Al een week lang zit ik te broeden op een nieuw schrijfsel, een blog, column, stukje tekst met een standpunt over een gebeurtenis of een ontwikkeling die zich voltrekt, versierd met een anekdote, een smeuïg detail, of een politiek getinte uitspraak. Het lukt steeds minder goed om in deze wereld van extreme hufters iets te schetsen dat raakvlakken heeft met de actualiteit, vooral omdat diezelfde actualiteit een paar uur is achterhaald door weer een radicaal standpunt, een citaat of aanverwante gekkigheid.
Zelfs met hulp van AI wordt het lastig om nog iets puntig aan het scherm toe te vertrouwen dat niet al ruimschoots is uitgemolken, behandeld, doorgepraat of geanalyseerd. Rest de vraag: wat nu? Bij de pakken neerzitten is niet zo’n mijn ding, opgeven al helemaal niet dus blijft de zoektocht naar een nieuwe kronkel van de Trumps gaande, die onder het motto: het leven is handel, plotselinge een ongezonde belangstelling heeft voor de edelmetalen van de Donbas, waardoor de gruwelijke oorlog daar in no time dreigt te verworden tot een ordinaire handelstransactie met Poetin.
De geschiedenis zal uitwijzen in hoeverre 2025 desastreus is geweest voor het voortbestaan van de beschaving, maar ik vermoed het ergste. Ik zou me zelfs voor kunnen stellen dat Musk voornemens is om het weer te kopen. Wat zegt ie? Het weer kopen, of in elk geval een poging doen om de meteorologie een hak te zetten door de atmosfeer te voorzien van een mechanisme, waarmee via AI en wat andere, aanvullende intelligentie andere continenten kunnen worden voorzien van forse orkanen en tornado’s, waarmee het verloop van de geschiedenis nog eens een extra ongebreidelde metamorfose ondergaat.
Ja, maar, dat kan toch helemaal niet? Wedden? Een beetje scheikundige kan al met wat simpele formules allerhande poedertjes samenstellen die zorgen voor regen en bliksem boven een zich wat vijandig opstellende natie. De eerste zondvloed was slechts een waarschuwing, anders had Noach immers niet kunnen zorgen voor een dubieus nageslacht.
Maar toch heb ik aan het eind van een diep intern filosofisch weekje vertrouwen gekregen uit minuscule lichtpuntjes en de wijsheid van de Nijmeegse dichteres Ineke Berentschot zette me vandaag plotseling op een denkspoor via haar citaat: ‘als je het eenmaal anders bekijkt zijn
we allemaal trillende tijdelijkheden’, daarmee doelend op onder meer de noodzaak van relativering, anders denken. In Duitsland is de AFP immers slechts tweede, bij ons staat het kabinet op omvallen en is Wilders wat zetels gedaald in de peilingen. Die wetenschap heeft nu al geleid tot een iets kleiner slaaptekort, waar ik, al malend, nog wel eens last van pleeg te hebben. Vanochtend, op de dag dat Oekraïne drie jaar oorlog herdenkt, komt daar een citaat bij van mens Faber, die overigens eigenlijk Marjolein Hillegonda Monica van de Klashorst blijkt te heten, het geval dat zich bezig houdt met ‘het strengste asielbeleid ooit’ en die zich liet ontvallen dat Zelensky niet democratisch zou zijn gekozen. Het is een cadeau, een geschenk uit de hemel, waarmee vanaf vandaag alles anders wordt, omdat deze uitspraak de basis vormt voor een nieuwe nationale ontwikkeling en Faber onbedoeld, onbewust, onkundig en volslagen gespeend van elk greintje talent een bom heeft geplaatst onder ons broze kabinet, toch al een ‘trillende tijdelijkheid’ van de hoogste orde.
Dat is geen lichtpuntje, dat is een lichtexplosie op deze verder grijze, natte februaridag.
Naast de wetenschap dat op 7 november 2028, dus nog maar 1.352 nachtjes slapen, de volgende verkiezingen in de VS al weer worden gehouden kan ik aan het begin van deze week weer opgelucht ademhalen, gesterkt door de al geciteerde tijdelijkheid van alle mondiale gekte.
Let’s go for it….давайте зробимо це.
See you….побачимось.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie