Gistermiddag was ik nog in een ziekenhuis, Deventer in dit geval, met een passagier van 81 die met de nodige moeite in een rolstoel te manoeuvreren viel, waarna de beoogde afdeling toch wel heel erg ver weg bleek te zijn met een rollend vehikel dat niet zo soepel loopt en een te vervoeren object van pakweg 120 kilo. ‘Gossimijne’, dacht ik halverwege, ‘het mankeert er nog maar aan als we over tien minuten horen dat deze vestiging zo haar poorten gaat sluiten.’
Ziekenhuizen die worden opgeheven. Medische centra die failliet zijn. Hospitalen die per direct patiënten naar huis sturen omdat de zaak door mismanagement op de fles gaat, in Nederland, in 2018, waar de economische bomen tot in de financiële hemel groeien, maar ook in een land waar de zorg dusdanig is uitgehold en geprivatiseerd dat dit soort derdewereld-taferelen ons overkomt. Het gebeurt me niet zo vaak, maar hier schieten woorden tekort. Absurd, bizar, godgeklaagd en schandalig zijn nog de meest voorzichtige typeringen voor deze ontwikkeling.
Ik verken in de wachtruimte de omgeving van Orthopedie, waar mijn passagier een afspraak heeft en waarschijnlijk te horen krijgt dat het er niet zo best uitziet met de knietjes. In de openbare ruimte staat een boom opgesteld, waarvan de bedrijfsleiding bij aanschaf van de hovenier te horen kreeg dat deze eeuwig groen blad zou bevatten en waarvan nu is gebleken dat dit een misvatting is, gezien het ongelooflijke herfsttafereel, dat zich in de onmiddellijke omgeving van dat stukje flora heeft ontwikkeld. Net op dat moment en op deze plek ben ik getuige van een discussie tussen het hoofd Facilitaire Zaken en de leverende tuinder, die breed gesticulerend probeert aan te geven dat ze toch zelf ook nooit moet hebben durven denken dat er bomen bestaan zonder bladverlies, waardoor andermaal blijkt dat de specificaties aan de voorkant van de aanbesteding altijd verschillend worden geïnterpreteerd door leveranciers en opdrachtgevers. Die boom is maar een voorbeeld, maar waarschijnlijk typerend voor wat er ook binnen de sector zorg allemaal mis kan gaan. Dergelijke misvattingen komen ook voor bij de aanstelling van specialisten, bij aanschaf van operatiekamers en bij de aanleg van de jaarvoorraad incontinentiemateriaal. De privatisering in de zorg heeft gezorgd voor overmanagement, voor veel te veel bureaucratie, voor financiële onbalans, maar ondanks die constateringen, waarvan we allemaal weten dat ze al jarenlang een doorn in het oog zijn van alle personeel in de zorg, mag het in een conjunctureel sterk land als het onze nooit voorkomen dat een ziekenhuis van de ene op de andere dag de deuren dicht gooit en dat patiënten naar huis worden gestuurd. Dit zijn taferelen die je kunt en mag verwachten in bananenpublieken te Afrika, Zuid-Amerika of in België, maar binnen onze samenleving moet een overheid, die banken met miljardeninjecties aan belastinggeld overeind houdt, zorgdragen voor een constructie, waarin de continuïteit van zorg en medische hulp overeind blijven, te allen tijde. Misschien is daar een soort van solidariteitsbeginsel tussen medische centra voor nodig, misschien ook wel een herziening van het stelsel in het algemeen, inclusief een heroverweging van ons collectieve kostenplaatje, maar deze dag, vrijdag 26 oktober 2018, is met de abrupte sluiting van een paar ziekenhuizen een zwarte bladzijde in de medische historie, inclusief een zwaar verwijt aan de politiek.
Het wordt herfstachtig, in veel opzichten.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Leave a Comment