Afgelopen maand ben ik ongemerkt de 500 gepasseerd, 500 blogs en columns op Roelsrules in 3,5 jaar, waarmee ik pogingen heb gedaan om met een paar forse brokjes hilariteit en relativering, tekstueel ondersteund door kwinkslagen, een klein stukje van de wereldproblemen de revue te laten passeren, niet vanuit de gedachte dat daar veel door verandert, maar wel om af en toe wat te prikkelen en te signaleren. Meestal probeer ik een gezonde verhouding te vinden tussen politiek, maatschappij, regio en sport, vooral afgewisseld door anekdotes over de zijpaadjes van het maffe leven anno 21ste eeuw.
Dat leven bestaat voor een deel, pakweg vijf procent, uit vakanties, uit tripjes en uit allerlei andere varianten, die het aardse bestaan moeten veraangenamen. In ons land speelt die vrijetijdsbesteding zich vaak af op de fiets, niet in het minst door het platte karakter van ons polderlandschap. In en rond mijn woonplaats wordt deze activiteit ook volop uitgeoefend, doorgaans op de e-bike tegenwoordig, niet eens meer afhankelijk van de leeftijd, maar eergisteren fietste ik toevallig een stukje achter een ouderwetse tandem, voortgestuwd door Mina en Frits uit Waddinxveen, zo te zien. De tandem is in ere hersteld, zo lijkt het, maar blijft, althans voor mij, een ondoorgrondelijk en onbegrijpelijk vervoermiddel. Je zit dus al 350 dagen per jaar opgescheept met een kakafonisch kakelende kwebbelkous, waarbij je dagelijks allerlei pogingen onderneemt om af en toe een uurtje verlost te zijn van dat voortdurende geroeptoeter en dan kies je voor een vakantie, waarbij zij een aantal uren per dag op een afstand van een halve meter in je oor zit te hijgblazen. Je kunt geen kant op, niet vooruit, niet achteruit, en de roddelverhalen over oma Dientje uit Gorssel en achterneef Hendrik uit Boerenhol denderen door de ether. Een tandje harder trappen legt vooral windeieren, want demarrages zijn nutteloos. Hier helpt slechts de oordop en misschien af en toe een elleboogje, voor de rest is het behelpen en uitzitten, wachten op de evaluatie aan het eind van de week en daarna snel een afspraak plannen met de buurtpsycholoog voor de verwerking van dit onherroepelijke trauma. De belangrijkste uitwijkmomenten zijn de pauzebankjes onderweg, in de buurt van Vorden, Linde of Wichmond, waar je onder het mom van de benen strekken via het minirietje wat minislokjes van het minipakje appelsap wegslurpt, het kleffe en half gesmolten broodje kaas opzuigt, alvorens een paar onsjes moed te verzamelen voor de wrede, tweede helft van de slechts 58 kilometer lange, als schilderachtig omschreven route langs de ANWB-routepaaltjes van Oost-Nederland.
De harmonie op deze tweepersoons-vélocipède bleef beperkt tot de kleur van de korte broek, die in beide gevallen donkerrood was en daarnaast overdreven, want ‘t was koud en nat op dat moment. Waarschijnlijk wachtte Mina en Frits aan het eind van de martelgang nog de camping, ook niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht, maar zelfs de bingo-avond-met-als-hoofdprijs-een-Hema-rookworst is beter voor je welzijn dan een tandemtochtje door de motregen.
Deze blog moet uiteraard op exact 500 woorden eindigen, dus dit was ‘m. Fijn weekend!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Wel leuk dat het fietsknooppuntpaaltje bijna in mijn achtertuin staat, namenlijk in Rijkerswoerd, Arnhem-Zuid.
Groet A3