Spanning

Het moet er maar uit, want vroeg of laat loop ik toch tegen de lamp bij de bekentenis dat ik er soms niets meer van snap. Het zit zo ingewikkeld in elkaar dat je bij elke verandering een deskundige moet inschakelen om te adviseren, een stukje changemanagement uit te voeren of daadwerkelijk de gewenste activiteit handen en voeten te geven. De spanning loopt op, ik voel het lezers, want waar hebben we het over? Elektriciteit en alles wat daarmee samenvalt, ik heb er de ballen verstand van en ik ga het ook niet begrijpen. Spanning, stroom, vermogen, Volt,  Ohm, Ampere, Watt…lastige materie en dat wordt nog ingewikkelder als je besluit tot het interne project ‘vervanging gloeilampen’. Nou hebben wij al wel een aantal zuinige lampen – LED – in huis, maar, let op, bij de vervanging van onze dimbare, warmgele softonegloeilampen van 60 watt lopen wij aan tegen de opties: Philips Classic LEDbulb E27 Edison 8W 827 Helder Extra Warm Wit – Dimbaar, dan gaat het licht al een beetje uit, of als tweede de General Electric Heliax LED E27 Globe GLS160 6W 820 Filament Extra Warm Wit – Dimbaar. Opgewonden word ik ervan, opstandig ook en dan heb ik het nog niet eens over de duistere, schimmige wereld van de lichtdimmers,  die voor een goedwillende amateur niet te doorgronden is.

’t Is maar een klein stapje naar het landelijke energieprobleem, want afgelopen week bleek dat Nederland zich geen raad met de wind- en zonne-energie en de oorzaken liggen weer eens in het volledig ontbreken van centrale regie. Gemeenten klooien als gebruikelijk maar wat aan, kijken met hun beperkte blik niet verder dan de grenzen van hun taakgebied, de provincie voert op papier wel wat controlerende taken uit, maar weet zich doorgaans geen enkele raad met z’n eigen bevoegdheden en dan kan het gebeuren dat er wildgroei ontstaat, een chaotische diversiteit in windmolens, een gebrek aan visie rond zonneparken en op termijn een immens probleem als het gaat om de afzet van al die energie, want de centrales kunnen de opbrengst nu al niet verwerken. Den Haag heeft de strijd om die regie allang verloren en maakt wekelijks duidelijker dat ze ook geen enkele ambitie hebben om die rol weer op te eisen, zoals dat eigenlijk zou moeten. Dagelijks staan de haantjes en de hennetjes als een kip zonder kop voor de camera’s op het Binnenhof of bij Jinek te blèren om het eigen imago op te vijzelen met gezwollen volzinnen en leugens als het gaat om de werkelijke rolverdeling en verantwoordelijkheden en tussen de bedrijven door sleept de industrie de ene na de andere opdracht binnen, die ons land op papier steeds verder opstuwt naar economische recordhoogten, zonder dat de burger daar ook maar iets van merkt. In het kader van de verkiezingsretoriek roept Rutte plotseling heel hard iets over CO2-tarieven voor de industrie, maar vanaf 21 maart blijkt z’n geheugen hem weer in de steek te laten. De oppositie is flinterdun, want de motivatie van zowel links als rechts bestaat louter uit een historisch besef dat de barricaden weliswaar moeten worden geslecht, dat er heel hard boeh moet worden geroepen, maar verder ontbreekt vrijwel elke overtuiging, de PvdA helaas voorop. Matheid zie je ook bij Groen Links en de SP, en Forum voor Democratie spint weliswaar binnen populistisch Nederland wat korte-termijn-garen bij de ontwikkelingen, maar zal over een paar jaar veel gelijkenis vertonen met Wilders’ PVV en wat resteert is de realiteit van rechtsdraaiende gebakken lucht. Via de stemwijzer kom ik uit bij pientere Marianne Thieme, de slimste van allemaal. Haar boeh-geroep komt vooral voort uit haar relatie met koeien, maar als die intelligente dame nou de naam van haar partij eens zou veranderen in Partij voor Normale Mensen, kon haar clubje best eens het toekomstige licht in de politieke duisternis worden. Spannende tijden!

En nu, lief lezerspubliek, verlaat ik het toetsenbord en trek ik me een dagje terug om met gemengde gevoelens de realiteit van vandaag te herdenken, m’n verjaardag!

See you.