Ze zit nogal uitbundig naast me, breed zwaaiend en deinend meegalmend als Toon Eppink van The Fortunate Sons nog eens stevig aanzet bij de tonen van Down on the corner. Zijn stemgeluid, bijna angstwekkend sterk lijkend op dat van het origineel John Fogerty, slaat over op het grotendeels grijze publiek, met slechts op een paar plekken wat geblondeerd of anderszins gekapt publiek.
De buurvrouw in kwestie, schatting: Zwiep of Barchem, bereikt ogenschijnlijk bijna haar hoogtepunt als Toon zijn solo’s speelt en ik word bijna van de stoel gemept bij haar nogal zwaar aangezette publieke bijdrage op stoel 17 van rij 14. ‘Was ik maar weer thuis’ zie ik haar partner aan de andere zijde licht geïrriteerd denken. Daar hebben ze ‘t na afloop aan de keukentafel nog wel even over gehad, weet ik zeker.
‘t Was verder een verdomd fijn concert, dat van de The Fortunate Sons uit Almelo. De vier muzikanten, landelijk bekend geworden via een mooi scorende serie tijdens de Battle of the Bands, die ze onlangs mochten bekronen met een performance in Ziggo Dome, steken hun enthousiasme niet onder stoelen of banken en alle vier leveren ze, zij het wat plichtmatig, hun aandeel bij het 
vertolken van wat anekdotes uit de geschiedenis van Creedence Clearwater Revival, zoals het grappige verhaal uit het mislukte Woodstock-optreden van de band. De entourage heeft iets van boerenrock en dat imago heeft ook altijd wel iets gekleefd aan de Amerikaanse band, die weliswaar een prachtig repertoire heeft voortgebracht, maar toch net niet die status heeft kunnen ontwikkelen van de toonaangevende Britse bands. Toon Eppink, de kroegbaas uit Almelo is The Fortunate sons. Zonder Toon zou Fortunate Sons slechts een modaal regionaal bandje zijn geweest, maar in de Lochemse Schouwburg zit niemand die daarom maalt, de buurvrouw nog het minst. Toon haalt alles uit de kast en vooral bij de echte oude toppers als Who’ll stop the rain en het waanzinnig mooi neergezette Sweet Hitch Hiker gaat de ouwe meuk nog eens fors uit het dak.
Achter ons zit een Achterhoeks dubbel-duo tussen de bedrijven door irritant hard foute moppen te tappen in de trant van ‘he’j dat laats nog ‘eheurd van den kearl met den dikke kop’, humor die door het vrouwelijk deel van het irritante kwartet gierend ondersteboven wordt gelachen, zelfs nog voordat de dubieuze clou wordt onthuld, merk ik. Het doet zeer aan mijn soms nog te goeie oren, niet het minst door een volslagen gebrek aan fijnzinnigheid. Bij een dergelijk zit-concert moet je eigenlijk twee minuten voor aanvang gaan zitten en twee minuten daarna weer vertrekken…..tja, lesje dus.
De boeren-danspasjes van de heren bandleden voeden het sentiment van het publiek nog even fors, de unplugged medley uit New Orleans wordt perfect neergezet, en als Toon daarna andermaal z’n raspende stem combineert met een paar gave riffjes tijdens I put a spell on you en andere gouwe ouwe, betrap ik mezelf zelfs op een voorzichtig meedeinen met m’n buurvrouw, die ongetwijfeld een lichte hernia en een ontwrichte schouder heeft overgehouden aan dit concert.
Ouwe muziek….altijd lekker, ondanks sommige buren.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie