De brodderhoed

Het gaat lekker met allerlei bewegingen in de wereld. Zwart, wit en alles wat daar tussen zit komt op voor zijn en haar vermeende rechten en stapt met dat eisenpakketje de straat op of bezet het Malieveld. Niks mis mee in principe, leve de democratie, maar dan moet het de neutrale toehoorder en kijker wel duidelijk zijn waar het nou eigenlijk over gaat. Sinds de motorclubs zichzelf oerend hard uit de gratie hebben gemanoeuvreerd hebben we nu te maken met een vorm van brotherhood, waarin een aantal aanknopingspunten een vergelijking met de vroegere padvinderij tot op zekere hoogte kunnen doorstaan, behalve dan de tattoos die zij wel hebben en het heitje voor een karweitje zoals wij dat als brave padvinders kenden. De brotherhood dus, ferme jongens, stoere knapen en dat gilde heeft niets te maken met de oude broederschappen, zoals die al eeuwenlang bestaan binnen bijvoorbeeld kerk en religie. Volgens Wikipedia is een brotherhood een verzameling mensen met dezelfde doelstellingen en ideeën waardoor ze zich sterk met elkaar verbonden voelen. Kranige mannen dus, die zich er niet voor schamen soms nogal stompzinnige uitspraken te doen die in de basis goedbedoeld zijn. Om aan te tonen dat het echt menens is met hun nog vage ideologie zeulen deze brothers met spandoekjes waarop de tekst: wij zijn 110% anti pedo. Omdat er geen zusterorganisaties van deze clans te vinden zijn die slechts voor 90% anti pedo zijn, gaan we er maar vanuit dat deze stelling weliswaar sneu is, maar desondanks oprecht en ach, dan zeiken we verder maar niet over de procentuele onzin van deze gemoedsuiting. Vooruit dan maar, sla af en toe een pedo op z’n bek. Mijn eekhoornpatrouille van de Vennebultegroep was destijds wat braver dan de brotherhoodjes van nu, maar in de grond van hun hart vinden ze zichzelf volop deugen, strijdend voor wat als afwijkend en dus ontoelaatbaar wordt beschouwd.

Ik probeer nu al een paar wekenlang te doorgronden wat deze jongens, vooral wit, 120% hetero en gemiddeld niet zo heel pienter, verder qua doelstellingen op het programma hebben staan. Gesprekken met, en beelden van bijvoorbeeld Sin Miedo, Spaans voor zonder angst, tonen in het zwart gestoken broeders, deels met hoed, dat in groepsverband weliswaar heel hard broddelt, maar dat doet met een dermate onzorgvuldige articulatie, dat de verbale boodschap van de onversaagde mannen, de zwaarste gevallen onherkenbaar vermomd, weliswaar een zekere vastberadenheid verraadt, maar toch veel overeenkomsten vertoont met een Feijenoordtribune tijdens de zoveelste tegenvallende seizoenswedstrijd. Daardoor weten we nu nog steeds niet wat er allemaal in het brotherhood-partijprogramma staat, behalve de voorkeur voor een sterk hiërarchische structuur, met strakke promotie- en degradatieprotocollen.

Voorlopig kom ik niet verder dan de vaststelling van een wat overtrokken, gefrustreerde verzameling  jongens die een boodschap hebben – denk ik – waarvan sommigen een strafblad hebben – weet ik – die ongedwongen een kaartje leggen of een potje biljarten – vermoed ik – en daarna weer moe maar voldaan naar moeder de vrouw rijden. Verder willen ze, zo bleek uit het TV-programma met Danny Ghosen, gehoord, gezien en begrepen worden en gaan ze plotseling weer veel lijken op de achterban van wat ooit Forum voor Democratie was, waardoor zaken als toekomstperspectieven en aandacht weer enorm op de lachspieren gaan werken. Kom op jongens, een beetje oefenen nog, vooral voor de insignes platte knoop, kaart en kompas en de mitella, dan zal hoofdpadvinder Lord Baden Powell zich straks met een gerust hart in z’n graf omdraaien.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice