Onthutsende beelden

Als je een beetje betrokken bent bij hetgeen zich internationaal voltrekt kun je slechts concluderen dat er straks veel werk aan de winkel is voor de sector geestelijke gezondheidszorg. Mijn kleindochtertje van drie krijgt rond 2032 geschiedenislesjes over de beschaafde westerse samenleving, superieur aan onderontwikkelde en door dictators onderdrukte naties, die wij om economische redenen de helpende hand boden en vervolgens de aftocht bliezen, waarna zich een genocide voordeed van ongekende omvang, simpelweg omdat wij niet in staat waren tijdig onze en andere mensen te redden en daarom maar vroegtijdig en op last van een paar met kalashnikovs en raketwerpers bewapende chagrijnen de aftocht bliezen, met de staart tussen de benen afdropen en vervolgens vrij baan boden aan terroristen en religieus doorgeslagen tuig, geleid door corrupte leiders en gesteund door nieuw intredende infiltranten uit Rusland en China. Dat kan ongeveer de strekking zijn van dat nieuwe hoofdstukje moderne geschiedenis en elke dag krijg ik bij de beelden van de ellende in Kabul en omstreken een gevoel van schaamte, van onmacht, van gêne, omdat die westerse bemoeizucht zelden wordt ingegeven door humanitaire impulsen, maar louter is gevoed door olie- of gasvormige voorraden. Door nieuwe inzichten trekken we daarna onze westerse beschaafde handjes er weer vanaf en dompelen de lokale bevolking onder in een poel van nieuwe ellende. Het is onthutsend en verbijsterend om te zien wat zich daarginds afspeelt en daarbij zijn de beelden over de Haagse pogingen om nog iets te redden van wat ooit een kabinetsformatie zou worden qua emotionele waanzin bijna even groot. De nieuwsitems worden dagelijks gevuld met anekdotes over de volkomen mislukte formatiepogingen van Hamer, en we zien aan de zijkant met lede ogen toe hoe de sociaal-democratie wordt verkwanseld door naargeestig geslijm tussen Ploumen en Klaver over linkse samenwerking, terwijl we al lang weten dat Rutte alles in het werk stelt om de linkse boot af te houden en op basis van eigenzinnigheid en ontkenning gewoon doorregeert tot aan de volgende verkiezingen die begin 2022 onvermijdelijk worden.

Verbijsterend zijn soms ook de beelden van de Paralympics. De schaamte die ik ervaar bij het aanschouwen van die spelen is soms groot, vooral ingegeven door het feit dat ik er geen snars van begrijp. Ik zag afgelopen week en armloze tafeltennisser het batje met de mond bedienen. Hij serveerde met veel effect, smashte en dropte de ballen met speels gemak en een overtuiging dat het lieve lust was en ‘mepte’ z’n opponent in no time uit het toernooi. Stel, je hebt zelf ‘slechts’ een spierziekte en bent tegenstander van zo’n batgebekte pingponger. Dan ga je toch niet voluit? Dan gooi je toch al snel het bijltje of het batje erbij neer? Daar wil je toch niet van winnen? Met zwemmen kwam onze eigen Chantalle Zijderveld op de 50 meter vrij letterlijk een handje tekort voor goud en kreeg daarna het verwijt van de NOS-verslaggever dat ze met de verkeerde arm aantikte. Dan krijg je toch een ongemakkelijk gevoel. Rolstoelbasketballers die elkaar met bruut geweld omverkegelen. Een blinde amazone wint goud omdat het paard-zonder-handicap de dressuurproef voltooit en een aantal zwemmers miste de stok die er op wees dat ze tijdig moesten keren. Het is hartstikke knap wat alle deelnemers daar presteren,  buiten kijf en ieder vanuit z’n eigen beperking, maar er moet op z’n minste worden gewerkt met categorieën of met handicapklassen. Of zie ik dat nou verkeerd?

Er zijn echter beelden die nog meer pijn aan de oogjes doen en dan gaat het over inwoners van de Harskamp, Veluws en voornamelijk SGP-gestuurd gehucht nabij Otterlo, die een paar dagen geleden nadrukkelijk aangaven ‘geen vreemd volk’ – lees: Afghanen – binnen de dorpsgrenzen te willen. Veel dieper kun je toch niet zinken en ik koester de gedachte dat mijn kleindochtertje dat allemaal nog niet begrijpt.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice