Afgelopen zaterdag stonden ze er, de Rolling Stones tijdens de tour No filter in de Johan Cruyff Arena, langs 12 Europese steden, met Amsterdam als 7e in de rij. De ouwe gabbers, met Mick en Keith, die de strijdbijl van een jaar of vijf geleden hebben begraven en nu met verbluffende energie oude, maar ook nieuwe nummers op de planken brachten, ogenschijnlijk zonder al te veel last te hebben van artrose, jicht of andere kwaaltjes. Micky is nog steeds het springlevendst en rent kilometers over het podium, Ron Wood is net hersteld van kanker en de iets meer flegmatieke gitarist, Charlie Watts, die met zijn eenvoudige levenswijze en sobere drumstijl met gemak de 100 haalt en als grootste uitspatting rode sokken droeg en Keith Richards, het medische wonder door zijn levensstijl, waardoor het überhaupt een mirakel is dat ie er nog staat. Keith kotste een paar jaar geleden in zijn autobiografie nog veel Stones-elementen uit, vooral over Mick, z’n maatje van het eerste uur, maar is nu weer on speaking terms, back on stage en doet z’n ding met z’n natuurlijke charme, zonder nog echte flitsende solo’s en akkoorden, maar met met een stukje simpele degelijkheid, over vier frets wel te verstaan. Sterker nog, hij kon nooit zingen, maar nadat ie met roken is gestopt is het net een nachtegaal in opleiding, vooral om een noodzakelijke pauze van Mick op te vullen, en met een zuiverheid, die bijna eng voelde. Veel te lange nummers natuurlijk, want als ie ergens plezier in heeft, slaat ie meteen wat door, maar de 60.000 gingen uit de bol, vooral in het laatste half uur toen Gimme shelter, Jumping Jack Flash en Satisfaction voorbij kwamen. Het dak ging er bijna af, topsfeertje en misschien constateren we later wel dat het toch mooi was om het laatste concert van de jongens te hebben bijgewoond. Uiteraard gaan echte muziekrecensenten zitten zeiken over een paar mindere elementen, maar mag het? De nog steeds jongensachtige branie van alle vier – ok, drie van de vier dan – maakt alles goed en met hun gezamenlijke leeftijd van 295 jaar zie je wat details door de vingers, daar zouden sommige journalisten even over na moeten denken. Ik was erbij, 30 september 2017, en daar gaat ’t om.
Veel Oranjesupporters waren er ook bij toen Max Verstappen gisteren in Maleisië z’n tweede GP-titel pakte, grote klasse uiteraard en een onderstreping van z’n kwaliteiten. Een keer geen pech, een keer geen ongeluk en dan zit alles goed. Volgende week nog volop kansen in Japan!
De social media heeft via Twitter een nieuw dieptepunt bereikt via haar superuser D.Trump te W., USA. De man heeft via een tweet zijn minister van Buitenlandse Zaken, Rex Tillerson, laten weten dat het ingezette voornemen om met Noord-Korea om de tafel te gaan zitten, moet worden gestaakt. Stel nou even dat Tillerson zelf niet twittert en hij zit morgen plotseling wel met Kim aan de tafel in Pyongyang, wat dan? Volkomen onmogelijk scenario? Denk het niet, maar we zitten wel in de week van de verwarde mens en ik kan me voorstellen dat Trump daar voor de aftrap wordt gevraagd.
Verder leiden de volledig uit de hand gelopen ontwikkelingen in Catalonië met stijgende waarschijnlijkheid tot het voornemen van een aantal regio’s in Nederland om ook een referendum te houden over meer zelfstandigheid en wellicht afscheiding. Zo willen Friesland, Zuid-Limburg, Staphorst eigen bevoegdheden kracht bijzetten met grote hoeveelheden prikkeldraad, eist de wijk Stroinkslanden Noord-Oost in Enschede meer zelfbestuur ten opzichte van de wijk Stroinkslanden Noord-West en meldt een speciale afgezant uit Terneuzen dat men zich eigenlijk meer aangetrokken voelt tot België, op voorwaarde dat Vlaanderen zich afsplitst van Wallonië en dus autonoom wordt. Persoonlijk ben ik best tevreden over de gang van zaken in m’n eigen gemeente, maar intussen rijst wel de vraag: gaat ’t ooit nog weer eens rustig worden in Europa?
Ik zet mijn laatste Stones-CD op, laat alle hectiek rustig bezinken en vraag me hardop af wanneer het wapenbeleid in de VS weer ter discussie wordt gesteld.
Fijne week.
See you.
Leave a Comment