Schijngroei

We zitten middenin de vakantieperiode, tijdens één van de mooiste zomers uit m’n herinnering. Zelfs het exemplaar uit 1976 gaat de vergetelheid in als zijnde een zwak aftreksel van hetgeen we nu definiëren als mooi weer en voorlopig lijkt de klimaatverandering ons land nog niet heel erg te raken als het gaat om extremen.

Het is vandaag zo’n dag om de zin en onzin van dit moment nog eens even de revue te laten passeren, want los van dat briljante weer van dit moment raak ik langzaam maar zeker het overzicht kwijt, kan ik maar niet vatten hoe de wereldorde in elkaar steekt en waarom we niet massaal het loodje leggen. Kom, luister, denk even met me mee en als je ’t wel snapt, leg het me dan even uit vandaag of morgen.

Paar stapjes terug, naar 2019. We zaten nog middenin Rutte 3 met onder meer orakel Wiebes. Er waren wat problemen in Groningen, met het klimaat, er was wat gedoe rond prijsstijgingen en de bouw liep iets achter met de planning. Eind 2019 zagen we wat mondkapjes rondlopen in Wuhan. We tikten tegen het voorhoofd, spraken over ‘rare jongens die Chinezen’,  en deden verder ons ding. Vanaf februari 2020 ging het voor ons gevoel echt mis en in sneltreinvaart werden alle tot dat moment voor onmogelijk gehouden problemen over ons uitgestort. Corona, woningnood, stikstof, pfas, overstromingen en bosbranden maakten een einde aan een periode van welvaart, groei en voorspoed. De bomen groeiden plots niet meer tot in de hemel, de wereld ging plat en onze afhankelijkheid van grondstoffen uit andere, bedenkelijke landen werd nijpend en kristalhelder zichtbaar. De wereld lag in duigen en de beelden van massagraven met corona-slachtoffers staan nog in vol ornaat op het netvlies. Net toen we dachten aan overleven, aan bloei en groei, viel Poetin de Oekraïne binnen. Oorlog, vluchtelingen, gasprijzen, sancties, ellende, en voor ons gevoel duurt dat nu al een jaar, terwijl ‘t pas 5 maanden is. Verder is onze schijneconomie ogenschijnlijk met een doffe klap in elkaar geklapt, maar desondanks wil iedereen nog vanaf Schiphol een kansloze vlucht maken naar onzin-bestemmingen met vooral veel schadelijke zonneschijn, waardoor nu inmiddels een kleine 20.000 koffers staan te wachten op afhandeling. Nergens is nog voldoende personeel voorhanden en niemand begrijpt waar al dat volk is gebleven. We hoorden deze week in Europees verband iets over bezuinigen op gasgebruik en op de bekende Calvinistische wijze komen deze boodschappen via de ether tot ons. Gisteren hoorde ik een meedenkende dame van een consumentenadviesbureau op Radio 1 serieus zeggen: ‘denk ’s nachts aan de thermostaat, douche wat minder lang, verwarm geen vertrekken die je niet gebruikt’. Het gemierenneuk heeft een ongekende omvang gekregen, net als het ongeloof als je Trump ziet verkondigen dat hij solidair is met de Nederlandse boeren, die nog steeds niet begrijpen dat die veestapel echt gehalveerd moet worden.

Politici over de hele wereld buitelen over elkaar heen als het gaat om nieuwe dwarsverbanden rond de economische en geopolitieke toekomst en de hypocrisie bij het schenden van tot voor kort nog als heilig beschouwde boodschappen heeft een weerzinwekkend niveau bereikt, met als dieptepunt het gênante bezoek van Biden aan die criminele theemuts uit Saoedi-Arabië.

Het is maar een heel klein greepje uit hetgeen ons overkomt, waar de wereld anno 2022 voor staat en ik ken steeds meer mensen die de kop in het zand steken, de andere kant uitkijken of hopeloos verdwalen in de wanorde op de planeet.

En juist op dat moment, op de dag dat je denkt dat De Aarde failliet wordt verklaard, dat het nu finito is met de factor mensheid, komt er een bericht voorbij vanuit het Internationaal Monetair Fonds (IMF) dat de groei van de wereldeconomie dit jaar weliswaar minder voorstelt dan verwacht, maar dat die groei nog steeds 3,2% gaat bedragen. Groei? Herstel? Stijging van de welvaart? Ik heb dit bericht driemaal gelezen, daarna geverifieerd en geanalyseerd en het staat er echt….groei! Op elk continent heerst chaos, woeden oorlogen, is hongersnood de nieuwe standaard en doen bosbranden en overstromingen hun vernietigende werk. De wereldeconomie heeft echter op macro-niveau ogenschijnlijk schijt aan die ontwikkeling en groeit gewoon door. Ik haak af, probeer het te begrijpen, maar dat lukt niet en ik ga op zoek naar uitleg, een verklaring. Net in de maand dat ik me meer dan ooit tevoren zorgen maak over de toekomst van m’n kleindochtertje komt daar dus deze ogenschijnlijk geruststellende melding, waarvan we vooral weten dat ie niet klopt, omdat die groei slechts een gemiddelde is, vooral bestemd is voor de beter gesitueerden en volkomen voorbij gaat aan de werkelijkheid, aan de alsmaar dieper wordende kloof tussen rijk en arm. Het is vandaag, 27 juli 2022, een mooie en melancholieke dag om dat besef nog eens te laten indalen, zodat we vanaf morgen met de thermostaat op een graadje minder weer gewoon door kunnen schijngroeien.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice