generated by AI
Soms heb je niets te kiezen en zit je wel eens in de wachtkamer van de huisarts met wat vage klachten die het midden houden tussen aan leeftijd gerelateerde ongemakjes en andersoortige onstuitbare opmarsjes van zeureuvels. Voor de behandeling was ik in elk geval even aangewezen op een hoeveelheid stikstof van de sympathieke doktersassistente en met een enorme dosis moed, doorzettingsvermogen en vastberadenheid wist ik weer de dappere stap te zetten naar de behandelstoel van genoemde dame die vervolgens ongenadig en vastberaden de plekjes in kwestie wist aan te stippen, inclusief een vluchtige controle op iets kwaadaardigs of een anderszins postgevat knobbeltje, bultje of bobbeltje.
Je zit dus, kortom, eerst in de wachtkamer die rond mijn afspraakmoment volledig gevuld was met wachtende lui, en waarbij het merendeel binnen tien seconden na binnenkomst op het schermpje zat te loeren, op zoek naar een bericht, een mail, een onzinnig nieuwsfeitje of simpelweg een digitaal spelletje.
Ik kan me nog vaag voor de geest halen hoe dat vroeger ging in de wachtkamer. In mijn herinnering speelde zich die incidentele gebeurtenis af met wat persoonlijke communicatie, al was het maar over het weer of de uitslag Varsseveld-Silvolde, geheel afhankelijk van de samenstelling van deze tijdelijke schare klachtenhebbers. Dit keer zat er een sterk gemengd gezelschap, waarbij de mams van een klierend jong een belerend toontje moest hanteren om haar irritante ADHD-telg in te peperen dat het werpen van duplo-blokjes tegen de muur alleen thuis mocht. Er zijn van die mormels die door de genen of anderszins gevormde elementen verworden tot onuitstaanbare wezens, ook al zijn ze pas zeven. Mams lachte alles een beetje ongemakkelijk weg, de rest knikte minzaam, begrijpend, maar boordevol irritaties en de in zichzelf gekeerde oude zieke man pal naast me zat uitsluitend na te denken over de manier waarop z’n uitvaart straks gestalte zou gaan krijgen. Ik had door de pijnlijk-gênante stilte even de neiging om over Trump te beginnen, maar gezien de samenstelling van het clubje publiek dien je vandaag de dag dan te beginnen met een neutraal geformuleerde openingszin in de trant van ‘hoe vonden jullie de verkiezingen in de VS afgelopen week?’, puur om de kat uit de boom te kijken, alvorens te starten met een vragenrondje over Wilders en zijn onnavolgbare discipel Faber.
Meestal staat er na een paar minuten wel iemand op om aan de beurt te zijn, maar door een merkwaardig toeval, waarschijnlijk ingegeven door een paar praktijk-spoedjes, duurde het een vol kwartier voordat er iemand werd weggeroepen en dat was ik gelukkig zelf. De rest bleef minzaam en verwachtingsvol uitkijken naar het beurtmoment, maar met een beetje fantasie kun je zo’n treurige ruimte-met-al-jarenlang-defecte-laminaat-plintjes best wat fleur geven, al was het maar via wat sprekende wandtegeltjes met Loesje-teksten om de bliksemse boel wat te veraangenamen.
Mijn hoofd is nu weer schoon en ik wijt de nogal plotseling opgekomen oneffenheden volledig aan de uitslag in de VS, de recente klimaatrapporten en de Palestijns-Israëlische rellen in Amsterdam. Dat soort schokkende zaken blijken een onstuitbare uitwerking te hebben op zowel mijn gevoelige karakter als op de buitenkant van de verpakking.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie