Een paar weken geleden liep ik nog te rillen door de keet, van de koorts, van de griep, van een virus. Daarna kwamen de rillingen en de huiver van de oorlogsretoriek uit Moskou, gemixt met de kaarsonthullingen van Derksen. Alle gektes en alle gekken van de wereld kwamen samen in een huiveringwekkend benauwend weekje.
Gisteren ging er weer een siddering door me heen, nu door een heel andere emotie. Ik mocht een uur lang het verhaal aanhoren van Ferry Zandvliet uit Rotterdam, die op 13 november 2015 een concert bijwoonde van de
Amerikaanse rockgroep Eagles of Death Metal in Parijs, in de Bataclan om precies te zijn, plotseling doelwit van terroristen. Alle toehoorders hingen ademloos aan z’n lippen, luisterden met ontzag en verwondering naar zijn verhaal, de feiten zelf, de lering die hij eruit heeft getrokken en de talloze nieuwe contacten die hij wist op te bouwen, ook met de familie van de daders. Hij deelde dus zijn levenslessen met zijn publiek met als belangrijkste moraal dat het leven toch weer gewoon door gaat en dat je het best kunt proberen lesjes te leren uit hetgeen gebeurt, ondanks alle gruwelijkheden.
Met brokken in de keel en vochtige ogen van de emotie hoor je dat soort verhalen aan, doorspekt als ze ook waren met humor en relativering en ik betrap me er steeds vaker op dat emoties, gevoed door medeleven en empathie, bepaald niet afnemen bij het ouder worden, niet in het minst door mijn groeiende overtuiging dat onrecht en onrechtvaardigheid altijd moeten worden bestreden. Blijkbaar gaat dat besef er nooit meer uit als je zelf ooit traumatische ervaringen hebt ondergaan, privé, zakelijk, whatever.
Rillingen waren er dus weer te over, ook tijdens het verhaal van papa Rien en zoon Friso Roeleveld, die gezamenlijk de forse beperkingen van Friso hebben weten om te toveren naar een situatie waarbij sport als trigger en wilskracht als stimulans allesbepalende succesfactoren zijn geworden.
Wilskracht, daar kan een mens nooit teveel van hebben, dat is essentieel voor het overleven, van ons bestaan dat soms lijkt te zijn opgebouwd uit louter ellende, oorlogsgeweld, gruwelijkheden, maar toch zo veel meer bevat…mits je er oog en oor voor hebt, mits je soms even wat zelfzuchtige elementen kunt parkeren en mee wilt denken over onze toekomst, die van onze kids, van de wereldvrede ook.
Rillingen dus, all over the body, ik heb ze steeds vaker tijdens mijn proces van ouder worden, tijdens het besef van de betrekkelijkheid van alle zin en onzin op deze planeet. Datzelfde voortschrijdende inzicht leidt ook nog te vaak tot hinderlijke ergernisjes over zaken die ik als individu niet kan veranderen. Ik ga niet betweterig mensen overtuigen van de zinloosheid van vliegreizen of vleesconsumptie, maar een discussie daarover ga ik evenmin uit de weg
. Ferry Zandvliet deed me, ten overvloede, beseffen hoe je je als nietig hoopje mens vooral veelvuldig moet wentelen in de onderkenning van kleine gelukjes, van gelukzalige genietingen van een prachtig stromend beekje en een paar reeën bij een bosrand tot vredelievendheid, ook al ga je niet juichend van naastenliefde op tafel staan als er een blauwe brief in de bus valt, of als de rekening van die verdomde garage een beetje tegenvalt.
Een enkele dag bevat soms heel veel leer- en leefmomentjes. Zo hoorde ik ook gisteren ex-schaatser Carl Verheyen een betoog houden over een andere opzet van het carnavaleske zorgsysteem in dit land, dat wordt aangestuurd door mismanagement en bureaucratie. ‘Mooi Carl’, dacht ik een paar momenten, ‘heel mooi zelfs, en waar, erg waar. Het roer moet om, maar in godesnaam, waar begin je?’ Dat gaat hij de komende maanden uit de doeken doen, samen met andere enthousiaste initiatiefnemers in de regio. Wilskracht dus, daar begint alles mee en ik had in slechts een halve dag bijna een overdosis te pakken, om van te rillen!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie