Spieden in de wachtruimte

Vanuit een wachtruimte in het ziekenhuis is het prettig mensen kijken, vooral als je er alleen als chauffeur en/of bezoeker een uurtje doorbrengt. Een paar dagen geleden mocht ik nog eens op zo’n manier een korte wijle spenderen aan rondschuifelende, hangende, zoekende en vooral problematische medemensjes en dan kom je vaak tot de conclusie dat je zelf nog niet zoveel te klagen hebt, ondanks de tand des tijds en ondanks recente ongemakjes.

Vanuit mijn fijne neutrale hoek in de hal, annex ontvangstruimte, zie ik ‘m aan komen lopen, nou ja, strompelen. Verscholen achter een immense grijze baard zoekt hij naar de juiste route, z’n afsprakenformulier in de hand geklemd en zich verbijtend van de pijn in z’n onderrug, stel ik als praktijkkenner vast. Het gezicht staat op onweer en onderstreept nadrukkelijk de noodzaak van zijn bezoek, dat waarschijnlijk snel gevolgd zal gaan worden door een ingreep van de orthopeed of een andere snijder.
De aandacht verschuift naar een echtpaar, waarvan hij is gekleed in een falikant fout trainingspak met een vage opdruk van een fitness-centrum uit Zutphen waar hij in een ver verleden vast wel eens op de hometrainer zat. Ze melden zich bij de balie omdat hij z’n ID is vergeten, waardoor de dame via het voor ieder hoorbare geboortejaar 1948 z’n afspraak kan traceren. Hij lijkt voorlopig opgelucht, zonder dat ie nog iets weet van het medisch vervolg.
Aan het tafeltje naast mij zit een alleenstaande, wat gezette dame een appelpunt – met slagroom – weg te spoelen met cappuccino.
De normale toegangsdeur van het ziekenhuis is vandaag geblokkeerd in verband met onderhoud en het zijdeurtje moet dan worden geopend met een rode knop, een procedure waarop ook Truus moet worden geattendeerd, net voordat ze volkomen in gedachten met het roodgeverfde hoofd een vervelende deuk in het dikke glas loopt. Een klein bordje met een mededeling was wel zo handig geweest en ik overweeg er nog even melding van te maken bij één van de met traditionele trutsjaaltjes uitgeruste hostessen, die in de hal figureren en soms bij de aanmeldzuil een digibeet assisteren bij het plaatsen van het rijbewijs op de scanplaat.

Langs de wand ontdek ik wat flutschilderijen van een lokale prutser, waarvoor tot m’n stomme verbazing 200 euro per stuk wordt gevraagd; ach ja, vragen kun je altijd, maar deze wanproducten voelen als een belediging van het publiek, stel ik vast. Ik ga volgende week m’n eigen recente doekjes aanbieden, overweeg ik, niet geheel zonder een vleugje arrogantie.

Een dame van pakweg 80 loopt zeer gebogen met een rugzakje naar de uitgang; haar op de vloer gerichte blik verraadt een zorgelijk leven en ik stel filosofisch vast dat we met de jaren allemaal ons rugzakje wel bij elkaar hebben gesprokkeld.
De wachtruimte bevat een flinke hoeveelheid tafels met daarom heen vier stoelen. Aan alle tafels zit maar één bezoeker, een beeld dat helemaal past bij deze tijd, waarin iedereen z’n privacy hoger waardeert dan een sociaal gesprekje. Ik probeer het toch nog even als ik de blik van mijn appelpunt-buurvrouw vang.
‘Goedemorgen’
‘Morgen’, ik bespeur argwaan.
‘t Is weer druk vanmiddag…’
‘Ja, altijd wel’.
Zal ik over Israël beginnen, de rol van Hamas en dat Netanyahu ook een ongelooflijke hufter is? Ach, laat maar, ze scant de foto’s van de kleinkinderen al intussen.

Een oude man in een rolstoel en aan het infuus probeert zich te verplaatsen van de rollator naar de gewone stoel en dat gaat bijna mis. Zijn verwrongen gelaat verraadt pijn en ongemak en da’s altijd kut natuurlijk. Hij weigert hulp van een passerende verpleegster. Dan niet…..

Een familiedrietal, waaronder patiënt pa, rolt de deur door. Wat wereldvreemd spieden ze om zich heen, ogenschijnlijk voor ‘t eerst hier, dus op naar de balie, waar ze hoorbaar en merkbaar de weg vragen naar de internist, route 92 in dit geval.

Ik ben zelf vandaag alleen maar hier voor het vervoer van m’n zus. Haar uitslag is prima en omdat mijn recente controles van de laatste weken tijd ook niks fouts hebben opgeleverd, zitten we op de terugweg bijna zingend te genieten van de nog steeds record-groene natuur….momentopname medio oktober 2023.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice