Nadat ik ruim 46 jaar onafgebroken heb deelgenomen aan wat we het reguliere arbeidsproces noemen, zit ik vanaf 1 januari 2016 thuis want ik heb de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, zoals dat heet. Mooi, fijn, ik behoor blij en opgelucht te zijn. Opgelucht dat ik ’t gehaald heb en blij dat ik nu kan genieten van de volgende levensfasen. Dat zijn althans de geluiden en de berichten die ik om me heen hoor, van kennissen, vrienden en (ex-)collega’s, dat datzelfde proces hebben doorlopen en nu ook bij ‘moeder de vrouw’ thuiszitten, dagelijks de stofzuiger hanteren, boodschappen doen en uit het raam staren vanuit de invalshoek ‘zie mij eens gelukkig zijn met m’n AOW’. Tja, het kan natuurlijk zijn dat het nog gaat wennen maar vooralsnog zijn er een paar dingen die opvallen, en dan is het bij het schrijven van deze column nog niet eens 1 januari: - Ik heb een bloedhekel aan geraniums, van hetzelfde niveau als Afrikaantjes; waarschijnlijk zit daar een diepere betekenis of oorzaak achter, een overdosis uit vroegere jaren uit het ouderlijk domein, dan wel een meer mentale oorzaak, feit is dat ik bij het woord alleen al per direct omtrekkende bewegingen probeer te maken en ik denk zelfs soms aan een soort onbewuste verdrijving van herinneringen uit de tijd dat ik met fietsen en karretjes, door mijn vader ijverig opgetuigd met diverse bloemsoorten, mijn geboortedorp moest doorkruisen in het kader van het plaatselijk volksfeest, een traditie die ik in latere jaren moedig heb weggedronken trouwens - Stofzuigen, schoonmaak in het algemeen, het huishouden, zijn bezigheden die je er even tussendoor doet, aan het eind van de vrijdagmiddag, op zaterdagochtend of op andere verloren momentjes; het is in geen geval een primair proces zoals dat door sommigen wordt beleefd - Boodschappen doen is noodzakelijk kwaad, in huis halen van primaire levensbehoeften en daar gaan we zeker geen halve dag in de week voor uittrekken en al helemaal niet ‘gezellig samen’
Per saldo heb ik dus heel veel tijd beschikbaar om ‘andere dingen’ te gaan doen en in die zoektocht ben ik nu aangekomen, een tocht overigens die al diverse vruchten heeft afgeworpen, getuige het bestaan van deze website en deze column. Toch voelt het vooralsnog als een vlucht, als een slecht alternatief voor de periode dat ik er nog ‘bij hoorde’, dat idee moet nog drastisch veranderen en volgens de ervaringsdeskundigen gaat dat proces zich best snel voltrekken. Ik hou me uiteraard aanbevolen voor tips van welke aard ook om mijn ‘zielige’ bestaan wat op te leuken. Ik realiseer me daarbij dat ik ongelooflijk zit te leuteren over een immens luxe-probleem maar dat interesseert me geen bal. Ik daag de lezer uit om via reacties, kan ook via de blog, aan te geven waarom ik schrijven, schilderen, fotograferen, wellicht vrijwilligerswerk en andere zaken alles bij elkaar nog geen volwaardig alternatief vind voor wat ik ruim 46 heb gedaan: werken! See you…
Leave a Comment