Reflecties op zondagmiddag

Afgelopen vrijdag zaten we nog een keer in ‘t theater, ’t mocht nog net van ’t Haagse clubje. In Amphion speelde een magistrale gelegenheidformatie hits van Stones en Beatles met onder meer Syb van der Ploeg en Harry Sacksioni. Een formidabel spektakel was het, een geweldig concert en met tranen in de ogen – onder meer door een forsfoute verkoudheid – zaten we mee te deinen met Hey Jude, Satisfaction, Brown Sugar en She loves you.

Daarna ging ’t land weer dicht en op de terugweg werd ik overvallen door allerlei bespiegelingen over de toekomst, het grote straks, the post-Covid-period. Wat blijft er over op de puinhopen van de pandemie, wat kunnen en mogen we straks, over een paar maanden, over een jaar? Gaat ’t ooit helemaal over? We mijmeren er met z’n allen wat af, moe als we zijn van alle deskundigen, de betweters, de politiek, de Ab’s. Ik heb nu al dagenlang een onweerstaanbaar verlangen, een soort drang om straks, over vijftig jaar, stiekem vanuit een diepte, een hoogte, vanuit een andere dimensionale omgeving over de rand te kijken, naar de aarde van dat moment, straks als Covid weg is. Bestaat het ras nog, zijn we uitgeroeid, is het toch uitgekomen, hoe ziet de planeet eruit?

Reflecteren gaat altijd gemakkelijker met een bokbiertje erbij, of twee. Dat dagdroomt een stuk prettiger en als je dan in de krant nog even een bericht voorbij ziet komen van een compleet foute idioot uit de evenzo foute Verenigde Arabische Emiraten, als nieuw kopstuk van Interpol, uiteraard na een douceurtje van dat land om in het juiste gerief van onjuiste beslissers te komen, dan worden mijn diepvriesambities plotseling aanmerkelijk versterkt. Wat nou weer, diepvriesambities? Ja, zoiets als jezelf laten invriezen en over een jaar of wat weer eens stiekem kijken hoe de vlag erbij hangt. Als het technisch mogelijk was zou ik best wat voelen voor zo’n proces, zelfs wel per direct, vanuit een uitbundige nieuwsgierigheid naar the day after tomorrow, ten years after of langer, kijken hoe we er dan voorstaan. Via Wikipedia kwam ik erachter dat de technische jongelui dat kunstje zelfs met een konijn nog niet hebben klaargespeeld, maar iemand moet toch ooit voor proefpersoon gaan spelen in de wereld van het cryonisme, zoals deze ontwikkeling heet. Het is een gok, ik weet het, maar de overweging komt ras dichterbij. Een paar lepe afspraken met het bewaardepot zijn dan wel voorwaarde, zodat er niet bij de eerste de beste stroomstoring een onverwachte en nog niet geplande ontdooiing plaats vind, wel een grappig homoniem in dit verband.

Gek genoeg kunnen velen van ons zich niet voorstellen dat de zon wel weer een keer gaat gaat schijnen, dat we na de vaccinaties en de stringente doorontwikkeling daarvan ooit weer van het probleem af zijn. Tot die tijd blijven we werken aan bewustwording, met alle protesten die daarbij horen, samen met alle nog niet uitgestorven Forumleden, van wie er statistisch gezien toch al wel een fors aantal het loodje moet hebben gelegd, constateerde ik gisteren cijfermatig, zonder daarvoor een zonneklaar bewijs te kunnen vinden. Actuele sterftecijfers van Forum en de SGP zouden het kabinet flink kunnen helpen om in elk geval twijfelend Nederland te overtuigen van het vaccinatienut, denk ik.

Tja, ‘t is zondagmiddag, donker al en een beetje winters, het eerder genoemde bokbiertje begint in te dalen en bij wat achtergrondmuziek van A.J. Plug denk ik nog even aan die zwartgeverfde dame in de schouwburg, jaar of 65, die voor de gelegenheid haar zwarte petticoat en dito netkousen uit de mottenballen had gehaald, net als de pumps, waarmee ze ondanks de zichtbare artrose, prachtig onwennig en met wankele tred regelmatig pauzerend de trappen van Amphion besteeg om, samen met ons, zwijmelend te luisteren naar Fool on the hill en Sympathy for the devil. Heerlijk!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice