Terwijl wij comfortabel zuchten onder een hittegolf hebben de arme stumperds in Libanon heel andere problemen aan het hoofd. De immense explosie door een ammoniumnitraat-bom in Beiroet heeft het weldenkend deel van de wereld weer doen verstommen en de oh’s en de ah’s waren niet van de lucht in de daaropvolgende talkshows. De media donderden in snel tempo over elkaar heen tijdens het proces van het aanwijzen der schuldigen en het benoemen van de oorzaken. Die zoektocht gaat minstens een half jaar duren, dan wordt er met een fractie van het gedoneerde geld een stukje renovatie uitgevoerd, verdwijnt de rest van de muntjes in de zakken van foute politici en draait de wereld weer gewoon door. Structureel verandert er niets. Na de fysieke klap, blijkbaar mogelijk gemaakt door een jarenlang proces van wegkijken door de verdeelde en zwaar corrupte overheid, wordt het straks puzzelen om te bepalen op welke wijze het land nog verder kan voortbestaan, te midden van een regio die altijd op ontploffen staat. Het voordeel van deze explosie is dat het aantal ruïnes, een aantrekkelijke historisch gegeven in het land, sterk is gestegen, maar dat is een bijna onvergeeflijke satirische opmerking. De Druzen, Koerden, Arabieren, Palestijnen en Turkomannen voeren hier een verloren en kansloze strijd met Tsjerkessen, Assyrieërs, Arameeërs, Alawieten, Armeniërs en Sjiieten om zeggenschap, macht of simpelweg een baantje. Libanon staat op de lijst van de in deze wereld kansloze landen, waarvan de grenzen ooit zijn gevormd door ons, het koloniale westen, zonder dat rekening werd gehouden met de heersende verschillen in religie of leefwijze. Soms zijn er grote rampen als deze nodig om die achterlijke herschikking in beeld te brengen en ik heb mijn stukje van dat eeuwenoude schuldgevoel gisteren weer met een paar tientjes Rode Kruis afgekocht. Die truc werd gisteren ook uitgehaald door Macron die in zijn bolide als een held door Beiroet reed om aan te geven dat er vanuit Europa van alles wordt gedaan om de zaak weer op poten te krijgen. De losse flodders waren niet van de lucht toen hij sprak over hulp en wederopbouw, als voorlopig toppunt van hypocrisie in deze kwestie.
Na ons dagje hoofdschuddend medeleven met al deze narigheid gaan we hier weer verder met klagen over de hitte, 
daarbij gestuurd door het RIVM, waarvan de medewerkers eind 2020 ongetwijfeld een prachtige bonus tegemoet kunnen zien voor het draaien van overuren. Naast het langzamerhand vrij onzinnige scala aan corona-maatregelen dat over ons wordt uitgestort, moet nu ook nog het hitteplan worden geïmplementeerd, een A-viertje met volkomen nutteloze en overbodige adviezen voor hetgeen je wel en vooral niet moet doen bij 35 graden Celsius, zoals wel water drinken en vooral niet in de zon liggen.
Over dit soort dingen zat ik vanochtend mijmerend en sterk relativerend te denken, toen de lieftallige serveerster op het terras informeerde naar onze gezondheid en na de melding ‘alles ok’ pas genegen was een consumptie te bezorgen.
Veel sterkte de komende dagen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie