Dorpspolitiek

Sinds een jaar bemoei ik me zijdelings met de lokale politiek. Als meedenker binnen een plaatselijk-partijtje-met-ambities schop ik regelmatig tegen wat alledaagse stellingen aan, vind ik iets van de te veel te rechtse wethouders in de gemeente en proberen we met ons cluppie een programma klaar te stomen, waarmee we ons in maart 2022 onderscheiden van de rest. Dat valt best tegen, dat onderscheiden. We zijn voor goed onderwijs, een goede infrastructuur, betaalbare huisvesting en vooral voor de nieuwe rondweg en een verkeersluw centrum, maar ja, dat zijn items die alle andere clubjes ook hoog in het vaandel dragen. Ik zoek dus naarstig naar andere statements die bij een grote groep plaatsgenoten zal aanslaan en waarmee we dus massaal stemmen scoren. Zo kom ik na een denkproces bijvoorbeeld uit op het invoeren van de kattenbelasting, merkwaardig genoeg nog geen algemeen begrip binnen Nederlandse gemeenten. Wees eerlijk, van katten hebben we met z’n allen veel meer last dan van honden, terwijl die laatste groep wel degelijk door de helft van de gemeenten wordt aangeslagen. Katten mogen vrij rondlopen, schijten ongevraagd alle tuintjes vol, lopen in en uit en worden hooguit hier en daar verjaagd met een waterstraal of een geprepareerd stukje leverworst. Wij hebben nu een nieuwe elektronisch apparaatje achter in de tuin staan dat ultrasone geluidjes uitbraakt die wij op onze leeftijd niet meer kunnen waarnemen en ’t ding zendt lichtsignalen uit wanneer iets of iemand zich ongevraagd binnen het inmiddels aantoonbare brede bereik van dit stukje techniek bevindt. Tot dusver is ie redelijk succesvol en is het aantal kattenpootafdrukken op onze tuinkussens geminimaliseerd. Ik kan ‘m dus aanbevelen. Het geval kost exclusief batterijen een euro of veertig, maar dan heb je ook wat. Er zijn nu vast al wel kattenhouders in de gordijnen gejaagd, maar die zijn niet van het kaliber ‘handgranaat-aan-de-voordeur’, en die tref ik nog wel eens aan de keukentafel voor een goed gesprek. Probleem is dat onze fractievoorzitter, nogal ludiek woonachtig in het buitengebied, zelf vier katten op z’n erf heeft. Met de beste man krijg ik nu een discussie en zal het voorstel waarschijnlijk worden teruggebracht tot kattenvolk in de bebouwde kom. Daar kan ik mee leven en een tarief van pakweg 50 euro per kat per jaar is vast wel acceptabel voor de echte kattenliefhebber, een fractie immers van hetgeen zo’n beest aan ander onderhoud vergt, zoals brokjes, de dierenarts en de flesjes wijn voor de oppassende buren. Kom maar op met de lezersreacties, zodat het idee bij een succesvolle implementatie meteen door kan naar Den Haag om verder nationaal ontwikkeld te worden, want de laatste Kamervragen rond dit item dateren alweer van 6 jaar geleden. Verder moeten we nog wat belangrijke zaken uitwerken rond fietspaden, het herstel van de lokale ambulance, de vuilnisdienst en de CO2-uitstoot van twee lokale multinationals en hou ik uiteraard enorm aanbevolen voor andere nuttige en vooral algemene tips die onze deelname in de raad in 2022 een spectaculaire impuls kunnen geven, zodat we al ons werk in elk geval niet voor de kat z’n viool uitvoeren. Voor de meest originele inzending wordt een zelfvervaardigd olieverf-doekje beschikbaar gesteld, uit voorraad of naar keuze. Grotere stimulans is nauwelijks denkbaar.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice