Ctrl-alt-delete

Het komt wel eens voor dat op de thuisbasis een laptop of pc op zwart gaat, blokkeert of anderszins weigert datgene te doen waarvoor ie is uitgevonden, namelijk het ondersteunen van de moderne mens met tal van activiteiten via tools, apps en programma’s. Dat dat doorgaans bezigheden en doelen zijn die we voorheen anders prioriteerden of in het geheel niet van belang achtten, laat ik maar even buiten beschouwing. Over die ontwikkeling zijn namelijk boeken vol te schrijven en dat ga ik later nog wel eens proberen, als ik groot ben.

Het was rond 1988 dat bij mijn werkgever een pcprivé-project werd uitgerold, zoals dat op veel plekken gebeurde en waarbij personeel de gelegenheid werd geboden om via een aantrekkelijke regeling een home-pc aan te schaffen. Nut en noodzaak waren in de optie van velen nog ver te zoeken, maar alla, de meeste gingen erin mee omdat ‘t eigenlijk een cadeautje was. Ik weet nog van dag één dat Diane, de charmante blonde dame van het uitrolbedrijf, tekst en uitleg verschafte en dat één van mijn toenmalige collega’s al de toetscombinatie ctrl-alt-delete kende, een knowhow waarbij iedereen verbaasd van de stoel viel en waardoor het aanzien van deze medewerker – Philip – enorm steeg. Het gevolg van deze handeling was een herstart van het betreffende Olivetti-pc’tje, waarna het erbarmelijk slechte groene, monochrome scherm twee of drie nogal nutteloze applicaties toonde, waaronder Digger, een in die tijd verslavend kutspelletje dat daarna een centraal thema vormde bij de kantoorgesprekken over het ingetreden digitale tijdperk.

Ctrl-alt-delete dus, een harde reset, waarbij alle openstaande programma’s worden afgesloten en een blanco situatie zorgdraagt voor een nieuw tijdperk.

Bij deze gedachtengang en gelet op de enorme verloedering waarin de wereld anno 2024 verzeild is geraakt, zouden we onze grote roerganger ook wel eens kunnen vragen om een reset. Hij heeft er immers een klotenzooitje van gemaakt door ons zowel een klimaatverandering, de social media als Marjolein Faber door de strot te douwen en dat vergt dus met spoed wat aandacht vanuit de hogere sferen. Het raadplegen van pagina 101 op Teletekst is dagelijks de eerste ochtendhandeling en gisteren vochten een steekpartij in Amsterdam, de aanval van Oekraïne in de regio Koersk en een absurde Chinese lijkenhandel om de meeste aandacht, naast de gesignaleerde keuzestress waarmee prinses Alexia volgens welingelichte heeft geworsteld bij het zoeken naar het juiste pretpakket voor haar studie in Engeland, waarmee de term luxe-problemen nog eens een forse extra dimensie heeft gekregen. Bij het woord steekpartij vroeg ik me overigens – een zijstraatje – als kritische lezer een kort moment af waarom hier het woord ‘partij’ wordt gebezigd, omdat daar doorgaans een vereniging, een club, iets politieks of een andere collectieve, vaak feestelijke gebeurtenis mee wordt bedoeld, terwijl de meeste ‘stekers’ toch vooral niet-sporende eenlingen blijken die op geen enkel partijtje welkom zijn en die dus na de gewenste harde reset als ongewenst van onze aardbodem worden verwijderd. Op een neutrale zaterdagochtend, net na de Olympische marathon en bij de start van een paar zeer warme dagen zijn dat een paar forse denkmomentjes, beste lezers.

Een harde reset dus, van de wereld, van de planeet, van de mens, zodat we de kans krijgen om via een herschepping de ontstane chaos een halt toe te roepen. Het lijkt me dat er binnen de restanten van onze geloofsgemeenschap wel eens wat schietgebedjes in die richting kunnen worden gelanceerd, want de tijd dringt.

Desondanks wens ik iedereen een paar mooie dagen, een mooie start van het voetbalseizoen en – voor zover van toepassing – een fijne lokale kermis of of andere zomerpret.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice