Michael van Gerwen kreeg gisteren, na z’n overwinning op Peter Wright (de jongen met die ongemakkelijke hanenkam) € 123.00 euro bijgeschreven, toch aardig voor iemand met zo’n lelijke kop. Godsamme, wat een tronie kan die gast tevoorschijn toveren na een foute worp. Kom op, eerlijk zijn lezers, ’t is een prachtig spel, maar ’t heeft natuurlijk weinig met topsport te maken, ook al gaat Co Stompé als ras-Amsterdammer volledig uit z’n dak als hij analyserend tot vier cijfers achter de komma uitvlooit hoe die vierde pijl in de achtste leg eigenlijk volledig fout koerste, maar desondanks nog net de rand de triple-19 bereikte. We zitten nu alleen met het probleem Raymond van Barneveld. Barney zit in een mentale crisis, getuige zijn opmerkingen over stoppen, een dag later weer gecorrigeerd naar nog vijf jaar doorgaan, terwijl hij niet eens deel uitmaakt van de doelgroep, die op dit moment massaal overspannen raakt, de millennials. Deze groep, geboren tussen 1980 en 2000, krijgt volgens de verhalen van de deskundigen vaak burnouts, omdat ze zoveel gepamperd wordt. Die stompzinnige uitdrukking wordt nogal gebezigd door geestelijke begeleiders, psychologen en andere goedbetaalde, doch meestal overbodige hulpverleners om aan te geven dat ze het druk hebben tegenwoordig en dat ze zoveel moeten: gezin stichten, carrière maken, dure auto rijden, naar sportclubs en daarnaast nog een sociaal leven leiden in de kroeg. Het punt is, toch maar even benoemen, dat we dat vroeger ook deden. Belangrijkste verschil met destijds is het gebruik van social media, waardoor de druk om iets te doen, te reageren, te volgen en erbij te horen een stuk groter is geworden. That’s all! We hebben een economie tot in de hemel, iedereen heeft goedbetaald werk, we hebben bed/bad/brood en van al die weelde raken mensen massaal in de war, komen in een depressie of gaan dood. Een letterlijk luxe-probleem dus. In het verlengde van deze ontwikkeling wordt ook de algemene maatschappelijke groep verwarde personen in de wereld met de dag groter. Dat geldt niet alleen voor voor jan-met-de-pet, maar dat geldt vooral voor het niveau wereldleider. De Poetins, de Assads, de Trumps, de Duertes en de Erdogans zitten in de buitencategorie, maar ook een niveautje lager wemelt het mondiaal van de lui die ooit omhooggevallen zijn, zich geen raad weten met hun positie en dus na jarenlange ellende weer moeten verdwijnen, om plaats te maken voor de volgende generatie zichzelf lancerende pipo’s die met goedvinden van de wereldopinie een paar jaartjes mogen meehobbelen om het volk uit te buiten, zichzelf te verrijken, waarna de cirkel weer rond is. Zimbabwe is het schoolvoorbeeld van deze machtsvariant en dat is uiteraard doodzonde. Was eindelijk de blanke, koloniale overheersing in de jaren tachtig verdwenen, werd Robert Mugabe een tijdje als God in Afrika vereerd, blijkt die verdomde Murphy weer langs te zijn geweest. Gevolg: stukje genocide, uitbuiting van het arme volk, economische malaise, alle kennis naar het buitenland, een werkloosheid van 94 procent en een inflatie van 150.000 procent in tien jaar tijd. Mugabe speelt nu een welles-nietes-spelletje, wordt uiteraard afgezet, mede door toedoen van de twee Zimbabwaanse legerpelotons, waarna de opvolgers staan te dringen, met name vanuit de kringen van de families Nkanibali, Nknodtwolly, Oeimooyballey, Nkapodye, Nstucquatta en de neven Imphantosia en Kulandiopattisany. We kunnen de kont niet keren of we krijgen een herhaling van zetten, want zonder immense buitenlandse hulp en met alleen het niet te keren tekort aan juiste mentaliteit komt zo’n land er nooit meer bovenop. Het is dweilen met de kraan open, een scenario zoals zich dat helaas in veel Afrikaanse landen voltrekt.
Vanochtend was ik zelf ook flink in de war. De Internationale Mannendag op 19 november, gisteren dus, is volledig aan mij voorbij gegaan, terwijl het juist een dag was om iets te vieren. Saaie zondag, redelijk weer en wat doe ik? Ik bezoek een woonboulevard om naar een bankstelletje te kijken, het is om je kapot te schamen. Had zo’n mooie mannendag kunnen worden en ik weet niet eens van het bestaan, niemand heeft het me verteld en Vriendin wist bij navraag ook niet dat zo’n dag überhaupt bestaat, nog los van het antwoord op de vraag: vinden we dat zo’n dag bestaansrecht heeft? Ik ga met terugwerkende kracht deze gemiste kans inhalen en dat doe ik woensdag, 22 november. Dan ga ik luie en leuke dingen doen, een paar keer roepen dat ik goed bezig ben, iets creatiefs ondernemen en mezelf verwennen met een lekkere maaltijd die ik zelf moet koken, want dat is nu eenmaal de inhuizige afspraak voor die dag. Tja, hij staat wel voor 2018 in de agenda. Wanneer is eigenlijk de Internationale Vrouwendag?
Heb je als arbeider een duurbetaald kaartje gekocht voor een veelbelovende bokswedstrijd, ga je daar eens lekker voor zitten, wedstrijdje over 12 ronden en dan pats, na 5,5 seconde een knockout. De beslissende stoot kwam zo snel dat hij nauwelijks waarneembaar is. Zolani Tete haalt zo snel en vernietigend uit dat zijn uitdager, Siboniso Gonya, gestrekt tegen de vlakte gaat en de partij voorbij is, geweldig. Gonya mag zich nu ook rekenen tot de groep verwarde personen, maar heeft er wel een leuk saldo aan overgehouden.
Leave a Comment