Met het MST heeft Enschede een prachtig nieuw ziekenhuis. Modern, ultra-ruim en strak ingericht, alleen maar éénpersoonskamers en voor de medische zorg voorzien van de beste specialisten, hoop ik en denk ik intussen……. Vanochtend in alle vroegte was ons gevraagd daar te verschijnen in verband met een hartgrondig ingreepje bij mijn vriendin en omdat dit centrum de beste cardiologen van het land op de personeelslijst heeft staan, togen wij vol vertrouwen in oostelijke richting. Verbazing en verwondering maken al langer deel uit van mijn dagelijks bestaan en ’t begint erop te lijken dat de redenen daarvoor met de dag toenemen. Het hospitaal in de voormalige textielstad heeft een grote parkeergarage, immens groot zelfs en ook ongelooflijk leeg om 06.30 uur. Verder is er iets grondig misgegaan met de wegbewijzering, zowel binnen als buiten het ziekenhuis. In de parkeergarage komen lukt nog aardig, eruit is een probleem en de juiste looprichting aanhouden een crime. Na wat eindeloze roltrappen en rolbanden – je waant je op een vliegveld en als je nog geen last hebt van je bewegingsapparaat kun je dat daar moeiteloos oplopen – lopen de wegen volgens de borden soms dood en na het uiteindelijk bereiken van de juiste afdeling voor de beoogde opname is niemand aanwezig. De aanwezige schoonmaakploeg weet een bel te vinden, waarna een zojuist en op het oog al heel vaak heringetreden dame met een leesbeperking vertelt dat dit toch alweer haar tweede werkdag is om vervolgens vast te stellen dat de naam van mijn vriendin op haar lijst ontbreekt, althans de eerste twee minuten. Daarna ziet ze het licht en tevens de juiste naam en wordt mijn vriendin weggeleid. In afwachting van de gebeurtenissen probeer ik de parkeergarage te verlaten, waarbij de betaalautomaat niet werkt, hetgeen leidt tot een verzuchtend ‘is t’ weer zover’ van de na enig zoeken gevonden parkeerwacht Gerrit, die vervolgens aan collega Frans in het monitorhok vraagt of hij internet al heeft opgestart ‘omdat dat betaalding ’t alweer niet dut’ . Beste Frans decodeert de cijfers van mijn parkeerkaartje en zowaar, de slagboom beweegt in verticale richting. En dat allemaal om 7 uur in de ochtend.
Vervolgens hoor ik het prachtige verhaal, dat Amsterdam vanochtend de primeur had van een weer eens overgewaaid Amerikaans fenomeen, namelijk het ochtendfeest. Belangstellende vroege vogels, dan wel late stappers kunnen daar aan de Regulierdwarsstraat vanaf een uur of vijf in yoga-houding de werkdag in zen-modus opstarten, daarna zonder drugs en alcohol opzwepend dansen onder het genot van een glas spinazie- of venkelthee om vervolgens fris en monter de werkdag te beginnen. De belangstelling is kolossaal, de inkomsten voor deze initiatiefnemers idem dito en de levensduur van de nieuwste categorie kolder lijkt eerder in weken dan in maanden uitgedrukt te moeten worden. Verder vraag ik me maar niet af hoe de naaste collega’s en chefs van dit soort frivole ochtendmensen gaan reageren als er rond 08.30 uur een volledig uitgefeeste collega, stoned van de thee, de drempel over struikelt, om ’s middags vanaf 14.00 uur aan een ongelooflijke dip kopje onder te gaan. Kosten 21,50 p.p. Heerlijk land!
Tot slot de geruststellende mededeling dat de eerste miljoenen kilo’s strooizout zijn gearriveerd en dat is op een dag met 28 graden Celcius toch een verheugende mededeling.
Het belangrijkste: de operatie van mijn vriendin is volledig geslaagd en dan is de rest maar even geneuzel, zelfs het nieuwe kabinet-in-wording.
See you
Leave a Comment