Er gaat vrijwel een uur voorbij, zonder dat ik nadenk over de wereld, de wereldproblemen, maar ook over de naaste omgeving en soms de wat trivialere onderwerpen, zoals de kansen van Albanië tijdens het EK Voetbal.
Nou ben ik met dat laatste onderwerp wel weer een beetje klaar, want als de betrokkenheid uit zakelijk oogpunt plotseling is verdwenen, wordt de uitnodiging bij de affiches als IJsland-Hongarije een stuk minder interessant, maar een recente ontwikkeling met een externe partij heeft wel weer gezorgd voor een nieuw stukje mensenkennis, al hoort dat bij de stukjes die je misschien beter niet kunt kennen.
Wat een cryptische alinea….. Het heeft te maken met een zakelijke aanvaring over inhoud, vorm, kwantiteit en tarief en dan weet je het wel. De klant wil traditiegetrouw voor een dubbeltje op de eerste rang zitten en de leverancier, ik in dit geval, is niet bereid om helemaal voor nop te werken. Om een lang verhaal kort te maken, mijn EK-opdracht zit erop, ik ben weer eens teleurgesteld in een stukje mensheid en dan zijn we bij de opening van deze column: nadenken. Nadenken over wat je ziet, wat je meemaakt, wat je hoort, wat je voelt maar ook wat je mist, wat je je afvraagt, waar je je zorgen over maakt en wat de oplossingen zouden kunnen zijn. Ik heb mezelf vaker beschreven als een societywatcher en anno 2016 loont dat wel de moeite. Daar kun je probleemloos een dagtaak van maken en in mijn geval ook een nachttaak. Ik ben bijvoorbeeld stinkend jaloers op een groot deel van diezelfde mensheid, dat ’s nachts gewoon slaapt en net doet of er niets aan de hand is, terwijl de wereld op instorten staat en terwijl we ons dagelijks afvragen wanneer die grote aanslag op het EK nu gaat komen. Is dat nu doemdenken, is dat domdenken – je kunt het immers toch niet in je uppie veranderen – is het naïef, ben ik maatschappelijk te betrokken, moet ik gewoonweg m’n denkhorizon verkleinen, krimpen en verlagen en de mondiale problemen overlaten aan onze merendeels gekozen wereldleiders? Maar als die daar niets van bakken dan?
Ik kom daar vaak niet helemaal uit en dat is bij ons binnenshuis vaak een boeiende discussie. Loslaten, afstand nemen, gewoon je ding doen en daarmee basta!!
Het is wel de hoogste tijd om tijdens zo’n jaarlijks ‘hoogtepunt’ als vaderdag het relativeren als een hoger goed te bestempelen. Dat gekke jongensgedrag moet ik nu maar eens ontgroeien en daarmee een volgende stap zetten naar het uiteindelijke levensdoel: volwassenheid. In die fase zal ook het grote genieten een belangrijke plaats gaan innemen. Genieten is trouwens wel weer een werkwoord,
dus dat wordt pezen voordat ik het gewenste stadium bereik, maar ik ga ervoor. Soms het verstand op nul, blik op oneindig en op dezelfde manier in het leven gaan staan als de gemiddelde dienstverlener in 2016: schijt aan alles en iedereen, ieder voor zich en God voor ons allen. Kleine bijkomstigheid is dat ik dan alweer denk; ‘welke God?’ en voor je het weet zit je weer in een denkproces.
Ik ben me ervan bewust dat dit een lastige column is. Ik probeer meestal een mix te vinden van actualiteit (gelukt), humor (iets minder vandaag) en gekscherende beschouwingen (tja) en vanaf deze week giet ik dat in een ander jasje. Aankondiging: www.roelsrules.nl gaat plaatsmaken voor www.roelsrules.com. Ik schat nog veertien dagen, dan zijn we zover en kan ik de digitale wereld, althans het deel dat daarop zit te wachten, volop gaan betrekken in mijn dagelijkse denkmomenten via een nieuwe blog.
Pythagoras, Socrates, Plato, Freud, Gautama, Boeddha, Confucius en Neijland…op zich wel een aardig rijtje als gaat om grote denkers maar er is nog veel werk aan de winkel….denk ik. Deze week even nadenken over het plan van aanpak en volgens Boeddha is een ontspannen Lotus-houding dan al een eerste vereiste. Hier heet dat dan weer kleermakerszit, zo banaal! We gaan aan de slag…..
See you.
Geef een reactie