Er zijn vandaag de dag wereldwijd onafgebroken versies van extreem dom gedrag waar te nemen, soms gegenereerd door zwakzinnige populisten, soms door een basale en banale onwetendheid binnen je eigen omgeving, en vandaag doe ik een willekeurige greep uit het immense aanbod dat we dagelijks krijgen voorgeschoteld, en waarbij het dan de kunst is om de overdosis te filteren en niet te verzanden in een chronische moedeloosheid, een te lange openingszin van alweer drieënzeventig woorden.
Ik geef toe, de items zijn rijp en groen, groot en klein, en vooral een mengelmoes van wat wekelijkse indrukken. Daarbij is het soms best lastig om een dag lang niet te worden geconfronteerd met dom, dommer, domst gedrag, maar dat ligt er maar net aan hoeveel oog je daarvoor hebt.
Neem gisteren, toen ik met mijn nieuwe hybride knuffelbakje op de parkeerplaats van onze grootgrutter stond, daar een bejaard echtpaar binnenreed, zij uitstapte bij de ingang van de super en hij doodgemoedereerd om zich heen keek, zonder de geringste intentie om door te rijden. De heer was van plan daar volkomen blokkerend te blijven staan tot zij met haar pondje halfomhalf-gehakt en een trosje druiven zou terugkeren en hij weigerde categorisch, ook na wat aansporingen, om door te rijden, omdat er nog meer lieden ergens wilden parkeren. ‘t Onnozel gedrag en normvervaging zijn dus begrippen van alle leeftijden.
Hoog op de s
chaal van domheid en tevens mateloos hilarisch was de recente deelname van een duo Tukkers aan het programma 2 voor 12 van Astrid Joosten Het tweetal iets oudere heren uit het Twentse de Lutte – ‘dat is de laatste plaats aan de A1 voordat je de grens met Duitsland passeert’ – genereerden een absoluut dieptepunt in de geschiedenis van het programma met het antwoord op de vraag over de Duitse verdedigingsgordel in ’40-’45 langs de Europese kust, waarna het verbluffende antwoord niet de Atlantikwall was, maar een overtuigend klinkend ‘dat was de Hondsbossche Zeewering’, waarmee deze Jan Doedel het 5,5 kilometer lange stukje dijk bij Petten duidde. Het duo Twentenaren kenmerkte zich verder door veel ‘weet niet’ en ‘kan niet vinden’-tafereeltjes, de bereikte scores bleven net boven het absolute nulpunt en als door een wonder bereikten ze ook nog in de tweede ronde, omdat de concurrent weliswaar veel beter was, maar het woord niet raadde.
ABNAMRO staat steevast hoog op mijn ‘domme daglijst’, omdat er geen week voorbij gaat zonder dat ik last heb van een akkefietje van deze gedateerde club farizeeërs. Vorige week werd mijn rekening geblokkeerd toen ik de betaallimiet iets verhoogde in verband met een wat grotere betaling. Telefonische excuses tijdens het navolgende evaluatiegesprek kwamen erop neer dat er wel iets mis moest zijn geweest met mijn online bankieren toen ik zomaar, plotseling, zonder aankondiging, de limiet wilde verhogen, waardoor een medewerkster – zo bleek tijdens deze babbel, waarbij ze zelfs bij de voornaam werd genoemd – op de knop ‘blokkeren’ had gedrukt, zogeheten om mij te beschermen. Tafereeltjes…..
Verder zijn er op dit moment veel instanties, waaronder DNB, die ons proberen wijs te maken dat we met 70 euro contant per volwassene en 30 euro per kind de eerstvolgende Russische kernaanval vrij eenvoudig kunnen pareren, quatsch van hoog gehalte, waarbij we worden gepiepeld door fantasten die geen idee hebben van het begrip wereldoorlog.
De overtreffende trap van dom is al langere tijd van toepassing op alles wat er uit de mond van Geert Wilders komt. Gisteren heeft hij echter kans gezien om met zijn jongste A4-tje aan stellingen de partijdomheid nog eens praktiserend te bevestigen, inclusief het dreigement van opstappen. De gemeentelijke verkiezingscommissies zijn vanochtend gestart met de inkoop van de rode potloden, want het is bijna zover, vooral ook na het gênante toneelstukje van Schoof en voorganger Rutte, waarbij beiden vorige week gezamenlijk bijna een spontaan orgasme bereikten bij de kleffe uitwisseling van de complimenten.
Nog even iets dichterbij. In mijn woonplaats geven allerlei hotemetoten hoog op van de brug die begin vorig jaar bij het hijsen naar beneden donderde en nu, op 6 
juni a.s. – jawel! – geplaatst gaat worden. Dat wordt genieten en ik ben er van minuut 1 tot minuut laatst bij, want de brug moet met pontons naar de overkant worden gelaveerd, een klus die we al eens eerder elders in het land hebben zien mislukken. In het persbericht daarover stond vandaag een zin, die me al dagenlang bezighoudt: ‘de brug zal niet alleen verbonden worden met het zuidelijk steunpunt aan de Goorse weg, maar ook met het landhoofd aan de andere kant van het kanaal’. Men heeft dus een brug gebouwd die zo maar twee kanten van het water – het Twentekanaal – met elkaar verbindt, toch een ongekend fraaie prestatie van deze kanjers, aan het eind van een traject dat wordt gekenmerkt door langdurigheid, domme fouten, vertraging, kortzichtig gedrag en een abominabele communicatie.
Het is maar een greepje uit het overvloedige aanbod en afgelopen week verslond ik nog even het filosofische boekje van Tommy Wieringa –
aanrader! – over pessimisme en ijdele hoop als het gaat om de toekomst van planeet Aarde. Hij trekt van leer tegen populisten en extreem rijke machthebbers die uitsluitend oog hebben voor zichzelf, de staat van onderhoud van onze leefomgeving voor lief nemen en voor zichzelf grote bunkers laten bouwen op verlaten eilanden bij Nieuw-Zeeland en elders onder het motto: er is voor ons vast nog leven na de zondvloed, zoiets. Wieringa appelleert aan de verstandelijke vermogens van de mensheid in het algemeen, geeft tegelijkertijd eigenlijk de hoop op als het gaat om de beschaving in de huidige verschijningsvorm, maar plant desondanks dagelijks bomen om toch een gebaar te maken naar zijn kleinkinderen. Die leergang van hem gaat dus over de allerdomsten in de wereld, slechts gemotiveerd door macht en corruptie, maar waarbij ik toch – om positief te eindigen – probeer een afwijkend standpunt in te nemen, ingegeven door onder meer de massale demonstratie van 24 mei in Amsterdam j.l., waarbij duizenden betogers helder maakten klaar te zijn met dit kabinet en haar kansloze plannetjes. Op de barricaden dus, lieve mensen, aansluiten de volgende keer!
De Hondsbossche Zeewering dus, wat een zeldzaam vertoonde onnozele, maar fantastische stupiditeit.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment