Gisteren liep ik de hele dag Hiho silverlining te neuriën, grote hit van de deze week overleden Jeff Beck. Old soldiers never die, maar old rockers des te meer de laatste tijd. Zo gaat dat, weer een fenomeen naar de 
Filistijnen, naar gene zijde, en bij elk van dat soort onvermijdelijke gebeurtenissen, dichtbij of verder weg, neig ik naar een tandje erbij, eruit halen wat erin zit. De mensen in mijn omgeving, digitaal en analoog, bevinden zich steeds meer in een fase van gezapigheid, niet in het minst omdat de jaren voortschrijden, de tand des tijds z’n vervelende werk doet en omdat de impuls om iets te ondernemen tekenen van slijtage begint te vertonen. Ik zie het, ik hoor het, ik merk het aan de gesprekken die je vaak voert en ik moet ook vaststellen dat de meest boeiende contacten worden onderhouden met de wat jongere ouderen onder ons, die nog volop in ’t leven staan en die nog renderen vanwege die breed gevoelde initiatiefrijke manier van leven.
Zo lezers, lastige opening vandaag. Wat ik bedoel is het risico van afhaken, niet meer meedoen, niet meer meespelen met de samenleving, jezelf buitenspel zetten omdat de wereld niet verder reikt dan Netflix, de kleinkinderen of een voetbalwedstrijd, dodelijk voor je creatieve vermogen, dodelijk voor je mentale gezondheid. De wereld genereert immers nog zoveel uitdagingen, die je alleen maar simpel hoeft op te pakken om er een invulling aan geven. Het scheelt wel als daarbij de mentale en fysieke gezondheid nog wat meewerkt, maar ‘t begint met je eigen ondernemend vermogen. Als ik vandaag uit het raam kijk, zie ik uitsluitend plensbuien, donkere wolken en harde wind, kortom herfst, geen ideale situatie om buiten iets te doen. Maar omdat impulsen geen grenzen kennen, initiatieven altijd vragen om ingevuld te worden, vroeg ik me vandaag hardop af waarom in ons land wel zonnepanelen bij 
de vleet worden uitgestrooid, maar de ontwikkeling van regenpanelen nog niet van de grond is gekomen. In een land waar jaarlijks in 850 uur 850 mm regen valt, kan uit stromend water energie worden opgewekt, zeg maar de ‘witte steenkool’ van onze lagere school. Omdat de TU in Enschede het volgens de beschikbare informatie heeft laten liggen en ik nogal van doorpakken houd heb ik de vraag meteen doorgespeeld naar een technisch installatiebedrijf in de buurt, waar ik komende week een afspraak heb. In dat gesprek wordt mijn vraag hoogstwaarschijnlijk afgeschoten, weggepoetst, via het argument ‘technisch lastig’, naar de vergetelheid getransformeerd, maar niet geschoten is altijd mis en bij de geringste twijfel bel ik het Nederlands patentbureau, want de horizon glinstert plotseling goudkleurig.
Verder moet ik de komende week nog een oplossing bedenken voor het ook deze week vastgestelde nationale laadpaalalarm dat is afgegaan, een woord dat bestaat uit een massa a’s, nog afgezien van het abacadabra dat daaruit wordt gegeneerd bij allerhande daaraan gerelateerde handelaren in artikelen als accu’s en aanverwante prullaria, intussen een zin met 42 a’s…eehh 43. Geweldig, laadpaalalarm…daar is in elk geval een carnavalshit van te maken, lijkt me, al was het maar vanuit de dubbelzinnigheid die uit laadpaal te destilleren is.
Kortom, de patentwil is volop aanwezig, nu nog het talent voor die ene geniale vinding en het schip vaart binnen, een kwestie van weken, verwacht ik.
See you
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie