De dagelijkse zoektocht naar positieve elementen binnen de samenleving heeft de laatste tijd regelmatig iets krampachtigs, zeker in de donkere dagen van dit moment. Tussen de bagger in Oekraïne, Gaza en Soedan zijn immers weinig aanknopingspunten te vinden, die aanleiding geven tot een sterk verlangen naar de nabije toekomst. Maar kom, we zetten wat op een rijtje.
Op 13 november j.l. luisterde ik aandachtig naar een toespraakje van Jesse Klaver in de Tweede Kamer, op de dag dat veel nieuwe Kamerleden zojuist waren beëdigd en hij zich blijkbaar geroepen voelde om als relatieve nestor te refereren aan alles wat in dit land goed gaat. ‘We mogen blij en tevreden zijn’, aldus het bijna gereformeerde toontje dat hij hanteerde. ‘Nederland hoort immers bij de best draaiende economieën van de wereld en daar staan we veel te weinig bij stil’, was verder de strekking van z’n betoog en daar had hij, als nieuwe leider van de linkerflank, wel een aardig punt, een eyeopener misschien wel. Ik dacht bij zijn spontane aanval van positivisme nog even een moment dat hij een paar maanden eerder had moeten starten als linkse leider, maar ja, dat is achteraf een koe in de kont kijken. We mopperen en klagen inderdaad wat af in onze polder, terwijl de welvaart nog nooit zo groot is geweest, de inkomens navenant en de economische positie van ons land uitbundig voorspoedig heet te zijn. Onze calvinistische inslag gooit vaak roet in het eten omdat er uiteraard altijd wel verbeterpuntjes zijn, zoals het feit dat al onze vertrouwelijke Digid-gegevens in handen zijn van een Amerikaans bedrijf en dus binnen de invloedssfeer ligt van een volkomen onberekenbaar stuk vreten aan de overkant van de plas.
Dat soort meldingen zorgen direct voor wat rimpelingen in het slaappatroon van de laatste dagen, dat toch al
veel te vaak merkwaardige curves vertoont als het gaat om vastheid en stabiliteit. In één van de recente indringende dromen van afgelopen week was ik betrokken bij een project rond zandsuppletie bij Curaçao, omdat dat eiland gevaarlijk dicht bij Venezuela ligt. Noem het maar een overdosis betrokkenheid, en verder zoek ik de laatste tijd krampachtig en vaak tevergeefs naar sporen van verdraagzaamheid en tolerantie, een toch groot en langdurig opgebouwd goed binnen de grenzen van onze polder.
Zo reed ik vorige week toevallig door Etten – zeg maar vlakbij Warm en Ziek – een gehucht in de Achterhoek waar vrijwel niets is, behalve een voetbalveld, een kerk, een mannenkoor en daar hadden – vlakbij een drukke kruising – wat simpele lokaaltjes een immens groot bord geplaatst met de ongelooflijk originele en creatieve tekst ‘Etten zegt nee tegen AZC’, hoewel er eigenlijk staat ‘Etten zegt nee AZC tegen’, want die van alle originaliteit gespeende tekst had een handvol lokale ‘etters’ niet helemaal correct op het bord weten te kalken. Verder is de doorsnee bewoner daar überhaupt niet gezegend met een gezonde dosis creativiteit, sociaal gevoel of simpelweg wat voorstellingsvermogen, nog afgezien van het feit dat de gemiddelde asielzoeker liever per direct terugkeert naar Kabul of Asmara, dan ook maar twee seconden te overwegen om in Etten te gaan wonen, schat ik in. Etten ligt onder de rook van ‘stadje’ Terborg en krijgt vrijwel alleen passanten te verwerken die bij de naburige Gamma moeten zijn of op doorreis zijn naar het achterland van Ulft en Gendringen, ook geen metropolen, maar desondanks een schril contrast vormend met dat stoethaspelige Etten, met 1800 inwoners een nietig, ontsierend vlekje binnen de gemeente Oude IJsselstreek, waar een volgens de statistieken merkwaardig groot percentage PVV-stemmers deel uitmaakt van de groep stemgerechtigde bewoners, waardoor ik soms met plaatsvervangende schaamte de wegen kruis in dat stukje Nederland, simpelweg omdat ik door m’n roots nadrukkelijk vaak in deze regio vertoef.
Terwijl ik een baldadige gedachte aan een vuurpot onder dat grote bord van lieverlee verdrong gingen de gedachten weer de plus-kant op, naar Den Haag. Den Haag? Den Haag! Daar worden nu pogingen gedaan om te komen tot iets heel bijzonders binnen ons parlementaire stelsel. Een minderheidskabinet met gedoogsteun-per-dossier is nog nooit vertoond, maar zou zomaar heel verrassend de oplossing kunnen worden van het duo Jetten-Bontenbal, want een alternatieve coalitie met een partij waarbinnen uitdrukkingen als ‘dobbernegers’ worden getolereerd, moeten we ten koste van alles voorkomen.
Binnen de actuele formatie staat het sneue Wijers-verhaal helaas ook model voor wat er in dit land aan de hand is. De kortstondige informateur vindt Yeşilgöz een leugenaar, simpelweg omdat Yeşilgöz een leugenaar is, deze zichzelf graag strelende dame, die ‘de mensen thuis’ en ‘de hardwerkende Nederlander’ heeft uitverkoren om te pas en te onpas model te laten staan voor haar ongenuanceerde drogverhalen, vol akelige symboliek en nepmoraal, op een toon die bovendien verrekte dicht de kretologie van de aanpalende populisten benadert. Yeşilgöz heeft zichzelf met haar bedrieglijke ‘grote-ogen-charme’ misschien wel volledig buitenspel gezet en hoewel die stelling nog even meer wens dat realiteit is, doet hoop ook hier uit volle borst leven.
Verder heeft het Amerikaanse Ministerie van Gebakken Lucht een plan gelanceerd dat de oorlog in Oekraïne moet beëindigen. Daar staat zoveel klinkklare onzin in dat zelfs de meest makke schapen binnen de achterban van Trump deze week wel gaan steigeren, mogen we hopen. Maar kom op, we noemen het met een forse dosis optimisme een pluspunt!
Kortom, via deze rijp-en-groen-weekendbijdrage kunnen we samenvattend en concluderend stellen dat het vast een pracht van een decembermaand gaat worden. Meer chocola is er voorlopig van deze mondiale proemenpot niet te maken.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment