen entourage, geen motivatie, dus wat doe ik hier?’, vroeg hij zich hardop af. Prachtig Tom, hopelijk wordt er ooit naar je geluisterd en gaan we uitsluitend sport bedrijven op normale plaatsen en doen we dat niet alleen olie-gedreven! De Aziaten die daar met scheepsladingen tegelijk worden aangevoerd om vervolgens massaal van de steigers van de WK-stadions te donderen geven mij, grotendeels al postuum, vast wel gelijk, maar zo lang er corruptie in de wereld is, zal er vast niets veranderen.
Verder moeten we met z’n allen oppassen voor snot. Snot? Ja, snot, niet alleen de mens lijdt daaraan in dit traditionele snotterseizoen, maar vooral ook de kip. Er schijnt een bacteriële aandoening onder pluimvee voor te komen, dus dat wordt massaal tissues uitdelen op de kippenboerderijen….
De actuele discussie over levensbeeindiging is uitermate boeiend en daar ga ik een flink standpunt over ventileren. Gevoelig item maar er is volgens mij een radicale omwenteling nodig in het denken van vooral de bible-belt in dit opzicht. Volgende week meer en ik hoorde Rutte zojuist het volgende opmerken: ‘we moeten ervoor waken die we mensen gaan helpen, die ’s ochtends in een opwelling een doodswens hebben’. Goh, echt niet?
Ik ben verder nog niet echt aan een kookrubriekje begonnen maar vooruitlopend daarop de volgende aanrader voor het weekend: Roergebakken spruitjes met gehakt en/of spekjes, een korte en bondige beschrijving.
Ingrediënten: 500 gram spruitjes, paar aardappelen, paprika, ui, knoflook, gehakt/spekjes, ketjap, grove mosterd, appelmoes.
Bereiding: paar aardappelen in de schil kort koken en in partjes snijden; spruitjes schoon maken, halveren en vijf minuten koken; de spekjes met wat gehakt uitbakken, samen met een gesnipperde ui en een paar teentjes knoflook, daarna spruitjes, aardappel en paprika toevoegen; middelhoog tien minuten roerbakken en tussendoor wat ketjap en mosterd toevoegen, iets pesto is ook lekker. Blijven roeren tot de spruitjes een beetje zijn doorgegaard en serveren met een beetje crème fraiche en wat frisse appelmoes. Stoofpeertjes kan uiteraard ook en dan vooral een lekkere rode port erbij.
Eet smakelijk en fijn weekend.
See you.
Afsluiter via één van de mooiste teksten van Bob Dylan:
I’ll walk to he depths of the deepest black forests
Where the people are many and their hands are all empty
Where the pellets of poison are flooding their waters
Where the home in the valley meets the damp dirty prison
Where the executioner’s face is always well hidden
>>>Ok, nog even naar 1963………..<<<<
Leave a Comment