Schaamrood

Maurice de Hond is nog maar net terug van zijn vakantiereces of het gedonder met z’n peilingen begint alweer de kop op te steken, een ontwikkeling die ons netvlies op dit moment helemaal niet kan verdragen. Volgens die vermaledijde steekproeven komt de VVD uit op 20 zetels, BBB op 19, de PVV op 17 en de verzameling op links rond de 30. Snelle verkiezingen, ingegeven door het alsmaar toenemende, blamerende wanbeleid uit Den Haag zou dus rampzalige gevolgen kunnen hebben voor ons land.

Mijn verzamelde emoties komen de laatste tijd toch al tijd te kort om alle binnenlandse treursignalen te verwerken. Met vochtige ogen van woede en ontzetting zat ik vorige week naar de uitzending van Artsen zonder Grenzen te kijken, niet vanuit Somalië, niet vanuit Timboektoe, maar vanuit Ter Apel, Groningen, Nederland. Mede dankzij allerlei soorten boerenpummels die nog net foutloos de tekst ‘AZC – weg ermee!’ op een verschoten laken van oma wisten te kalken glijden we steeds verder weg in het moeras van hulpeloosheid en wanhoop, en het wordt steeds duidelijker dat we de laatste restjes fatsoen en mededogen in een moorddadig tempo door het putje spoelen. Door de angstcultuur is er ogenschijnlijk ook geen ruimte meer voor initiatieven vanuit de nog normaal denkende burger, die nog wat zit na te bibberen van de snelwegterreur van Farmers Defence Force en aanhangend agrarisch tuig.

We zijn met z’n allen moreel en verstandelijk dieper weggezakt dan we ooit konden vermoeden. Een land, dat altijd hoog opgeeft van begrippen als humaniteit en hulpverlening, van ondersteuning aan minder bedeelden, is een derderangs-natie geworden. We hebben een status verworven die bijna recht geeft op hulpverlening vanuit de VN of de OESO.

Het is stil, oorverdovend stil, vanuit gremia die in het verleden nog wel eens op de bres sprongen voor de behoeftigen, de minder bedeelden. Bestaat Serious Request nog of is dat alleen een instrument dat eens per jaar in leven word gehouden ten faveure van wat omhooggevallen plaatsjesdraaiers? Hebben we nog een variant op Band Aid, een mooi initiatief uit een lang verleden dat nog wel eens voor positieve reuring zorgde. Wat is er mis met een humanitaire manifestatie op Het Malieveld (hiernaast een beeld uit 1730), om daar met z’n allen een ander geluid te laten horen, namelijk dat van de burger die wil schreeuwen dat de ongelijkheid in ons land de buitengrenzen wel heeft bereikt. Waar blijft de normale burgerbeweging die inderdaad vindt dat de veestapel moet krimpen, maar toch nog even wil luisteren naar meedenkende boeren, die oog heeft voor vluchtelingen, die ook de bouw uit het slop trekt en die niet blind is voor klimaatverandering.

Eigenlijk hebben we een zakenkabinet nodig om onze polder te redden van de definitieve ondergang. Zo’n variant zou een redding kunnen zijn, ware het niet dat de samenstelling daarvan doorgaans voortkomt uit een ratjetoe aan beschikbare lieden uit het pluche van de Algemene Bestuursdienst, waar gemiddeld zo’n driehonderd topexemplaren met bestuurlijke ervaring, een cv met oplossend vermogend en een salarisverwachting van driemaal de Balkenendenorm zitten te wachten op het moment dat ze gevraagd worden om ingezet te worden voor de de redding van de natie. Het is uit pure radeloosheid dat we misschien wel moeten gaan putten uit dit arsenaal aan dubieuze gezaghebbers, maar, beste lezers: kom vooral met betere suggesties.

Nog geen zes weken geleden had ik me voorgenomen om wat afstand te nemen, omdat gevoelens van schaamte en zorg dagelijks wedijverden met die van schuld en betrokkenheid. De kop in het zand steken is echter niet m’n ding gebleken en dus komt ie vandaag weer boven het malieveld – sorry, maaiveld uit.

See you.

 Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice