Declaratiegesjoemel

De afgelopen jaren vliegen ons dagelijks de miljarden om de oren en sinds Wouter Bos in 2008 het nationale reddingsplan in werking zette om ons te vrijwaren van omvallende banken en andere financieel frauderende flessentrekkers, word ik niet meer warm of koud van geleuter over miljarden euro’s. Vroeger vond ik honderdduizend al best een groot getal, maar die grenzen ga je dus verleggen, zeker als het om crisissituaties gaat. Na die afschuwelijke, maar blijkbaar niet te voorkomen redding van zinkend schip ABNAMRO met behulp van een onmetelijk groot bedrag aan – onze – belastingcenten kan me al die torenhoge geflierefluit geen moer maar schelen, word ik niet koud of warm van weer 12 miljard zus of 38 miljard zo. Overzien kan ik het toch niet, beïnvloeden al helemaal niet en ik leef dus voort, samen met jullie, als een redelijk nonchalante, onverschillige en onschuldige wereldburger, niet in staat om de ontwikkelingen een halt toe te roepen of te kantelen.

Maar.., waar ik wel iets aan kan doen en ook ga doen zijn de kosten van de zorg, want ook daarbij speelt de factor grote graaiers een belangrijke rol in ons verder toch zo fraaie polderlandschap, maar dit terzijde. Zeker na mijn recente hospitaalervaringen ben ik er weer iets van gaan vinden, wil ik er iets mee en ga ik aan de bel trekken, de klok nog eens luiden, ach en wee roepen, nog eens flink tsjonge-tsjonge kwispelen en andermaal van leer trekken. Onze zorg is geprivatiseerd, de marktwerking trad in en wat we nog weten, lezers, is toen gezegd, dat de zorg goedkoper zou worden, immers, concurrentie werkt kostenverlagend. Er is toen even niet gerekend met de posten management en directie, de administratie, de systemen, de opgeblazen processen en de massaal geïmplementeerde bureaucratie, de check, de dubbelcheck, de extra controles, de ontbrekende aansluiting van systemen, dat soort zaken. Daar liggen de boosdoeners, mede daardoor wordt massaal dubbel en te hoog gedeclareerd, een gedrag dat niet alleen is voorbehouden aan pseudo-Limburger Graus, blaaskaakje Hiddema, financieel wonder Otten of het toppunt van elite-arrogantie, Anne-Wil Duthler. Nee, datzelfde gedrag, maar dan gecamoufleerd, wordt ook gehanteerd door managers, die niets nalaten om de zorg in zieken- en verpleeghuizen op te blazen, via processen en procedures, die zo ingewikkeld in elkaar steken dat het uitvoerend personeel er al helemaal geen hout meer van snapt, dat het lezen en begrijpen van jaarrekeningen academisch werk- en denkniveau vereist en dat zelfs verantwoordelijk minister Hugo de Jonge, toch niet de domste van het stel, het niet meer kan uitleggen. Hugo gaat een brief van me krijgen, een kopie van het exemplaar dat ik stuur naar het Gelre Ziekenhuis in Deventer, want wat ik daar weer heb ervaren is niet alleen schrijnend en tekenend voor de actuele situatie, maar is gelukkig ook een fijn stukje input voor de eerstvolgende blog-anekdote.

Tot slot vandaag: de eerste aankondiging van mijn boek: Kwelgeesten. Dat boek verschijnt over twee weken en krijgt uiteraard nog wel wat meer aandacht. Vanaf volgende week is voorinschrijving mogelijk met de unieke kans om een echte fysieke Roelsrules op de boekenplank te schuiven!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice