Ze stond gisteren bij de Lidl aan de kassa, een klein meisje van allochtoonse afkomst, waarschijnlijk Marokkaans. Ze mat amper 150 cm, was een jaar of 15 en had heel kleine, poezelige vingertjes en een klein broekje met nog kleinere zakjes, waarin absoluut geen plaats was voor de immens grote Iphone die ze vastklemde, innig verbonden via een oortje en luisterend naar de muziek van ene Anya, zoals het scherm verried. In die situatie moest ze met de kassadame een paar broodjes afrekenen, een tafereel dat dermate veel gehampel en gestuntel opleverde dat ik haar vriendelijk vroeg of ik misschien even de telefoon moest vasthouden, zodat ze die twee euro ergens zou kunnen opdiepen. ‘De telefoon afstaan?’ Alsof ik een brute verkrachting suggereerde. Haar hele minuscule lichaampje schudde heftig ‘nee’ en de gedachte alleen al dat haar verbinding met de Iphone kort moest worden onderbroken omwille van het betaalproces en het inkorten van de wachtrij bij de kassa veroorzaakte een panische reactie. ‘Liever sterven nog’, lag daarin besloten. Uiteindelijk verdween de Iphone even onder de oksel, deed ze met moeite haar betaling en vervolgde ze haar weg, weer herenigd met haar trouwste vriend en zielsgelukkig dat deze boodschap uiteindelijk toch zonder tijdelijk afscheid kon worden voltooid. De rij bij de kassa schudde meewarig het gezamenlijke hoofd en ik vervolgde mijn weg naar de fysiotherapeut, waar ik te horen kreeg dat mijn wat pijnlijke schouder was te wijten aan een verhoogde spierspanning, een veel voorkomend euvel in de huidige tijdspanne, waarbij alleen al de tweets van Trump dagelijks leiden tot overbelasting van allerlei fysieke onderdelen.
Tja, ik ben bang dat deze klachten alleen maar toenemen, als ik niet op korte termijn alle media uitschakel, dus geen teletekst, twitter en facebook meer volg, het journaal oversla, de talkshows de rug toekeer en me terugtrek op het felbegeerde hutje op de hei, waar geen kranten worden bezorgd, ik dus onwetend ben van wat er in Den Haag wordt bekonkeld over de komende begroting en me geen zorgen meer hoef te maken over de klimaatverandering, waar Willy in z’n troonrede nog geen drie zinnen aan heeft gespendeerd. De zeespiegelstijging, het grootste lagelanden-gevaar voor pakweg 7 miljoen Nederlanders.
Afgelopen week verscheen een rapport van Deltares, waterkundig ingenieursbureau met grappig genoeg een wat overdreven groot hoofdkantoor in Delft, vrijwel de laagste plek van Nederland. Deltares houdt zich bezig met de gevaren van water en heeft dus veel baat bij alle maatregelen die moeten worden uitgevoerd om de risico’s te beperken. Hoewel ons KNMI bij haar ogenschijnlijk gedateerde rekenmodellen tot dusver nog uitging van centimeters en decimeters heeft Deltares nu de noodklok geluid door erop te wijzen dat het zeewater nog deze eeuw met misschien wel twee meter gaat stijgen. Daarvoor is volgens woordvoerster Marjolein Haasnoot van Deltares pakweg 50 miljoen kuub extra zand nodig, anders verdwijnen Zuid-Holland, Noord-Holland, Friesland, Groningen, Zeeland en de Flevopolder van de kaart, komt er een run op het zwemdiploma en dient de rest van het land onverwijld te starten met de bouw van arken, opvangkampen, ziekenhuizen en crematoria. Onze kust loopt van Zeeland tot Groningen, maar ja, het onder NAP gelegen gebied loopt van Calais tot Hamburg. Als wij wat nieuwe duinenrijen neerpoten, komt het water alsnog vanaf de zijkanten binnen, krijgt het IJsselmeer via omwegen een groeistuip met de factor 17 en kunnen we de Friese meren straks alleen nog op oude landkaarten terugvinden. Lugubere gedachten, die best wat bijdragen aan een nieuw stukje spierspanning, vooral ook omdat in Den Haag alleen maar oeverloos wordt gedebatteerd over de dividendbelasting en de nogal discriminerende wijkplannen van Klaas Dijkhoff, door een herboren Lodewijk Asscher spitsvondig gekwalificeerd als postcoderacisme.
Ellie Lust intussen wel pap van de media-aandacht rond haar persoontje, vertaald naar een stuk dubieus entertainment in het commerciële circuit en voldoende aanleiding voor deels uit vrouwen bestaande superieuren in Amsterdam om haar dienstverband te beëindigen, een volkomen logische, maar door sommigen onbegrepen beslissing ‘want vlotte Ellie was toch van ons’? Klopt, en daarom niet meer van de politie.
De herfst is begonnen, fijn seizoen van vallend blad, een lekkere storm, bokbier en pompoensoep.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie