Tenet: een korte recensie

Wij bezochten gisteren weer eens een bioscoop, de eerste keer sinds op 15 maart de bliksemse boel plat ging. Film Tenet werd vorige weekend groots aangekondigd in de landelijke dagbladen, als bijzondere actiefilm annex thriller. Daar moet je bij zijn, denk je dan in een moment van trillende opwinding. In de beschrijving werd aangegeven dat we het hebben over een onderhoudend rolprentje van regisseur Christopher Nolan, met allerlei plots in een plot, zodat je 2,5 uur aan je stoel gekluisterd zou zitten en na een paar biertjes zelfs de gang naar het toilet zou moeten onderdrukken, hetgeen overigens maar ternauwernood is gelukt. Laat ik de review kort houden: ‘t was helemaal niks, een verhaal van lik-me-reet, ingegeven door de gedachte aan iets vaags uit de toekomst dat onze beschaving bedreigt waardoor een deel van de film zich inverted afspeelt, met achteruit rijdende auto’s, achteruit lopende lieden, implosie op explosie en een verhaal waar de honden geen brood van lusten. Na een half uur ben je de draad al volkomen kwijt en ondanks het feit dat de normale succesformule in optima forma aanwezig is met een held, een schurk en een blonde, langbenige dame, krijgt de antagonistische John David Washington – hoofdpersoon – het geen enkele keer voor elkaar geloofwaardig te acteren, waarbij de geïnverteerde tijdscènes meer op de lachspieren werken dan op je werkelijke serieuze filmgemoed. De opnames in Mumbai, Oslo en nog een handvol mooie locaties halen in de verste verte niet het niveau van een doorsnee Bond-film en de magere rode draad van een Plutonium 245-ontploffing in een voormalige Russische stad wordt volkomen aan flarden gespeeld door de herrie schoppende fanfare op de achtergrond, die ervoor zorgt dat je vrijwel gehoorgestoord en met heimwee naar de Postkoets van de Selvera’s de zaal verlaat, ook al zaten we nadrukkelijk en bewust op de achterste rij. Uiteindelijk gaat ook de hele boodschap van de opfrisbeurt voor onze planeet volkomen aan de aandacht voorbij door vaag en in het wilde weg schietende cohorten, waarbij alleen de scènes met het vliegtuig en de naast elkaar rijdende vrachtauto’s de moeite waard blijven. Een trailer van deze film, dan wel een samenvatting van maximaal 30 minuten zou de zaak nog net acceptabel maken. Wel jammer, deze tegenvallende hernieuwde kennismaking met de bios, dus nu maar uitkijken naar 12 november: 007!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice