Piekbelasters

Afgelopen dagen zat ik nog eens wat te filosoferen over het fenomeen piekbelasten. Als je van beroep piekbelaster bent, wordt de toekomst plotseling een stuk florissanter en gaat de zon financieel gezien flink schijnen. Op het platteland zit menig tot voor kort nog protesterende agrariër inmiddels achter de calculator om te zien wat hij met die miljoenen straks kan doen, als hij eerst keurig zijn forse leningen van de boerenleenbank heeft afbetaald. In de meeste gevallen resteren dan nog een paar flinke zakken met muntjes om vervroegd met pensioen te gaan, om te gaan emigreren, of om toch achter te de geraniums maar wat te gaan punniken.

Nou zit ik doorgaans best wat creatief in elkaar en ik sta op dit moment als schrijver geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Door de ontwikkelingen overweeg ik een mutatie aan te brengen in die registratie, via een upgrade naar piekbelaster. Als er iets te halen valt ben ik er als de kippen bij als straks het grote gekakel gaan beginnen om de verdeelsleutel van al die miljarden euro’s. Op zolder liggen nog ergens wat spaarvarkens, daar brei ik een creatief verhaal omheen over voorgenomen uitbreiding van de veestapel, ik fingeer een kredietvoorstel van de Rabobank en dan voor de gein eens kijken of ze erin trappen in Den Haag. Daar zit de administratie doorgaans wel zo chaotisch in elkaar dat er altijd op kans op succes is. Een transactie van mijn eigen onroerende goedje lijkt dan ook een kwestie van tijd, maar dan met een ton extra. Desnoods leg ik nog snel een plastic koe in ‘t voortuintje, zoals een aantal gefortuneerde imbecielen in mijn woonplaats dat ook hebben gepresteerd. In het uiterste geval hang ik nog, tegen alle principes in, een uur lang een vlag ondersteboven op m’n erf, want een mens doet wat voor wat extra pegels.

Alle gekheid op een stokje, we gaan de goeie kant op en steeds meer boeren zien het plotseling wel zitten. Het vlees, ook dat van de veeboer, is zwak en plotseling, na die voor de boeren desastreus verlopen uitzending van College Tour lijken de principes te wijken voor de pecunia, de alles mogelijk makende machtsfactor. Als den Haag vanaf vandaag stopt met het maken van de dagelijkse hoeveelheid blunders en misrekeningen, dan kunnen we in de zomer van 2023 een flink eind op weg zijn naar herstel. Aan de agrarische horizon verschijnen dus wat lichtpuntjes, de trekkerprotesten nemen af en het schijnt dat zo’n zevenhonderd exemplaren inmiddels de stront uit hun ogen en de stikstof uit hun oren hebben gekrabd en graag bereid zijn tot een transactie. Da’s mooi, da’s gezond en dat biedt perspectief. Het kabinet maakt nu dus handig gebruik van het sterk tanende imago van de zielige boer. De nog resterende weigergroep piekbelasters betaalt straks piekbelasting en dat is zelfs voor de meest doorgewinterde boer een halte te ver, een grens voorbij.

Piekbelasting, mooi, en dat net een paar weken voordat de kerstboom wordt opgetuigd. Bij de uitvoering schemeren nog wel wat risico’s, vooral rond die 120 procent. Het gaat immers om de taxatiewaarde, waardoor het dus voor de overheid zaak is om die waarde te temperen door de inhuur van geprepareerde makelaars, die dan weer een percentage courtage beuren over elk procent dat ze de echte marktprijs naar beneden weten te krijgen. De overheid speelt per slot van rekening altijd spelletjes en dat gaat hier ongetwijfeld ook gebeuren.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice