Terrastafereeltjes

Voor ons zit een echtpaar van het type vaste klant, gelet op het geroutineerde karakter waarmee zij een leesmap van de stamtafel hebben geplukt, routineus een halve liter bier en een cappuccino bestellen en quasi nonchalant heel pontificaal in de pulpblaadjes gaan zitten bladeren. Ik schat in dat hij Harry heet en zij Moniek.

Omdat ik van oudsher ben gezegend met een overdosis observatievermogen let ik tot vervelens toe altijd op alles en iedereen, soms tot leedwezen van mijn vriendin, die door deze steeds maar weer speurende blikken soms wat aandacht tekort komt, denk ik wel eens. Omdat ook mijn oudere zintuigen nog van een prima niveau zijn zie ik dat de man – Harry dus – wat neuspeuterend in de Privé leest waarom Henny Huisman zich ergert aan liefdes-tattoos van BN’ers. Henny laat weer van zich horen, want Henny was nogal in de vergetelheid geraakt en Henny mag nu zelfs via een reclamespotje van Meubelzorg de ether vervuilen en dus ook zijn mening geven over BN’ers.

Wij zitten prime time pimpelend op een toplocatie en aanschouwen de zittende, maar vooral ook de voorbij paraderende meute, veelal toeristen die Doetinchem en omstreken verkennen. Naast ons nestelt een paar van rond 38 zich in de fauteuils van uitbater Benny, waarbij zij zich in leren pijpen heeft gehesen en daar gouden schoentjes bij heeft geselecteerd. De veel te uitbundige grote witte jurk vormt een storende factor, zie ik menigeen denken.

Moniek gaat aan de overkant zitten roken want ze kent haar beperking maar al te goed. In de straat trekt een bonte stoet voorbij aan uitgewinkeld publiek, waarbij het geheel veel kenmerken krijgt van een carnavalsoptocht, want zoveel diversiteit aan uiterlijk, kleding en kapsels kunnen je normaliter niet bij elkaar verzinnen. Hij heeft lang haar, zij is kaal, ‘een lullig kankermoment’ , denk ik met spijt en medelijden. De peutermeisjes aan een tafel naast ons eten een pizza zoals alleen peutermeisjes pizza kunnen eten, geweldig en met volle overtuiging.

‘Heeft u een keus kunnen maken?’ informeert Thea van de bediening met een beleefd, doch wat overgepolijst vraagteken. ‘Yep, salade van het huis en nog zo’n lekker Chouffje erbij’.

Er nadert een jongen van een jaar of 16 met een ghettoblaster op z’n bagagedrager, waaruit met 80 decibellen tegelijk levensliederen schallen. Kasteleins haasten zich om de onverlaat te verjagen en aan de herkenning te zien is ‘t niet z’n eerste optreden. Wij nippen van ons gerstenat en constateren dat de maaltijdsalade van het eetcafé kleiner en duurder is dan vorig jaar. Voor ons laat Yolanthe via Mijn Geheim weten dat ze op Ibiza was met haar dochter, een volkomen onbeduidend en met ranzige foto’s omlijste narigheid. Harry bestelt er nog een pot bier en een saté tje bij, zij nog een cappuccino plus een tosti Hawaï.

Er dwarrelt nu een daverend dubieus duo voorbij, dat gezamenlijk heeft besloten dat ook een mens met een BMI van 45 best sympathiek kan zijn. Vervolgens maakt de punk een forse rentree op het terras via nogal grijs en schuin kortgeknipt haar dat bij haar in vroeger tijden, pakweg 1980, waarschijnlijk zwart is geweest. De bijpassende bozige blik en een restantje piercings maken mijn theorie compleet, want ze wil uitstralen dat ze er nog volop bij hoort, zo gauw ze althans de thuissituatie met rollator en kleinkinderen even is ontvlucht.

Tussendoor gaan de gesprekken nergens over de Taliban of over onze hardnekkige onkunde om ginds nuttige dingen te doen en binnen dit zomerse terras-tafereel is daar goedbeschouwd ook even geen plaats voor. Als wij daarna, samen met ons burgerlijke C&A-tasje, weer ons karretje opzoeken kan ik een licht euforisch gevoel niet onderdrukken. Heerlijke plek, fijne kroeg en prachtige mensmomentjes, ondanks Afghanistan, ondanks Haïti.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice